ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 97

บทที่ 97 คฤหาสน์หลังใหญ่Tomson Riviera

เช้าวันรุ่งขึ้น เย่เฉินเอากุญแจกับคีย์การ์ดคฤหาสน์ที่หวังเจิ้งกางให้ติดตัวไปด้วย ขับรถพาภรรยาไปยังศูนย์การขายของTomson Riviera

ไม่ช้า ก็ขับรถมาจอดหน้าประตูศูนย์การขายTomson Riviera

ศูนย์การขายในตอนนี้ มีคนรุมกันอยู่อย่างมากมาย เห็นทีชุมชนTomson Rivieraเมืองจินหลิง มีคนนิยมอย่างมาก ต่อให้ไม่มีปัญญาซื้อ แต่ก็ขอให้ได้มาดูเปิดหูเปิดตา

เซียวชูหรันเห็นแบบนี้แล้ว จึงพูดกับเย่เฉินว่า “เย่เฉิน คนเยอะแยะขนาดนี้ เราเองก็ไม่มีปัญญาซื้อ เราไม่ต้องไปเบียดดีกว่าไหม”

เย่เฉินหัวเราะ พร้อมพูดว่า “ที่รัก ไหนๆก็มาแล้ว จะกลับทำไม อีกอย่างผมอยากเปิดหูเปิดตา ไปดูเป็นเพื่อนผมเถอะ?”

เซียวชูหรันพูดขึ้นอย่างเอือมระอาว่า “ก็ได้ ไปดูสิว่าTomson Rivieraที่หรูหราที่สุดนั้นเป็นยังไง”

หลังจากเข้าไปแล้ว ผู้คนมากมายต่างรวมตัวกันที่หน้าโต๊ะทรายขนาดใหญ่ ฟังพนักงานขายอธิบายข้อมูลเกี่ยวกับชุมชนในTomson Riviera

โครงการอสังหาริมทรัพย์Tomson Rivieraในเมืองจินหลิง ครองพื้นที่เป็นจำนวนมาก

บริเวณรอบนอกโครงการ เป็นไฮไรส์คอนโด ก็เป็นบ้านที่ค่อนข้างธรรมดา มีพื้นที่ใช้สอยเริ่มตั้งแต่ 120 กว่าตารางเมตร ถึง 240 ตารางเมตรเป็นต้น ราคาแพงมาก เริ่มต้นก็แปดหมื่นหยวนแล้ว

ส่วนในที่ลึกที่สุด สงบเงียบที่สุด เป็นทำเลทองที่สมบูรณ์แบบที่สุด เป็นคฤหาสน์ส่วนตัว

ประเภทของคฤหาสน์ มีพื้นที่เริ่มตั้งแต่สามร้อยตารางเมตรจนถึงมากกว่าหนึ่งพันตารางเมตร ประกอบไปด้วยลานสวนกว้าง ห้องใต้ดิน ดังนั้นราคาขายจึงสูงมาก ตารางเมตรละ ล้านสาม

ก็เท่ากับว่า คฤหาสน์ที่หวังเจิ้งกางยกให้กับเย่เฉิน ราคาอยู่ที่ร้อยสามสิบล้าน

พนักงานขายคนนั้นพูดแนะนำขึ้นว่า “เราตั้งใจทุ่มเทเพื่อเจ้าของคฤหาสน์ที่สูงศักดิ์ ในการให้บริการด้านทรัพย์สินและการรักษาความปลอดภัยแยกกัน อย่าเห็นว่าบ้านเดี่ยวธรรมดากลับคฤหาสน์ล้วนต่างก็อยู่ในเขตบริเวณเดียวกัน แต่ด้านนอกคฤหาสน์ยังมีกำแพงกั้นอยู่ กั้นระหว่างคฤหาสน์กลับบ้านเดี่ยวธรรมดาออกจากกัน”

“บ้านเดียวธรรมดาด้านนอกเดิมก็ปลอดภัยอย่างมากอยู่แล้ว ให้บุคคลภายนอกใดใดเข้าไปด้านใน เขตคฤหาสน์ด้านในยิ่งปลอดภัย ถ้าพูดอย่างไม่น่าฟังก็คือ หากมีโจรเข้ามาในเขตบ้านเดี่ยวธรรมดาด้านนอก ก็จะไม่สามารถผ่านเขตความปลอดภัยของคฤหาสน์ เพื่อเข้าไปในเขตคฤหาสน์ ดังนั้นเจ้าของเขตคฤหาสน์จึงปลอดภัยอย่างที่สุด สามารถวางใจได้”

เวลานี้ มีผู้หญิงคนหนึ่งพูดขึ้นอย่างโมโหว่า “พวกคุณทำเกินไปไหม? นี่คืออยากให้เจ้าของบ้านเดี่ยวธรรมดาด้านนอก รับกระสุนแทนเจ้าของคฤหาสน์ที่อยู่ด้านในหรือ”

ผู้คนรอบๆต่างก็พยักหัว ฟังคำพูดของพนักงานขายคนนั้นแล้ว ความหมายก็เป็นเช่นนี้จริง

เย่เฉินรู้สึกว่าเสียงนี้ค่อนข้างคุ้นหู เงยหน้าหันไปมอง ก็พบว่าผู้หญิงคนหนึ่งที่แต่งหน้าจัดคนนั้น เป็นลูกพี่ลูกน้องของเซียวชูหรัน เซียวเวยเวย

เธอมาอยู่ที่นี่ได้อย่างไร?

เย่เฉินกับเซียวชูหรันต่างก็ตกใจ

เมื่อหันไปมองด้านข้างเธอ ที่แท้พ่อของเธอเซียวฉางเฉียน แม่ของเธอเฉียนหงเย่น และพี่ชายของเธอ เซียวไห่หลงก็อยู่ด้วย

หรือว่าพวกเขาทั้งบ้านมาซื้อบ้านกัน?

เซียวชูหรันกระซิบพูดกับเย่เฉินว่า “คนที่บ้านคุณลุงทั้งบ้าน อยู่กันครบเลย เราไปกันก่อนเถอะ”

เย่เฉินส่ายหัว พูดขึ้นว่า “ไปไหน? พวกเขาอยู่ที่นี่ แล้วเราจะอยู่ไม่ได้แล้วหรือ?”

เซียวชูหรันพูดว่า “ฉันก็กลัวว่าพวกเขาจะพูดเหน็บแนมคุณไง...”