ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 1103
ขงเต๋อหลงเพิ่งจะมั่นใจว่าตัวเองชนะแน่แล้ว คงไม่น่าจะมีใครยอมเสนอจ่าย 150 ล้านซื้อยาอายุวัฒนะนี้ คิดไม่ถึงว่าหลี่ไท่หลายทำแบบนี้เพื่อเห็นแก่หน้าตัวเอง
เขามองหลี่ไท่หลายด้วยความประหลาดใจ กัดฟันถาม “ประธานหลี่ นี่มันหมายความว่าอย่างไร”
หลี่ไท่หลายแม้รู้ว่าภูมิหลังของขงเต๋อหลงไม่ธรรมดา แต่ยาอายุวัฒนะสำหรับเขาแล้วเป็นผลตอบแทนที่ยิ่งใหญ่เกินไปจริงๆ แม้ว่าจะล่วงเกินตระกูลข่ง ยาเม็ดนี้ก็ต้องเป็นของเขาให้ได้
ใครจะปล่อยให้โอกาสอายุขัย 20 ปีที่วิเศษอย่างนี้ผ่านไปได้？！
ไม่ต้องพูดถึงขงเต๋อหลงที่ขวางอยู่ด้านหน้า ต่อให้พระเจ้าก็ขวางไม่ให้หลี่ไท่หลายเสนอราคาไม่ได้
ด้วยเหตุนี้หลี่ไท่หลายมองไปที่ขงเต๋อหลงพูดอย่างราบเรียบว่า “ขอโทษคุณชายท่านข่ง หลี่ปรารถนายาอายุวัฒนะของอาจารย์เย่มานานมากแล้ว โอกาสดีๆในวันนี้ หลี่ไม่มีทางพลาดโดยง่ายแน่ หากได้ล่วงเกิน ได้โปรดอภัยด้วย”
ทันใดนั้นเองสีหน้าของขงเต๋อหลงที่แสดงออกก็เปลี่ยนเป็นไม่น่าดูอย่างที่สุด เพราะเขารู้ว่า จากการเสนอราคาของหลี่ไท่หลายนั้น ตัวเองก็แพ้ให้กับเย่เฉินแล้ว
แพ้ให้เย่เฉิน ไม่เพียงบ่งบอกว่าต้องหน้าแตกต่อหน้าคนเยอะอย่างนี้ ในเวลาเดียวกันยังต้องแสดงตัวต่อหน้าคนมากมายด้วยการกลืนสร้อยคอทับทิมนี้ลงไป
ต่อให้สีหน้าที่แสดงออกของเขาไม่น่าดู คิดว่าหลี่ไท่หลายตั้งใจต่อต้านตัวเขาเอง คนที่อยู่โต๊ะด้านข้างก็พูดออกมาว่า “ผมให้ 151 ล้าน！”
อยู่ๆก็มีคนเสนอราคา เมื่อเทียบกับหลี่ไท่หลายยังสูงกว่า 1 ล้าน นี่มันเป็นการประมูลชัดๆเลยใช่ไหม？
ก็แค่เวลานี้ เย่เฉินที่ใบหน้าเต็มไปด้วยรอยยิ้มก้กล่าววว่า “คุณผู้ชายท่านนี้ เมื่อสักครู่ผมลืมบอกรายละเอียดไป ราคาเริ่มประมูลคือ 150 ล้าน การเพิ่มราคาในแต่ละครั้งขั้นต่ำอยู่ที่ 10 ล้าน พวกเราไม่ต้องการทีละล้าน เพิ่มขึ้นอย่างละนิดิย่างละหน่อย มันไม่มีความหมาย”
คนนั้นรีบพยักหน้าขึ้นลง พูดโพล่งออกมา “ในเมื่ออาจารย์เย่พูดอย่างนี้ งั้นผมให้ 160 ล้าน!”
“บัดซบ” ดวงตาราวเม็ดไข่มุกของขงเต๋อหลงถลนจนเกือบตกถึงพื้นแล้ว
ของสวะอย่างนี้ ราคาเริ่ม 150 ล้าน ไม่เพียงแต่มีคนเสนอราคาประมูล ยังมีคนเพิ่มราคาอีก ทั้งสองคนนี้สมองมีปัญหาหรือเปล่า?
ยังไม่ทันที่ขงเต๋อหลงจะกลับมารู้สึกตัวอีกครั้ง โต๊ะอีกตัวหนึ่งก็มีคนลุกขึ้นมา สีหน้าเต็มไปด้วยความตื่นเต้นพูดว่า “ผมให้ 170 ล้าน!”
การแสดงออกของขงเต๋อหลงดูไม่ได้เหมือนกับกินขี้เข้าไป ในใจอดไม่ได้ที่จะบ่นด่า“แม่เจ้าคนพวกนี้เป็นพวกสุนัขบ้าใช่มั้ย?!”
ไม่รอให้ขงเต๋อหลงรับได้กับการเสนอราคา 170 ล้าน หลี่ไท่หลายยกมือขึ้น “ผมให้ 200 ล้าน!”
ทันใดนั้นก็เกิดความโกลาหลขึ้น!
กำลังคิดอยู่ หวังเจิ้งกางก็เอ๋ยขึ้นมาพูดว่า “ผมให้ 220 ล้าน!”
พูดจบ หวังเจิ้งกางมองสบตาขอโทษฉินกาง พร้อมยกมือไหว้เอ่ยว่า “พี่ฉิน ผมต้องขอโทษด้วย!”
ฉินกางเข้าใจความคิดของหวังเจิ้งเป็นอย่างมาก ทุกคนต่างได้เห็นความมหัศจรรย์ของอาจารย์เย่ ล้วนรู้อยู่ว่ายาอายุวัฒนะมีคุณค่าเพียงใด
อาจารย์เย่แต่ไหนแต่ไรไม่เคยนำยาอายุวัฒนะนี้มาประมูลขาย นี่เป็นครั้งแรก อีกทั้งคงจะเป็นครั้งสุดท้าย
ถ้าไม่คว้าโอกาสนี้ไว้ ตลอดชีวิตนี้คงจะพลาดยาอายุวัฒนะนี้ไป
ดังนั้น ทุกคนล้วนไม่ยอมล้มเลิกโดยง่าย
หลี่ไท่หลายรู้สึกตัวแล้ว โบกมือพูด “250 ล้าน ต้องขอโทษแล้วพี่น้องทั้งหลาย หากล่วงเกินได้โปรดอภัยด้วย!”
โต๊ะข้างๆก็มีคนส่งเสียง “งั้นผมให้ 260 ล้าน!”
------------
บทใหม่
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน
สมน้ำหน้าไอฉางควน เหมาะกับหม่าหลันดี ขี้โม้เหมือนกัน ว่าคนที่มีความสามารถว่ากระจอกเหมือนกัน หลงตัวเองเหมือนกัน พูดมาได้ไงมึงกับหานเหมยชิงเป้นคู่ฟ้าประทาน 5555 สมล่ะที่คบกังหม่าหลันได้...
ทั้งที่เป็นผู้ชาย แรงเยอะกว่า ตัวใหญ่ก็ว่า แต่กลัวกับอีหม่าหลันพูดขู่แค่นี้เนี่ยน่ะ ไม่น่าเกิดเป็นผู้ชายเลยมึงไอเชียวฉางควน กูคิดว่าเป็นตุ๊ด ปากบอกรอเหมยชิงมานาน อยากจะพัฒนาความสัมพันธ์ อยากจะมีเพศสัมพันธ์อยากจะอยู่กับเหมยชิง อยากแต่งงานกะเหมยชิงอีกครั้ง ทั้งที่เหมยชิงยอมกลับมาหาเพื่อมึง แต่มึงกลับไม่กล้าทำไรกะอีหม่าหลันสักอย่าฃ แค่หม่าหลันพูดขู่ว่าจะไปหาเรื่องเหมยชิง แทนที่จะให้เหมยชิงจ้างบอดีการ์ดมา อีหม่าก้ทำไรไม่ได้ล่ะ หรือไอฉางควนปกป้อง สู้กันจริงๆหม่าหลันก้สู้คงไม่ได้หรอก ทำมึงกลับกลัวหัวหด ชาตินี้ก้คงไม่ได้อยุ่กับคนรักหรอก ฝันไปเถอะมึง กระจอก...
ไม่ใช่ว่าข้อมูลของเย่เฉิน ตอนตั้งแต่9ขวบจนถึงปัจุบัน ไม่ใช่ว่าถังซื่อไห่ลบไปแล้วไม่ใช่หรอหรือเก้บซ่อนไว้ ถ้า้ป้นอย่างงี้ แสดงว่าองกรพั้วชิงก้สามารถหาได้เช่นกันดิ ถ้างั้น ไม่ใช่ว่าถังซื่อไห่มันลบออกข้อมูลตอนเด้กของพระเอกออกไปหรอกหรอ -.-"...
พูดมาได้ไงไม่ได้หวังเกินตัว แต่อยากมีลูกกะเย่เฉิน ถึงกับขนาดที่ว่าจะแอบมีความสัมพันกับพระเอกตอนหลับ แบบนี้ไม่ได้เรียกหวังเกินตัวเลยงั้นอ่าดิ 555 ผมชอบอ่านเรื่องโรงแมนติกน่ะ เพราะมันพอดี แต่เรื่องนี้อ่านแล้วไม่ฟินอ่ะ เรื่องความรักชายหญิง เพราะมันลุกหนักเกินไปจน จนไม่มีให้ลุ้นอาะ...
ไม่เข้าใจจริง ว่าทำไมต้องให้พระเอกชดเชย หรือชดใช้ความรักให้หญิงสาวพวกนี้ ถ้าเป้นกุ้ซิวอี้พอยอมรับได้เพราะ เป้นคู่หมั่นพระเอก แต่พวกที่เข้ามาหาพระเอก พระเอกก้แค่ช่วยไปเท่านั้น ให้จะได้สะดวกต่อการทำงานร่วมกัน ไม่ได้ช่วยเพราะรัก แต่พวกหล่อนกับบอกให้ชดใช้ ทั้งที่ที่พวกหล่อนมารักพระเอกแท้ๆ แต่กลับจะให้พระเอกชดใช้เนี่ยน่ะ...
เฮเลน่า แม่งก่น่ารังเกียจเกิ้น...
เฮเลน่ามึงก้ฝันกลางวันเกิ้น ถามหน่อยสู้ไรกับนานาโกะหรือกู้ซิวอิ้วอีกได้บ้าง เรื่องนี้ผู้หญิงแม่งก้มโนเก่งเกิน คิดว่าจะได้ใช้ชีวิตร่วมกับพระเอก 555...
แล้วตู้ไหชิง ไม่ใช่ผู้หญิงที่ไอซูเต้าขอแต่งงานหรอ ไม่รู้คนเขียน หรือคนแปลที่แปลมั่ว ซูเต้า ไม่เคยขอใครแต่งงาน แล้วไห่ชิงนั้นไม่ได้เรียกว่าขอแต่งงานหรอกหรอ 555...
พระเอกมันเป้นห่วงความรุ้สึกนานาโกะมากขนาดนั้น ไม่อยากให้เศร้าใจมากขนาดนี้น ทำไมไม่แต่งงานกับนานาโกะไปเลยล่ะ ขัดใจ ถ้าเป้นครอบครัวอื่นอยากยกความดีความชอบให้ลูกสาวอีกฝ่ายก้ไมาแปลก แต่ครอบครัวนานาโกะยังไงต่อให้ไม่ยกความดีความชอบให้นานาโกะ พ่อนานาโกะก้รักนานาโกะมากอยุ่ล่ะ แคร์ความรู้สึกนานาโกะมากขนาดนั้น แต่งงานไปนานาโกะไปเลย ได้จบๆ 555...
บางที อ.ก้เขียนลำเอียงเกินไป วานพั่วจวิ้นทำงานแค่ตายจนกว่าจะได้ยามา แต่ซูรั่วรี่ไม่ได้ทำไรเลย มาถึงก้ได้ยาล่ะ 555...