ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 1085
หลังพอลส่งเย่เฉินไปถึง Tomson Riviera แล้ว ก็ขับรถกลับบ้านไป
ตัวเย่เฉินเองพอกลับไปถึงคฤหาสน์ พ่อตาเซียวฉางควนก็รีบร้อนออกมาต้อนรับ เอ่ยถามว่า “ลูกเขยคนดี วันนี้ที่ออกไปกับพอลได้พบกับคุณน้าหานของเธอแล้วหรือยัง”
เย่เฉินเอ่ยอย่างเสียมิได้ “คุณพ่อ ผมออกไปทำงานกับพอลครับ จะได้พบคุณน้าหานได้ยังไง”
เซียวฉางควนอดถอนหายใจไม่ได้ หดหู่ใจอย่างมาก
หลายวันมานี้เขาคิดถึงหานเหม่ยฉิงเป็นพิเศษ เพียงแต่หม่าหลันอยู่ที่บ้าน เขาไม่กล้าเสี่ยงอันตรายออกไปพบเธอจริง ๆ
ตอนนี้จึงได้รู้สึกปวดใจนัก
เขาถามเย่เฉินอีกว่า “งั้นเธอได้ไถ่ถามอะไร เกี่ยวกับสถานการณ์ช่วงนี้ของคุณน้าหานของเธอจากพอลบ้างไหม หลายวันมานี้เธอสบายดีหรือเปล่า”
เย่เฉินยิ้มเอ่ย “ช่วงนี้คุณน้าหานน่าจะสบายดีมากแหละครับ ผมได้ยินพอลเล่าว่า ตอนนี้คุณน้าหานไปมหาวิทยาลัยผู้สูงอายุสอนหนังสือทุกวันเลย ไม่ใช่แค่สอนนะครับ ยังเรียนวิชาพู่กันจีนกับวาดภาพอะไรพวกนี้จากคนอื่นด้วย ใช้ชีวิตได้เต็มอิ่มมากครับ”
พอเซียวฉางควนได้ยินดังนั้น ก็ร้อนใจชั่วขณะ “ไอ้หยา เธอไปมหาวิทยาลัยผู้สูงอายุได้ยังไงกัน”
เย่เฉินเอ่ยอย่างประหลาดใจ “มหาวิทยาลัยผู้สูงอายุทำไมเหรอครับ มหาวิทยาลัยผู้สูงอายุก็เป็นที่ที่ผู้สูงอายุควรไปไม่ใช่เหรอครับ”
เซียวฉางควนเอ่ยด้วยใบหน้าไม่สบายใจ “เธอคงไม่รู้ว่าในมหาวิทยาลัยผู้สูงอายุนี้ ตาเฒ่าหัวงูไร้คู่น่ะมีเต็มไปหมด ตาเฒ่าบ้าบอพวกนี้ที่ไปกันไม่ใช่เพื่อเรียนรู้อะไรหรอก ไปก็เพื่อหาคู่เท่านั้นแหละ”
พอเอ่ยจบ เขาก็เอ่ยอย่างกังวลไปทั้งหน้า “คุณน้าหานของเธอสวยขนาดนี้ พอเข้าไปที่นั่นแล้วคงได้ถูกตาเฒ่าพวกนี้โหยหาไม่ว่างเว้นใช่ไหมล่ะ”
เย่เฉินยิ้มเอ่ย “แล้วคุณห้ามคนอื่นไม่ให้โหยหาได้เหรอครับ”
เซียวฉางควนถอนหายใจยาวทีหนึ่ง “พูดก็ถูก สถานการณ์ตอนนี้ช่างทำให้ค้นกลัดกลุ้มจนอยากตายจริง ๆ”
พอเอ่ยจบ พลันนั้นก็ดวงตาสว่างวาบ “ใช่แล้ว ไม่งั้นฉันไปมหาวิทยาลัยผู้สูงอายุเลยก็ได้นี่นา พอแบบนี้แล้ว ฉันก็จะได้พบคุณน้าหานของเธอด้วยไม่ใช่เหรอ”
เย่เฉินถาม “ไม่กลัวคุณแม่รู้เข้าเหรอครับ”
“ไม่เป็นไรหรอก” เซียวฉางควนเอ่ยอย่างจริงจัง “แม่เธอเป็นผู้หญิงแบบไหน เธอยังไม่เข้าใจอีกเหรอ ผู้หญิงคนนี้ห่วงหน้าห่วงตา ดูเธอตอนนี้สิ ขาเป๋ ยันไม้เท้า ฟันหน้ายังหลุดไปสองซี่ ไปอุดเติมไม่ได้ชั่วคราว ตอนนี้เธอยังจะกล้าไปอยู่สถานที่ที่มีคนมากมายที่ไหนกัน ออกไปซื้อของแค่บางครั้งบางคราวยังต้องใส่แว่นดำ ใส่หน้ากากอนามัย เพราะกลัวคนอื่นจะจำเธอได้ ดังนั้นเธอไม่กล้าไปมหาวิทยาลัยผู้สูงอายุหรอก”
เพราะว่าพอลเองก็ได้รับคำเชิญ ดังนั้นเขาจึงขับรถมารับเย่เฉินไปคฤหาสน์ตระกูลซ่งด้วยกันเสียเลย
ในวันเกิดของซ่งหวั่นถิง ตระกูลซ่งไม่ได้ติดโคมประดับผ้าสีสัน เพียงแต่ตกแต่งเล็กน้อยในสไตล์ค่อนข้างโมเดิลและอบอุ่น
ตอนที่พอลขับรถเข้าไปในลานบ้าน กระทั่งเย่เฉินยังมองไม่ออกว่าการจัดเตรียมเหล่านี้นั้นทำเพื่อฉลองงานวันเกิด
ซ่งหวั่นถิงในค่ำคืนนี้ สวมชุดราตรียาวสีขาวที่สั่งตัดขึ้นโดยเฉพาะ
ชุดกระโปรงนี้แหวกอก จึงมองแล้วดูเซ็กซี่และงดงามมาก โดยเฉพาะกระดูกไหปลาร้าของซ่งหวั่นถิง ไม่เพียงแต่เด่นชัดอย่างมาก ยังมีรูปทรงอันงดงามเป็นพิเศษ แม้แต่ผู้หญิงด้วยกันมองแล้วยังริษยา
ภายในลานบ้านมีรถหรูจอดอยู่ไม่น้อย ดูท่าแขกในวันนี้จะมีมากมายทีเดียว
เดิมทีซ่งหวั่นถิงรับแขกอยู่ด้านใน แต่พอยินว่าเย่เฉินมาถึงแล้ว ก็รีบร้อนออกมาต้อนรับทันที
------------
บทใหม่
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน
สมน้ำหน้าไอฉางควน เหมาะกับหม่าหลันดี ขี้โม้เหมือนกัน ว่าคนที่มีความสามารถว่ากระจอกเหมือนกัน หลงตัวเองเหมือนกัน พูดมาได้ไงมึงกับหานเหมยชิงเป้นคู่ฟ้าประทาน 5555 สมล่ะที่คบกังหม่าหลันได้...
ทั้งที่เป็นผู้ชาย แรงเยอะกว่า ตัวใหญ่ก็ว่า แต่กลัวกับอีหม่าหลันพูดขู่แค่นี้เนี่ยน่ะ ไม่น่าเกิดเป็นผู้ชายเลยมึงไอเชียวฉางควน กูคิดว่าเป็นตุ๊ด ปากบอกรอเหมยชิงมานาน อยากจะพัฒนาความสัมพันธ์ อยากจะมีเพศสัมพันธ์อยากจะอยู่กับเหมยชิง อยากแต่งงานกะเหมยชิงอีกครั้ง ทั้งที่เหมยชิงยอมกลับมาหาเพื่อมึง แต่มึงกลับไม่กล้าทำไรกะอีหม่าหลันสักอย่าฃ แค่หม่าหลันพูดขู่ว่าจะไปหาเรื่องเหมยชิง แทนที่จะให้เหมยชิงจ้างบอดีการ์ดมา อีหม่าก้ทำไรไม่ได้ล่ะ หรือไอฉางควนปกป้อง สู้กันจริงๆหม่าหลันก้สู้คงไม่ได้หรอก ทำมึงกลับกลัวหัวหด ชาตินี้ก้คงไม่ได้อยุ่กับคนรักหรอก ฝันไปเถอะมึง กระจอก...
ไม่ใช่ว่าข้อมูลของเย่เฉิน ตอนตั้งแต่9ขวบจนถึงปัจุบัน ไม่ใช่ว่าถังซื่อไห่ลบไปแล้วไม่ใช่หรอหรือเก้บซ่อนไว้ ถ้า้ป้นอย่างงี้ แสดงว่าองกรพั้วชิงก้สามารถหาได้เช่นกันดิ ถ้างั้น ไม่ใช่ว่าถังซื่อไห่มันลบออกข้อมูลตอนเด้กของพระเอกออกไปหรอกหรอ -.-"...
พูดมาได้ไงไม่ได้หวังเกินตัว แต่อยากมีลูกกะเย่เฉิน ถึงกับขนาดที่ว่าจะแอบมีความสัมพันกับพระเอกตอนหลับ แบบนี้ไม่ได้เรียกหวังเกินตัวเลยงั้นอ่าดิ 555 ผมชอบอ่านเรื่องโรงแมนติกน่ะ เพราะมันพอดี แต่เรื่องนี้อ่านแล้วไม่ฟินอ่ะ เรื่องความรักชายหญิง เพราะมันลุกหนักเกินไปจน จนไม่มีให้ลุ้นอาะ...
ไม่เข้าใจจริง ว่าทำไมต้องให้พระเอกชดเชย หรือชดใช้ความรักให้หญิงสาวพวกนี้ ถ้าเป้นกุ้ซิวอี้พอยอมรับได้เพราะ เป้นคู่หมั่นพระเอก แต่พวกที่เข้ามาหาพระเอก พระเอกก้แค่ช่วยไปเท่านั้น ให้จะได้สะดวกต่อการทำงานร่วมกัน ไม่ได้ช่วยเพราะรัก แต่พวกหล่อนกับบอกให้ชดใช้ ทั้งที่ที่พวกหล่อนมารักพระเอกแท้ๆ แต่กลับจะให้พระเอกชดใช้เนี่ยน่ะ...
เฮเลน่า แม่งก่น่ารังเกียจเกิ้น...
เฮเลน่ามึงก้ฝันกลางวันเกิ้น ถามหน่อยสู้ไรกับนานาโกะหรือกู้ซิวอิ้วอีกได้บ้าง เรื่องนี้ผู้หญิงแม่งก้มโนเก่งเกิน คิดว่าจะได้ใช้ชีวิตร่วมกับพระเอก 555...
แล้วตู้ไหชิง ไม่ใช่ผู้หญิงที่ไอซูเต้าขอแต่งงานหรอ ไม่รู้คนเขียน หรือคนแปลที่แปลมั่ว ซูเต้า ไม่เคยขอใครแต่งงาน แล้วไห่ชิงนั้นไม่ได้เรียกว่าขอแต่งงานหรอกหรอ 555...
พระเอกมันเป้นห่วงความรุ้สึกนานาโกะมากขนาดนั้น ไม่อยากให้เศร้าใจมากขนาดนี้น ทำไมไม่แต่งงานกับนานาโกะไปเลยล่ะ ขัดใจ ถ้าเป้นครอบครัวอื่นอยากยกความดีความชอบให้ลูกสาวอีกฝ่ายก้ไมาแปลก แต่ครอบครัวนานาโกะยังไงต่อให้ไม่ยกความดีความชอบให้นานาโกะ พ่อนานาโกะก้รักนานาโกะมากอยุ่ล่ะ แคร์ความรู้สึกนานาโกะมากขนาดนั้น แต่งงานไปนานาโกะไปเลย ได้จบๆ 555...
บางที อ.ก้เขียนลำเอียงเกินไป วานพั่วจวิ้นทำงานแค่ตายจนกว่าจะได้ยามา แต่ซูรั่วรี่ไม่ได้ทำไรเลย มาถึงก้ได้ยาล่ะ 555...