ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 4962

ไวเคานต์คนนั้นยังไม่ได้พูด จู่ ๆ เสียงที่ทุ้มต่ำจนน่ากลัวที่ผ่านเครื่องดัดเสียงดังขึ้นในหูฟัง : “กลับห้องหนังสือ ! ไปดูบนโต๊ะหนังสือ !”

ผู้ชายคนนั้นถูกเสียงนี้ทำให้ตกใจกลัว

เป็นครั้งแรกเลยที่เขาได้ยินเสียงเย็นยะเยือกแบบนี้ เสียงนั่นชวนให้ตกใจกลัวหน่อย ๆ

แต่ว่า วินาทีถัดไปเขาก็ตระหนักได้ว่า เสียงนี้ มีความเป็นไปได้ว่าเป็นผู้มีพระคุณลึกลับอันยากจะคาดเดานั่น !

เขาตึงเครียดไปทั้งตัวเลยทันที พูดติดอ่าง : “ได้……ได้ครับ……ผม……ผมจะไปเดี๋ยวนี้ครับ……”

พูดจบ ก็รีบวิ่งโซซัดโซเซกลับไปที่ห้องหนังสือ

ตอนที่เขามาถึงข้างหน้าโต๊ะหนังสือโบราณนั่น พบว่าบนโต๊ะหนังสือมีอักษรวิจิตรที่เขียนด้วยพู่กันอยู่แผ่นหนึ่ง

เขาก้มมอง พบว่าผลงานอักษรวิจิตรแผ่นนี้มีเพียงแปดตัวอักษร : “ทิ้งแหวนไปแล้ว ไล่ตามไปต่อก็ไร้ประโยชน์”

เขาไม่รู้ว่าอักษรแปดตัวนี้กำลังถ่ายทอดข้อมูลแบบไหนเอาไว้อยู่กันแน่ และไม่รู้ว่าแหวนที่เอ่ยถึงในนี้ มีความหมายแฝงอะไร แต่เขาเป็นผู้ที่ชื่นชอบอักษรวิจิตรคนหนึ่งอยู่พอดี เขาเลยมองออก ที่พู่กันนี้ใช้เขียนอักษรเป็นอักษรสิงซูที่เลียนแบบหวางซีจือผู้เป็นปราชญ์แห่งอักขระ อีกทั้งเขียนได้อิ่มเอิบงดงาม และดูมีพลังด้วยในขณะเดียวกัน ทุกขีดทุกเส้นเรียกได้ว่าไม่มีที่ติเลย

อักษรแปดตัวนี้ หากว่าเป็นเอาไปที่วงการอักษรวิจิตรในตอนนี้ จะต้อง“อยู่บนยอดสุดของภูเขา และมองดูกลุ่มภูเขาที่เล็กกระจ้อยร่อย” อย่างแน่นอน !

มีเพียงสิ่งเดียวที่ไม่ค่อยสอดคล้องกับภาพ ท้ายสุดของอักษรแปดตัวนี้ ยังมีใบหน้ายิ้มที่ใช้พู่กันวาดออกมา

แม้ว่าเส้นของใบหน้ายิ้มนี้จะง่ายดาย แต่กลับมีชีวิตชีวามาก ถึงขนาดที่ว่าสามารถมองออกอย่างเห็นได้ชัดว่า รอยยิ้มนั่นยังเจือด้วยความเหยียดหยามอยู่หน่อย ๆ ด้วย