ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 1008
ตอนนี้เฉียนหงเย่นร้อนตัวมาก เพราะงั้นจึงได้เตรียมที่จะเอาใจนายหญิงใหญ่และสามี เธอขายเครื่องชงกาแฟมาพอดี แล้วก็มีเงินติดตัวอยู่นิดหน่อย ดังนั้นก็เลยซื้อซี่โครงหมู หมูสามชั้น มาเป็นพิเศษ เตรียมกลับมาทำต้มจับฉ่ายให้คนที่บ้านกิน
เมื่อนายหญิงใหญ่เซียวได้ยินมาว่าเฉียนหงเย่นก็ซื้อผักมาเหมือนกัน พูดอย่างไม่พอใจทันทีว่า ： “ซื้อผักมาให้เปลืองเงินทำไมกัน？”
เฉียนหงเย่นเอ่ยถามอย่างประหลาดใจว่า : “แม่ เราจะกินแค่เนื้อไม่กินผักเลยไม่ได้หรอกนะ จะต้องเสริมวิตามินหน่อยสิ”
นายหญิงใหญ่เซียวพาเธอเดินมายังห้องครัว ชี้ไปที่ตะกร้าผักที่ต้องเอาเพิ่งจะขโมยมาพร้อมพูดว่า ： “เห็นแล้วหรือยัง？ผักชั้นดีเหล่านี้ ล้วนแต่ขโมยมาจากบ้านของเย่เฉิน ที่บ้านของเย่เฉินทำแปลงผักขนาดใหญ่ ยื่นมือไปจากรั้วนอกบ้านก็เก็บได้แล้ว ต่อไปบ้านของเราก็ไม่ต้องเปลืองง่ายซื้อผักแล้ว”
เฉียนหงเย่นถึงจะคิดขึ้นได้ ตอนที่ตัวเองไปตั้งแต่เช้านั้น ก็เห็นที่บ้านของเย่เฉินมีการก่อสร้างที่เต็มไปด้วยบรรยากาศคึกคักอย่างมาก
ตอนนั้นที่ตัวเองได้เห็น แม้ว่าจะค่อนข้างประหลาดใจ แต่ก็ไม่ได้เก็บเอาใส่ใจ
เธอมองดูตะกร้าผลนั่นของนายหญิงใหญ่เซียวอย่างละเอียด อดไม่ทันที่จะอุทานพูดว่า ： “แม่ คุณอย่าว่าเลยนะ ผักเหล่านี้ล้วนแต่เป็นผักดีๆทั้งนั้น ดีกว่าผักปลอดสารพิษเหล่านั้นที่เราซื้อมาอีก”
นายหญิงใหญ่เซียวพยักหน้า หยิบแตงกวาสีเขียวขึ้นมาลูกหนึ่ง : “แกดูความยาวของแตงกวาบ้านคนเขาสิ ทั้งใหญ่ทั้งยาว แกดูดอกสีเหลืองที่หัวมันสิ สดใหม่อย่างมาก แถมยังสะอาดสะอ้าน เหมือนกับเพิ่งล้างมาเลย ！”
พูดแล้ว นายหญิงใหญ่เซียวก็หยิบแตงกวาขึ้นมา ล้างๆที่ก๊อกน้ำ ถูๆแล้ว ตามด้วยใช้แรงหักหน่อยๆ แตงกวาก็มีเสียงดังป๊อกออกมา หักเป็นท่อนเรียบร้อย
มีกลิ่นหอมโชยที่สดชื่นอย่างเข้มข้น พุ่งเข้าใส่จมูกทันที นายหญิงใหญ่อดไม่ได้ที่จะอุทานพูดว่า : “ทำไมแตงกวาของคนเขาเวลาดมถึงได้หอมกรุ่นขนาดนี้！”
พูดแล้วก็อดไม่ได้ที่จะเอาเข้าปาก กัดดังกรุบๆไปคำนึง
นายหญิงใหญ่เซียวกัดไปคำนึงด้วยใบหน้าที่สดชื่น
นายหญิงใหญ่เชียวเคี้ยวแตงกวาพร้อมพูดอย่างไม่ค่อยชัดว่า : “นี่เป็นแตงกวาที่อร่อยที่สุดเท่าที่ทั้งชีวิตนี้ของฉันเคยกินมาเลย！”
ในเวลานี้เซียวฉางเฉียนเดินเข้ามายังประตูห้องครัว ก็ได้กลิ่นหอมของแตงกวา โพล่งพูดออกมาว่า : “ไอ้หยา กลิ่นของแตงกวานี้หอมอย่างมาก ขอผมกินสักครึ่งนึงสิ”
นายหญิงใหญ่เซียวส่งให้เขาอีกครึ่งนึง หลังจากที่เซียวฉางเฉียนรับมาแล้วกัดชิมไปหนึ่งคำ ก็ยกหัวแม่มือให้กับเฉียนหงเย่นเลยทันที : “ที่รักแตงกว่านี้คุณซื้อจากที่ไหนเหรอ？อร่อยมากเลยจริงๆ！”
ปกติแล้วเซียวไห่หลงไม่ชอบกินผักมากที่สุด แต่ว่าวันนี้กินไปเยอะมาก
เพราะว่าผักของวันนี้มันช่างเอร็ดอร่อยมากเลยจริงๆ！
สายตามองเห็นอาหารที่อยู่บนโต๊ะอาหารโดนกินเกลี้ยง นายหญิงใหญ่ก็อดไม่ได้ที่จะอุทานว่า : “ฉันคิดไม่ถึงจริงๆว่าผักเหล่านี้ที่บ้านของเย่เฉินจะดีขนาดนี้ แบบนี้ รอจนถึงตอนบ่าย ฉันจะไปเก็บที่บ้านของพวกเขากลับมาอีก”
เซียวไห่หลงรีบเอ่ยถามทันทีว่า : “คุณย่า ถ้าหากเย่เฉินพบเข้าว่าเราขโมยผักของบ้านเขา จะไม่มาสร้างเรื่องยุ่งยากให้เราหรอกนะ？”
นายหญิงใหญ่เซียวพูดเสียง ฮึอย่างเยือกเย็น : “ลองเขามาหาเรื่องฉันสิ ขอแค่กล้าลงไม้ลงมือกับฉัน ฉันก็จะแบล็กเมล์เขา！”
เซียวฉางเฉียนยิ้มพร้อมพูดว่า : “แม่ยังคงมีวิธีเช่นเคย！”
------------
บทใหม่
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน
สมน้ำหน้าไอฉางควน เหมาะกับหม่าหลันดี ขี้โม้เหมือนกัน ว่าคนที่มีความสามารถว่ากระจอกเหมือนกัน หลงตัวเองเหมือนกัน พูดมาได้ไงมึงกับหานเหมยชิงเป้นคู่ฟ้าประทาน 5555 สมล่ะที่คบกังหม่าหลันได้...
ทั้งที่เป็นผู้ชาย แรงเยอะกว่า ตัวใหญ่ก็ว่า แต่กลัวกับอีหม่าหลันพูดขู่แค่นี้เนี่ยน่ะ ไม่น่าเกิดเป็นผู้ชายเลยมึงไอเชียวฉางควน กูคิดว่าเป็นตุ๊ด ปากบอกรอเหมยชิงมานาน อยากจะพัฒนาความสัมพันธ์ อยากจะมีเพศสัมพันธ์อยากจะอยู่กับเหมยชิง อยากแต่งงานกะเหมยชิงอีกครั้ง ทั้งที่เหมยชิงยอมกลับมาหาเพื่อมึง แต่มึงกลับไม่กล้าทำไรกะอีหม่าหลันสักอย่าฃ แค่หม่าหลันพูดขู่ว่าจะไปหาเรื่องเหมยชิง แทนที่จะให้เหมยชิงจ้างบอดีการ์ดมา อีหม่าก้ทำไรไม่ได้ล่ะ หรือไอฉางควนปกป้อง สู้กันจริงๆหม่าหลันก้สู้คงไม่ได้หรอก ทำมึงกลับกลัวหัวหด ชาตินี้ก้คงไม่ได้อยุ่กับคนรักหรอก ฝันไปเถอะมึง กระจอก...
ไม่ใช่ว่าข้อมูลของเย่เฉิน ตอนตั้งแต่9ขวบจนถึงปัจุบัน ไม่ใช่ว่าถังซื่อไห่ลบไปแล้วไม่ใช่หรอหรือเก้บซ่อนไว้ ถ้า้ป้นอย่างงี้ แสดงว่าองกรพั้วชิงก้สามารถหาได้เช่นกันดิ ถ้างั้น ไม่ใช่ว่าถังซื่อไห่มันลบออกข้อมูลตอนเด้กของพระเอกออกไปหรอกหรอ -.-"...
พูดมาได้ไงไม่ได้หวังเกินตัว แต่อยากมีลูกกะเย่เฉิน ถึงกับขนาดที่ว่าจะแอบมีความสัมพันกับพระเอกตอนหลับ แบบนี้ไม่ได้เรียกหวังเกินตัวเลยงั้นอ่าดิ 555 ผมชอบอ่านเรื่องโรงแมนติกน่ะ เพราะมันพอดี แต่เรื่องนี้อ่านแล้วไม่ฟินอ่ะ เรื่องความรักชายหญิง เพราะมันลุกหนักเกินไปจน จนไม่มีให้ลุ้นอาะ...
ไม่เข้าใจจริง ว่าทำไมต้องให้พระเอกชดเชย หรือชดใช้ความรักให้หญิงสาวพวกนี้ ถ้าเป้นกุ้ซิวอี้พอยอมรับได้เพราะ เป้นคู่หมั่นพระเอก แต่พวกที่เข้ามาหาพระเอก พระเอกก้แค่ช่วยไปเท่านั้น ให้จะได้สะดวกต่อการทำงานร่วมกัน ไม่ได้ช่วยเพราะรัก แต่พวกหล่อนกับบอกให้ชดใช้ ทั้งที่ที่พวกหล่อนมารักพระเอกแท้ๆ แต่กลับจะให้พระเอกชดใช้เนี่ยน่ะ...
เฮเลน่า แม่งก่น่ารังเกียจเกิ้น...
เฮเลน่ามึงก้ฝันกลางวันเกิ้น ถามหน่อยสู้ไรกับนานาโกะหรือกู้ซิวอิ้วอีกได้บ้าง เรื่องนี้ผู้หญิงแม่งก้มโนเก่งเกิน คิดว่าจะได้ใช้ชีวิตร่วมกับพระเอก 555...
แล้วตู้ไหชิง ไม่ใช่ผู้หญิงที่ไอซูเต้าขอแต่งงานหรอ ไม่รู้คนเขียน หรือคนแปลที่แปลมั่ว ซูเต้า ไม่เคยขอใครแต่งงาน แล้วไห่ชิงนั้นไม่ได้เรียกว่าขอแต่งงานหรอกหรอ 555...
พระเอกมันเป้นห่วงความรุ้สึกนานาโกะมากขนาดนั้น ไม่อยากให้เศร้าใจมากขนาดนี้น ทำไมไม่แต่งงานกับนานาโกะไปเลยล่ะ ขัดใจ ถ้าเป้นครอบครัวอื่นอยากยกความดีความชอบให้ลูกสาวอีกฝ่ายก้ไมาแปลก แต่ครอบครัวนานาโกะยังไงต่อให้ไม่ยกความดีความชอบให้นานาโกะ พ่อนานาโกะก้รักนานาโกะมากอยุ่ล่ะ แคร์ความรู้สึกนานาโกะมากขนาดนั้น แต่งงานไปนานาโกะไปเลย ได้จบๆ 555...
บางที อ.ก้เขียนลำเอียงเกินไป วานพั่วจวิ้นทำงานแค่ตายจนกว่าจะได้ยามา แต่ซูรั่วรี่ไม่ได้ทำไรเลย มาถึงก้ได้ยาล่ะ 555...