ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 4962
ไวเคานต์คนนั้นยังไม่ได้พูด จู่ ๆ เสียงที่ทุ้มต่ำจนน่ากลัวที่ผ่านเครื่องดัดเสียงดังขึ้นในหูฟัง : “กลับห้องหนังสือ ! ไปดูบนโต๊ะหนังสือ !”
ผู้ชายคนนั้นถูกเสียงนี้ทำให้ตกใจกลัว
เป็นครั้งแรกเลยที่เขาได้ยินเสียงเย็นยะเยือกแบบนี้ เสียงนั่นชวนให้ตกใจกลัวหน่อย ๆ
แต่ว่า วินาทีถัดไปเขาก็ตระหนักได้ว่า เสียงนี้ มีความเป็นไปได้ว่าเป็นผู้มีพระคุณลึกลับอันยากจะคาดเดานั่น !
เขาตึงเครียดไปทั้งตัวเลยทันที พูดติดอ่าง : “ได้……ได้ครับ……ผม……ผมจะไปเดี๋ยวนี้ครับ……”
พูดจบ ก็รีบวิ่งโซซัดโซเซกลับไปที่ห้องหนังสือ
ตอนที่เขามาถึงข้างหน้าโต๊ะหนังสือโบราณนั่น พบว่าบนโต๊ะหนังสือมีอักษรวิจิตรที่เขียนด้วยพู่กันอยู่แผ่นหนึ่ง
เขาก้มมอง พบว่าผลงานอักษรวิจิตรแผ่นนี้มีเพียงแปดตัวอักษร : “ทิ้งแหวนไปแล้ว ไล่ตามไปต่อก็ไร้ประโยชน์”
เขาไม่รู้ว่าอักษรแปดตัวนี้กำลังถ่ายทอดข้อมูลแบบไหนเอาไว้อยู่กันแน่ และไม่รู้ว่าแหวนที่เอ่ยถึงในนี้ มีความหมายแฝงอะไร แต่เขาเป็นผู้ที่ชื่นชอบอักษรวิจิตรคนหนึ่งอยู่พอดี เขาเลยมองออก ที่พู่กันนี้ใช้เขียนอักษรเป็นอักษรสิงซูที่เลียนแบบหวางซีจือผู้เป็นปราชญ์แห่งอักขระ อีกทั้งเขียนได้อิ่มเอิบงดงาม และดูมีพลังด้วยในขณะเดียวกัน ทุกขีดทุกเส้นเรียกได้ว่าไม่มีที่ติเลย
อักษรแปดตัวนี้ หากว่าเป็นเอาไปที่วงการอักษรวิจิตรในตอนนี้ จะต้อง“อยู่บนยอดสุดของภูเขา และมองดูกลุ่มภูเขาที่เล็กกระจ้อยร่อย” อย่างแน่นอน !
มีเพียงสิ่งเดียวที่ไม่ค่อยสอดคล้องกับภาพ ท้ายสุดของอักษรแปดตัวนี้ ยังมีใบหน้ายิ้มที่ใช้พู่กันวาดออกมา
แม้ว่าเส้นของใบหน้ายิ้มนี้จะง่ายดาย แต่กลับมีชีวิตชีวามาก ถึงขนาดที่ว่าสามารถมองออกอย่างเห็นได้ชัดว่า รอยยิ้มนั่นยังเจือด้วยความเหยียดหยามอยู่หน่อย ๆ ด้วย
จนตายแล้วเขาก็ยังคงไม่รู้ว่า ตัวเองถึงกับจะตายอยู่ในเงื้อมมือของกล้องพกพาที่ห้อยไว้ติดตัวนั่น
โครงสร้างในกล้องพกพาพวกนี้ฉลาดมาก มีพื้นที่ด้านในอย่างน้อยครึ่งหนึ่งที่ถูกใช้บรรจุระเบิดรุนแรงเอาไว้อยู่ และในระเบิดยังติดตั้งที่จุดระเบิดขนาดเล็กเอาไว้ด้วย ผู้ที่ควบคุมโดยระยะไกลสามารถควบคุมให้ที่จุดระเบิดระเบิดได้ทุกเมื่อ ขอเพียงใช้เครือข่ายสื่อสารดั้งเดิม รวมทั้งแบตเตอรี่ลิเธียมไอออนที่อยู่ภายในกล้อง
สาเหตุที่ค้นคว้าและวิจัยอุปกรณ์พวกนี้ และติดมันให้สมาชิกองค์กร ก็เพื่อสามารถฆ่าปิดปาก และกำจัดหลักฐานที่กระทำผิดไว้ได้ในตอนที่จำเป็นนั่นเอง
และในตอนนี้เอง กล้องที่ระเบิดไปแล้วนั้น ถึงกับจุดชนวนเปลวไฟที่หลายจุดของห้องเลย
ภายในกล้องทั้งหมดนั้นทำโดยใช้วัสดุที่ไวไฟ หลังจากกล่องพลาสติกพิเศษลุกไหม้ในอุณหภูมิสูง ก็จะกลายเป็นสสารที่มีสภาพเหนียวที่มีความหนืดสูงอย่างหนึ่งเหมือนยางมะตอยอย่างไรอย่างนั้น เปลวไฟของมันสามารถคงอยู่ได้นานโดยที่ไม่ดับเลย
ในตอนนี้ โต๊ะหนังสือที่ได้รับความเสียหาย พื้นไม้ ผ้าม่านที่ทำจากเส้นใยสังเคราะห์ ล้วนถูกสสารเหนียวที่เกิดจากตอนระเบิดติดเข้า สสารเหนียวนั้นนำเปลวไฟไปด้วย ดังนั้นไม่นานนัก สถานการณ์ไฟมอดก็ยิ่งทวีความรุนแรง
บทใหม่
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน
เอาตรงๆผมอ่านมา ก้ไม่ได้สงสารหงเยนน่ะ แต่แค่ใจจริงผมให้เลือกว่าใครจะตาย อยากจะให้อีหม่าหลันตายห่าไปมากกว่าอีก ไม่มีหม่าหลันอยู่แม่จะอ่านสนุกกว่านี้มาก...
เองก้อยากให้หม่าหลันเสียสติไม่ใช่หรอเย่เฉิน ส่วนชูหรันมึงก้เข้าข้างแม่ตีวเองเกิ้น รู้ทั้งรู้นิสัย สันดานแม่เป้นงี้ก้ยังเลือกที่จะเข้าข้าง พระเอกทิ้งเองไปหานานาโกะหรือกู้ชิวอี้จะสมน้ำหน้าให้ ดีเกิน กตัญญูจนโง่...
กูไม่เข้าใจจริง ผู้เขียนมึงหลงรักหม่าหลันขนาดนั้นเลย ทำไมต้องให้อีนี่ มันสมหวังที่จะทำร้ายหงเย่นด้วยว่ะ ทำไมไม่ให้อีหม่าหนักใจจนตาย ทำร้านหงเย้นไม่สำเร็จด้วย คนเขี่ยไร อิจฉาตาร้อนขนาดนี้น เมื่อไหร่แม่งจะตายสักที อีท่าเนี่ย...
พาหลิวหม่านฉงชมมหาลัย ไรมันเกี่ยวไรกับการปรับแต่งแล้วสรรหาเพราะเย่เฉิน เย่เฉินไม่ได้สร้างมหาลัยสะหน่อย หรือเป้นเพราะที่ ที่เย่เฉินเคยมาเรียนหรอ...
สมน้ำหน้าไอฉางควน เหมาะกับหม่าหลันดี ขี้โม้เหมือนกัน ว่าคนที่มีความสามารถว่ากระจอกเหมือนกัน หลงตัวเองเหมือนกัน พูดมาได้ไงมึงกับหานเหมยชิงเป้นคู่ฟ้าประทาน 5555 สมล่ะที่คบกังหม่าหลันได้...
ทั้งที่เป็นผู้ชาย แรงเยอะกว่า ตัวใหญ่ก็ว่า แต่กลัวกับอีหม่าหลันพูดขู่แค่นี้เนี่ยน่ะ ไม่น่าเกิดเป็นผู้ชายเลยมึงไอเชียวฉางควน กูคิดว่าเป็นตุ๊ด ปากบอกรอเหมยชิงมานาน อยากจะพัฒนาความสัมพันธ์ อยากจะมีเพศสัมพันธ์อยากจะอยู่กับเหมยชิง อยากแต่งงานกะเหมยชิงอีกครั้ง ทั้งที่เหมยชิงยอมกลับมาหาเพื่อมึง แต่มึงกลับไม่กล้าทำไรกะอีหม่าหลันสักอย่าฃ แค่หม่าหลันพูดขู่ว่าจะไปหาเรื่องเหมยชิง แทนที่จะให้เหมยชิงจ้างบอดีการ์ดมา อีหม่าก้ทำไรไม่ได้ล่ะ หรือไอฉางควนปกป้อง สู้กันจริงๆหม่าหลันก้สู้คงไม่ได้หรอก ทำมึงกลับกลัวหัวหด ชาตินี้ก้คงไม่ได้อยุ่กับคนรักหรอก ฝันไปเถอะมึง กระจอก...
ไม่ใช่ว่าข้อมูลของเย่เฉิน ตอนตั้งแต่9ขวบจนถึงปัจุบัน ไม่ใช่ว่าถังซื่อไห่ลบไปแล้วไม่ใช่หรอหรือเก้บซ่อนไว้ ถ้า้ป้นอย่างงี้ แสดงว่าองกรพั้วชิงก้สามารถหาได้เช่นกันดิ ถ้างั้น ไม่ใช่ว่าถังซื่อไห่มันลบออกข้อมูลตอนเด้กของพระเอกออกไปหรอกหรอ -.-"...
พูดมาได้ไงไม่ได้หวังเกินตัว แต่อยากมีลูกกะเย่เฉิน ถึงกับขนาดที่ว่าจะแอบมีความสัมพันกับพระเอกตอนหลับ แบบนี้ไม่ได้เรียกหวังเกินตัวเลยงั้นอ่าดิ 555 ผมชอบอ่านเรื่องโรงแมนติกน่ะ เพราะมันพอดี แต่เรื่องนี้อ่านแล้วไม่ฟินอ่ะ เรื่องความรักชายหญิง เพราะมันลุกหนักเกินไปจน จนไม่มีให้ลุ้นอาะ...
ไม่เข้าใจจริง ว่าทำไมต้องให้พระเอกชดเชย หรือชดใช้ความรักให้หญิงสาวพวกนี้ ถ้าเป้นกุ้ซิวอี้พอยอมรับได้เพราะ เป้นคู่หมั่นพระเอก แต่พวกที่เข้ามาหาพระเอก พระเอกก้แค่ช่วยไปเท่านั้น ให้จะได้สะดวกต่อการทำงานร่วมกัน ไม่ได้ช่วยเพราะรัก แต่พวกหล่อนกับบอกให้ชดใช้ ทั้งที่ที่พวกหล่อนมารักพระเอกแท้ๆ แต่กลับจะให้พระเอกชดใช้เนี่ยน่ะ...
เฮเลน่า แม่งก่น่ารังเกียจเกิ้น...