ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 1051

ก็ไม่แปลกที่คนขับรถจะตกใจ

ต้องรู้ก่อนว่า ระหว่างทางขึ้นเขามา10กว่ากิโลนี้ พวกเขาไม่เห็นแม้แต่เงาผีหรืออะไรเลย

อยู่ดีมีคนมายืนกลางทางตอนดึกๆ ก็ทำให้คนตกใจได้เหมือนกัน

ฟ่านหลินยวนก็ตกใจจนอ้าปากค้างพูดไม่ออก ได้แต่มองชายหนุ่มที่ยืนกลางทาง พร้อมกับเข้าใกล้ไปเรื่อยๆ ปากก็พูดว่า “เป็น.....มันเป็นคนเว้ย！”

คนที่ยืนกลางถนนนั้น ดูแล้วเป็นหนุ่มมาก ใบหน้าอมยิ้ม ใส่เสื้อผ้าบางๆ สองมือไพล่หลัง ใบหน้าชิวๆ ไม่ค่อยเข้ากับสภาพแวดล้อมรอบๆ ที่ทั้งหนาว และเต็มไปด้วยหิมะ

คนนี้ ก็คือเย่เฉิน！

ในตอนนี้ พวกเฉินจื๋อข่าย ก็หลบอยู่หลังเย่เฉิน ที่ห่างออกไป10เมตร

เย่เฉินสั่งพวกเขาว่า คอยดูละครแล้วกัน ไม่ต้องเผยโฉมหน้าออกมา

คนขับรถก็มองเย่เฉิน แล้วพูดอย่างกังวลว่า ศิษย์พี่ครับ ดึกขนาดนี้ มีคนมายืนกลางทาง น่าแปลกนะครับ ไม่แน่ว่าอาจจะมารับมือกับเรา ให้ขับรถชนไปเลยไหมครับ? ”

ฟ่านหลินยวนก็ครุ่นคิด แล้วรีบพูดว่า “คนนั้นมันกล้ามายืนรอเรา8คนคนเดียว น่าจะไม่ใช่พวกกระจอกๆ ไม่แน่ว่าอาจจะมีกับดักอะไรรอพวกเราอยู่ก็ได้ พวกเราจอดรถ แล้วเข้าไปดูให้แน่ชัดเลยดีกว่า！”

ส่วนเย่เฉินในตอนนี้ ในมือก็มียันต์ฟ้าร้อง ในใจก็นิ่งๆ เฉยๆ

เขากล้ามาขวางกลางทาง แบบไม่กลัวราชาบู๊ทั้งแปดจะขับรถพุ่งชนเข้ามาเลย

ยันต์ฟ้าร้องนี้ สามารถเรียกสายฟ้ามาได้ตลอดเวลา ถ้าราชาบู๊ทั้งแปดไม่ลงรถมาประมือกันอย่างประจันหน้าล่ะก็ ตนเองก็จะใช้สายฟ้าสองสาย ฟาดให้รถพวกเขาตกหน้าผาไป แล้วจบเรื่องนี้เสีย

ดีที่ฟ่านหลินยวนไม่ได้ดูถูกศัตรู รถทั้งสองคัน ห่างจากเย่เฉินไป10กว่าเมตร จากนั้นก็ค่อยหยุดรถ

จากนั้น ราชาบู๊ทั้งแปดก็ลงรถตามกันออกมา

ฟ่านหลินยวนเดินก้าวยาวๆ มาข้างหน้า อาศัยแสงไฟของรถ มองไปยังเย่เฉิน แล้วพูดเสียงเข้มว่า “ไอ้น้อง เอ็งเป็นใครวะ? ถึงได้กล้ามาขวางทางพวกเราราชาบู๊ทั้งแปด? ”