ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 1097

ขงเต๋อหลงคิดจะเปรียบเทียบกับเย่เฉินต่อหน้าฝูงชน ด้วยเหตุนี้จึงเปิดปากเอ่ยถามขึ้นบนกับแขกผู้มีเกียรติว่า “ปรมาจารย์เย่ใช่ไหมครับ? ได้ยินว่าคุณมีฉายาว่าพญามังกรในหมู่มนุษย์ จริงหรือเปล่า?”

เย่เฉินยิ้มเรียบๆ แวบหนึ่ง เอ่ยอย่างไม่ใส่ใจ “อันสิ่งที่เรียกว่าพญามังกรในหมูมนุษย์ ก็เป็นเพียงฉายาที่สหายในยุทธภพเรียกขานกันเท่านั้น”

ขงเต๋อหลงยิ้มหัวเราะคราหนึ่ง เอ่ยวาจาที่แฝงความประชดประชันไว้หลายส่วน “ปรมาจารย์เย่ ผู้แซ่หลงนึกอยากรู้ยิ่งนักว่าวันนี้คุณนำของขวัญอะไรมามอบให้คุณหนูหวั่นถิง? พญามังกรในหมู่มนุษย์แบบคุณ ของที่มอบออกมาจะต้องไม่ธรรมดาแน่เลยใช่ไหม?”

เย่เฉินตอบยิ้มๆ “ว่ากันตามจริง ผมไม่รู้มาก่อนเลยว่าคุณหนูหวั่นถิงจะจัดงานเลี้ยงเกิดขึ้นในวันนี้ ทันทีที่รู้ จึงจัดเตรียมของขวัญเล็กๆ น้อยๆ ให้อย่างฉุกละหุก ไม่มีอะไรมากไปกว่าต้องแสดงถึงน้ำใจไมตรี เทียบชั้นกับของจากคุณขงไม่ได้หรอกครับ”

ยิ่งเย่เฉินถ่อมตัวเท่าไหร่ ขงเต๋อหลงก็ยิ่งอยากทำให้เขาขายหน้าต่อหน้าฝูงชน

ดังนั้นเขาจึงกัดเย่เฉินไว้ไม่ยอมปล่อย ต้อนถามว่า “ปรมาจารย์เย่จะถ่อมตัวไปทำไมล่ะครับ? ผมก็แค่อยากรู้ว่าสรุปแล้วคุณเตรียมของขวัญอะไรมาก็เท่านั้น คุณช่วยบอกหรือแสดงให้ทุกคนได้ชมสักหน่อยคงไม่เป็นไรใช่ไหมครับ?”

เอ่ยไปแล้ว ขงเต๋อหลงก็กล่าวขึ้นอีกว่า “ใช่แล้ว ในเมื่อปรมาจารย์เย่เป็นซินแส ถ้างั้นให้ผมลองเดาดูก่อนนะครับ หรือว่าของขวัญที่ปรมาจารย์เย่เตรียมมาให้คุณหนูหวั่นถิง จะเป็นยันต์อาคมสักใบหรือว่าเครื่องรางคุ้มกายที่คุณปลุกเสกขึ้น?”

เย่เฉินยิ้มอย่างเฉยเมยแวบหนึ่ง “คุณชายขงฉลาดจริงๆ ใกล้เคียงมากเลย”

เมื่อขงเต๋อหลงได้ยินวาจานี้ ก็ยิ้มเยาะทันที “มีลูกน้องคนหนึ่งในตระกูลของพวกเรา ที่บ้านเป็นโรงงานอุตสาหกรรมเล็กๆ อยู่ที่อี้อู ผมได้ยินเขาเล่าว่า ในตลาดค้าส่งเล็กๆ ของอี้อู ของจำพวกเครื่องรางคุ้มกายเหล่านั้น ล็อตนึงก็ราคาไม่กี่เหมาเท่านั้น ไม่ทราบว่าล้อตนี้ของปรมาจารย์เย่ราคากี่เหมาละครับ หากว่าราคาค้าส่งที่ปรมาจารย์เย่ได้มาค่อนข้างแพง ถ้แบบนั้นผมจะได้แนะนำลูกคนคนนี้ให้คุณสักหน่อย ให้คุณได้สินค้าจากแหล่งที่ถูกกว่า”

ซ่งหรงวี่ได้ยินประโยคนี้ก็เผยรอยยิ้มออกมา ซ่งเทียนหมิงบิดาของเขาก็รู้สึกว่าคุมสีหน้าไม่ค่อยได้อยู่บ้าง เพียงแต่สีหน้าของคนอื่นๆ ที่อยู่บนโต๊ะกลับค่อนข้างย่ำแย่อยู่บ้าง

ถึงอย่างไรเย่เฉินก็ได้รับการนับหน้าถือตาจากทุกคนมาโดยตลอด ในสายตาของทุกคนไม่ว่าเขาจะเป็นปรมาจารย์เย่หรือว่านายน้อยเย่ ล้วนแต่เป็นคนที่ไม่มีใครเทียบเคียงได้ทั้งสิ้น เป็นตัวตนไม่อาจลบหลู่ได้

ตอนนี้ขงเต๋อหลงคนนี้ไม่น่าเชื่อว่าพอมาถึงก็กล้าสร้างความลำบากให้เย่เฉินเสียแล้ว ทำให้ในใจของทุกคนค่อนข้างไม่สบอารมณ์

เฉินจื๋อข่ายแทบจะตรงเข้าไปตบบ้องหูของขงเต๋อหลงตามสัญชาตญาณแล้ว ไอ้สุนัขที่ไม่รู้จักดีชั่ว บังอาจใช้นัยน์ตาสุนัขมาบีบคั้นนายน้อยของบ้านตน สายตาช่างไร้แววเสียจริง