ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 1096

แต่เนื่องจากที่นั่งเต็มแล้ว เธอเลยได้แต่ไปนั่งร่วมโต๊ะกับเฉินเสี่ยวจาว

ก่อนจะเริ่มงานเลี้ยง นายผู้เฒ่าได้ลุกขึ้นมาก่อน กล่าวขอบคุณเล็กๆ น้อยๆ

เมื่อถึงช่วงที่ต้องกล่าวขอบคุณแขกเหรื่อที่มาร่วมงาน คุณท่านซ่งก็เอ่ยเสริมไปว่า “ขอบคุณอย่างยิ่งที่ปรมาจารย์เย่ให้เกียรติมาร่วมงานเลี้ยงวันเกิดของหลานสาวผู้แซ่ซ่งในวันนี้!”

เมื่อคุณท่านซ่งเอ่ยประโยคนี้ออกมาคุณชายสามตระกูลขงที่นั่งอยู่ในโต๊ะแขกผู้มีเกียรติ ก็มีสีหน้าทะมึนลงทันที

เล่นบ้าอะไรอยู่?

นายผู้เฒ่าของตระกูลซ่งคนนี้ไม่รู้จักประเมินคุณค่าขนาดนี้เชียว? ตนให้เกียรติมาร่วมงานเลี้ยงวันเกิดหลานสาวอย่างเอิกเกริก แต่เขากลับไม่กล่าวขอบคุณตนเป็นลำดับแรกหรือ?

เมื่อนึกถึงจุดนี้ เขาก็อดไม่ได้ที่จะมองเย่เฉินที่นั่งร่วมโต๊ะกันอยู่แวบหนึ่ง

ไอ้หนุ่มนี้ดูธรรมดาสามัญ ไม่รู้เลยว่าทำไมนายผู้เฒ่าตระกูลซ่งถึงได้เกรงเขาขนาดนี้

หลังจากเอ่ยขอบคุณไปตามระเบียบแล้ว ถึงได้เอ่ยขอบคุณคุณชายสามตระกูลขง

เมื่อเห็นว่าความโดดเด่นของตนถูกเย่เฉินที่หัวนอนปลายเท้าไม่กระจ่างฉกชิงไปแล้ว คุณชายสามตระกูลขงก็รู้สึกโมโหอยู่ในใจ

ในเวลานี้ คุณท่านซ่งกล่าวจบแล้ว จึงให้ซ่งหวั่นถิงขึ้นไปเอ่ยขอบคุณบ้าง

ซ่งหวั่นถิงยืนขึ้นอย่างสง่างามเช่นเดียวกับคุณท่านซ่ง ขณะที่เอ่ยขอบคุณแขกเหรือก็แสดงความขอบคุณต่อเย่เฉินเป็นลำดับแรกสุดเช่นกัน

ระหว่างที่พูดๆ อยู่นัยน์ตาโตก็มองไปทางเย่เฉินย่างแฝงความสิเน่หา เอ่ยอย่างจริงจังว่า “ขอบคุณปรมาจารย์เย่เป็นอย่างยิ่งที่แม้จะงานยุ่งรัดตัว ก็ยังสละเวลามาร่วมงานเลี้ยงวันเกิดของฉัน ทำให้ฉันปลาบปลื้มตื้นตันนัก”

หลังจากขอบคุณไปตามพิธีการแล้ว ซ่งหวั่นถิงก็เอ่ยอีกว่า “นอกเหนือจากขอบคุณปรมาจารย์แย่แล้ว หวั่นถิงยังต้องขอขอบคุณสหายทุกท่านที่มาร่วมงานในวันนี้ ขอบคุณสำหรับการสนับสนุนของพวกคุณ”