ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 1085

หลังพอลส่งเย่เฉินไปถึง Tomson Riviera แล้ว ก็ขับรถกลับบ้านไป

ตัวเย่เฉินเองพอกลับไปถึงคฤหาสน์ พ่อตาเซียวฉางควนก็รีบร้อนออกมาต้อนรับ เอ่ยถามว่า “ลูกเขยคนดี วันนี้ที่ออกไปกับพอลได้พบกับคุณน้าหานของเธอแล้วหรือยัง”

เย่เฉินเอ่ยอย่างเสียมิได้ “คุณพ่อ ผมออกไปทำงานกับพอลครับ จะได้พบคุณน้าหานได้ยังไง”

เซียวฉางควนอดถอนหายใจไม่ได้ หดหู่ใจอย่างมาก

หลายวันมานี้เขาคิดถึงหานเหม่ยฉิงเป็นพิเศษ เพียงแต่หม่าหลันอยู่ที่บ้าน เขาไม่กล้าเสี่ยงอันตรายออกไปพบเธอจริง ๆ

ตอนนี้จึงได้รู้สึกปวดใจนัก

เขาถามเย่เฉินอีกว่า “งั้นเธอได้ไถ่ถามอะไร เกี่ยวกับสถานการณ์ช่วงนี้ของคุณน้าหานของเธอจากพอลบ้างไหม หลายวันมานี้เธอสบายดีหรือเปล่า”

เย่เฉินยิ้มเอ่ย “ช่วงนี้คุณน้าหานน่าจะสบายดีมากแหละครับ ผมได้ยินพอลเล่าว่า ตอนนี้คุณน้าหานไปมหาวิทยาลัยผู้สูงอายุสอนหนังสือทุกวันเลย ไม่ใช่แค่สอนนะครับ ยังเรียนวิชาพู่กันจีนกับวาดภาพอะไรพวกนี้จากคนอื่นด้วย ใช้ชีวิตได้เต็มอิ่มมากครับ”

พอเซียวฉางควนได้ยินดังนั้น ก็ร้อนใจชั่วขณะ “ไอ้หยา เธอไปมหาวิทยาลัยผู้สูงอายุได้ยังไงกัน”

เย่เฉินเอ่ยอย่างประหลาดใจ “มหาวิทยาลัยผู้สูงอายุทำไมเหรอครับ มหาวิทยาลัยผู้สูงอายุก็เป็นที่ที่ผู้สูงอายุควรไปไม่ใช่เหรอครับ”

เซียวฉางควนเอ่ยด้วยใบหน้าไม่สบายใจ “เธอคงไม่รู้ว่าในมหาวิทยาลัยผู้สูงอายุนี้ ตาเฒ่าหัวงูไร้คู่น่ะมีเต็มไปหมด ตาเฒ่าบ้าบอพวกนี้ที่ไปกันไม่ใช่เพื่อเรียนรู้อะไรหรอก ไปก็เพื่อหาคู่เท่านั้นแหละ”

พอเอ่ยจบ เขาก็เอ่ยอย่างกังวลไปทั้งหน้า “คุณน้าหานของเธอสวยขนาดนี้ พอเข้าไปที่นั่นแล้วคงได้ถูกตาเฒ่าพวกนี้โหยหาไม่ว่างเว้นใช่ไหมล่ะ”

เย่เฉินยิ้มเอ่ย “แล้วคุณห้ามคนอื่นไม่ให้โหยหาได้เหรอครับ”

เซียวฉางควนถอนหายใจยาวทีหนึ่ง “พูดก็ถูก สถานการณ์ตอนนี้ช่างทำให้ค้นกลัดกลุ้มจนอยากตายจริง ๆ”

พอเอ่ยจบ พลันนั้นก็ดวงตาสว่างวาบ “ใช่แล้ว ไม่งั้นฉันไปมหาวิทยาลัยผู้สูงอายุเลยก็ได้นี่นา พอแบบนี้แล้ว ฉันก็จะได้พบคุณน้าหานของเธอด้วยไม่ใช่เหรอ”

เย่เฉินถาม “ไม่กลัวคุณแม่รู้เข้าเหรอครับ”

“ไม่เป็นไรหรอก” เซียวฉางควนเอ่ยอย่างจริงจัง “แม่เธอเป็นผู้หญิงแบบไหน เธอยังไม่เข้าใจอีกเหรอ ผู้หญิงคนนี้ห่วงหน้าห่วงตา ดูเธอตอนนี้สิ ขาเป๋ ยันไม้เท้า ฟันหน้ายังหลุดไปสองซี่ ไปอุดเติมไม่ได้ชั่วคราว ตอนนี้เธอยังจะกล้าไปอยู่สถานที่ที่มีคนมากมายที่ไหนกัน ออกไปซื้อของแค่บางครั้งบางคราวยังต้องใส่แว่นดำ ใส่หน้ากากอนามัย เพราะกลัวคนอื่นจะจำเธอได้ ดังนั้นเธอไม่กล้าไปมหาวิทยาลัยผู้สูงอายุหรอก”