ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 1034
เว่ยหย่งเจิ้งทำได้เพียงพยักหน้า อดไม่ได้ที่ถอนหายใจ: “ถ้ากลั่นเหล้าได้สักหนึ่งกิโลกรัมก็ดีนะ แช่โสมไว้ในเหล้า เวลาที่ขึ้นไปบนภูเขา พอหนาวๆก็เอาไปดื่มสักอึก เหล้านั้น ต้องดีมากแน่ ๆ!”
เว่ยฉางหมิงพูด: “เหมือนว่าแม่ม่ายหลี่กลั่นเหล้าเป็นนะ วันหลังมีโอกาส ผมจะไปคุยกับเธอให้ ไม่แน่ในบ้านของเธออาจจะมีเหล้าซ่อนอยู่ก็ได้”
สองพ่อลูกเดินพูดคุยกันท่ามกลางลมหนาว หลังจากนั้นครึ่งชั่วโมง ก็มาถึงปากทางเข้าหมู่บ้าน
ทั้งสองไม่ได้กลับบ้านที่ทรุดโทรมของตัวเองทันที แต่คลำหาทางไปที่บ้านของไอ้นักล่าในหมู่บ้าน
แม้ว่าภูเขาฉางไบจะสงบสุข แต่ทุกคนก็หากินกับภูเขา กลับไม่ได้ขาดแคลนอะไร
เมื่อก่อนทุกคนในหมู่บ้าน มักจะไปล่าสัตว์บนภูเขา
แต่ตอนนี้คนหนุ่มสาวส่วนใหญ่ก็จะออกไปท่องโลกข้างนอกแล้ว ก็ไม่ค่อยมีใครล่าสัตว์กันแล้ว
ไอ้นักล่าเป็นนักล่าสัตว์มืออาชีพเพียงคนเดียวในหมู่บ้าน
ถ้าใครในหมู่บ้านอยากกินอาหารป่า ก็เอาเงินหรือไม่ก็สิ่งของอย่างอื่น แต่ก็แลกกับเนื้อได้ไม่มากกลับไป
เว่ยฉางหมิงจ้องอาหารป่าของเขาตาเป็นมันมาเป็นเวลานานแล้ว เพราะเขาจนมากๆ กว่าจะได้กินให้อิ่มมันไม่ง่าย จะมีของอะไรที่พิเศษเพื่อไปแลกเนื้อมากินล่ะ
วันนี้เขารู้สึกตะกละอยากกินอาหารดีๆมากแล้ว แถมเมื่อวานไอ้นักล่าเพิ่งล่ากวางโรเดียร์มาตัวหนึ่ง เขาจึงริเริ่มความคิด ไม่ว่ายังไงเขาต้องเอาเนื้อกลับมาลองชิมให้ได้
เมื่อมาถึงที่นอกรั้วของบ้านไอ้นักล่า เว่ยฉางหมิงดันรั้วเบาๆและแอบมองข้างใน ว่าแล้วเนื้อกวางโรเดียร์ถูกแขวนไว้ที่ลานจริงด้วย
ครั้นแล้วเขาจึงกระซิบกับพ่อของเขาเว่ยหย่งเจิ้งว่า: “พ่อก้มลง ให้ผมเหยียบไหล่พ่อขึ้นไป”
เว่ยหย่งเจิ้งก็ตะกละอยากกินของดีๆเช่นกัน รีบลงไปหมอบลงที่มุม ให้เว่ยฉางหมิงก้าวขาขึ้นไป และเข้าไปในลานด้วยตัวเอง
ไม่นานเว่ยฉางหมิงทำได้สำเร็จ และแอบขโมยขากวางมาได้ แขวนไว้ที่ข้างเอวและคลานออกมา
เพิ่งคลานออกมาได้ ก็บอกพ่อด้วยความตื่นเต้นว่า: “ขากวางนี้อย่างน้อยก็ 5 กิโลกรัม พอให้เรากินได้เป็นสัปดาห์เลย”
เว่ยหย่งเจิ้งรีบพยักหน้า และถามว่า: “พี่ๆทั้งหลายจะทำอะไรเหรอครับ?”
คนนั้นพูดอย่างเย็นชา: “พวกเราเป็นคนที่ตระกูลอู๋แห่งซูหาง ส่งมาช่วยพวกนายสองพ่อลูกออกไป รถรออยู่ที่ทางเข้าหมู่บ้านแล้ว ตอนนี้มากับพวกเราเถอะ เราจะพานายกลับไปจินหลิง!”
เมื่อสองพ่อลูกได้ยินดังนั้น ทันใดนั้นตกตะลึงจนตาค้างพูดอะไรไม่ออก ทันใดนั้น ทั้งสองคนน้ำตาก็ไหลออกมา
ทั้งสองมองหน้ากัน และร้องไห้ด้วยกัน
ไม่คิดเลยสักนิด ว่าตัวเองจะมีวันที่พ้นจากความทุกข์ยาก
ครั้นแล้วสองพ่อลูกก็คุกเข่าลงบนพื้น คารวะและร้องไห้: “ขอบคุณพี่ๆทั้งหลาย ขอบคุณในพระคุณที่ยิ่งใหญ่ เราสองคนพ่อลูก จะไม่ลืมบุญคนเลย!”
------------
บทใหม่
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน
สมน้ำหน้าไอฉางควน เหมาะกับหม่าหลันดี ขี้โม้เหมือนกัน ว่าคนที่มีความสามารถว่ากระจอกเหมือนกัน หลงตัวเองเหมือนกัน พูดมาได้ไงมึงกับหานเหมยชิงเป้นคู่ฟ้าประทาน 5555 สมล่ะที่คบกังหม่าหลันได้...
ทั้งที่เป็นผู้ชาย แรงเยอะกว่า ตัวใหญ่ก็ว่า แต่กลัวกับอีหม่าหลันพูดขู่แค่นี้เนี่ยน่ะ ไม่น่าเกิดเป็นผู้ชายเลยมึงไอเชียวฉางควน กูคิดว่าเป็นตุ๊ด ปากบอกรอเหมยชิงมานาน อยากจะพัฒนาความสัมพันธ์ อยากจะมีเพศสัมพันธ์อยากจะอยู่กับเหมยชิง อยากแต่งงานกะเหมยชิงอีกครั้ง ทั้งที่เหมยชิงยอมกลับมาหาเพื่อมึง แต่มึงกลับไม่กล้าทำไรกะอีหม่าหลันสักอย่าฃ แค่หม่าหลันพูดขู่ว่าจะไปหาเรื่องเหมยชิง แทนที่จะให้เหมยชิงจ้างบอดีการ์ดมา อีหม่าก้ทำไรไม่ได้ล่ะ หรือไอฉางควนปกป้อง สู้กันจริงๆหม่าหลันก้สู้คงไม่ได้หรอก ทำมึงกลับกลัวหัวหด ชาตินี้ก้คงไม่ได้อยุ่กับคนรักหรอก ฝันไปเถอะมึง กระจอก...
ไม่ใช่ว่าข้อมูลของเย่เฉิน ตอนตั้งแต่9ขวบจนถึงปัจุบัน ไม่ใช่ว่าถังซื่อไห่ลบไปแล้วไม่ใช่หรอหรือเก้บซ่อนไว้ ถ้า้ป้นอย่างงี้ แสดงว่าองกรพั้วชิงก้สามารถหาได้เช่นกันดิ ถ้างั้น ไม่ใช่ว่าถังซื่อไห่มันลบออกข้อมูลตอนเด้กของพระเอกออกไปหรอกหรอ -.-"...
พูดมาได้ไงไม่ได้หวังเกินตัว แต่อยากมีลูกกะเย่เฉิน ถึงกับขนาดที่ว่าจะแอบมีความสัมพันกับพระเอกตอนหลับ แบบนี้ไม่ได้เรียกหวังเกินตัวเลยงั้นอ่าดิ 555 ผมชอบอ่านเรื่องโรงแมนติกน่ะ เพราะมันพอดี แต่เรื่องนี้อ่านแล้วไม่ฟินอ่ะ เรื่องความรักชายหญิง เพราะมันลุกหนักเกินไปจน จนไม่มีให้ลุ้นอาะ...
ไม่เข้าใจจริง ว่าทำไมต้องให้พระเอกชดเชย หรือชดใช้ความรักให้หญิงสาวพวกนี้ ถ้าเป้นกุ้ซิวอี้พอยอมรับได้เพราะ เป้นคู่หมั่นพระเอก แต่พวกที่เข้ามาหาพระเอก พระเอกก้แค่ช่วยไปเท่านั้น ให้จะได้สะดวกต่อการทำงานร่วมกัน ไม่ได้ช่วยเพราะรัก แต่พวกหล่อนกับบอกให้ชดใช้ ทั้งที่ที่พวกหล่อนมารักพระเอกแท้ๆ แต่กลับจะให้พระเอกชดใช้เนี่ยน่ะ...
เฮเลน่า แม่งก่น่ารังเกียจเกิ้น...
เฮเลน่ามึงก้ฝันกลางวันเกิ้น ถามหน่อยสู้ไรกับนานาโกะหรือกู้ซิวอิ้วอีกได้บ้าง เรื่องนี้ผู้หญิงแม่งก้มโนเก่งเกิน คิดว่าจะได้ใช้ชีวิตร่วมกับพระเอก 555...
แล้วตู้ไหชิง ไม่ใช่ผู้หญิงที่ไอซูเต้าขอแต่งงานหรอ ไม่รู้คนเขียน หรือคนแปลที่แปลมั่ว ซูเต้า ไม่เคยขอใครแต่งงาน แล้วไห่ชิงนั้นไม่ได้เรียกว่าขอแต่งงานหรอกหรอ 555...
พระเอกมันเป้นห่วงความรุ้สึกนานาโกะมากขนาดนั้น ไม่อยากให้เศร้าใจมากขนาดนี้น ทำไมไม่แต่งงานกับนานาโกะไปเลยล่ะ ขัดใจ ถ้าเป้นครอบครัวอื่นอยากยกความดีความชอบให้ลูกสาวอีกฝ่ายก้ไมาแปลก แต่ครอบครัวนานาโกะยังไงต่อให้ไม่ยกความดีความชอบให้นานาโกะ พ่อนานาโกะก้รักนานาโกะมากอยุ่ล่ะ แคร์ความรู้สึกนานาโกะมากขนาดนั้น แต่งงานไปนานาโกะไปเลย ได้จบๆ 555...
บางที อ.ก้เขียนลำเอียงเกินไป วานพั่วจวิ้นทำงานแค่ตายจนกว่าจะได้ยามา แต่ซูรั่วรี่ไม่ได้ทำไรเลย มาถึงก้ได้ยาล่ะ 555...