ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 1106

หลี่ไท่หลายไม่กล้ารับยาอายุวัฒนะนี้ รีบพูดว่า “อาจารย์เย่ เรายังไม่ได้จ่ายเงิน หากรับคงจะละอายใจ ตอนนี้ผมโทรให้ฝ่ายการเงินบริษัทรีบโอนเงินเข้าบัญชีท่านเดี๋ยวนี้”

เย่เฉินพยักหน้าพร้อมรอยยิ้ม นำบัตรแบล็คการ์ดของตัวเองออกมาจากกระเป๋าส่งให้หลี่ไท่หลาย “นี่เป็นบัตรของผม นำเงินใส่ในบัตรนี้ก็โอเคแล้วล่ะ”

ขงเต๋อหลงตกใจเมื่อเห็นบัตรนี้ นี่ไม่ใช่แบล็คการ์ดสูงสุดของธนาคารซิตี้แบงค์เหรอ?

ดูเหมือนผู้ถือบัตรนี้ในประเทศมีไม่ถึงห้าคน

อีกทั้งธนาคารซิตี้แบงค์รักษาความลับให้กับบัญชีลูกค้าแบล็คการ์ดสูงสุดนั้นเข้มงวดมาก เย่เฉินคนนี้แท้จริงเป็นใครกันแน่ ทำไมเขาถึงได้มีบัตรนี้?

ในเวลานี้ เย่เฉินมองไปที่ขงเต๋อหลงและกล่าวด้วยรอยยิ้มว่า “คุณชายข่ง สร้อยคอของคุณมีมูลค่า 20 ล้านดอลลาร์สหรัฐ และอายุวัฒนะของผมมีมูลค่า 2 พันล้านหยวน ใครเยอะใครน้อย คิดว่าผมไม่จำเป็นต้องพูดหรอก?”

ขงเต๋อหลงแสดงสีหน้าออกมาอย่างไม่น่าดู

คนพวกนี้เป็นอะไร ซื้อยา 2 พันล้าน สมองมีปัญหาไหม?

แต่ด่าไปก็เท่านั้น ในเมื่อคำพูดก็ได้พูดออกไปแล้ว ตอนนี้ไม่รู้จะจบอย่างไร

ตนเองต้องกลืนสร้อยทับทิมบ้าๆนี่ลงไปจริงเหรอ?

กลืนมันง่าย แต่ถ้ามันติดอยู่ในลำไส้ขี้ไม่ออกจะทำยังไง

แต่ถ้าไม่กลืนมันลงไป วันนี้จะจบลงยังไง?

ในเมื่อคำพูดบ้าๆนั้นเป็นตัวเองที่พูด ไม่สามารถกลืนคำพูดตัวเองต่อทุกคนได้

แต่ถ้าคิดอย่างละเอียด ถ้าผิดคำพูดก็ไม่เห็นจะเป็นอะไร ยังไงตัวเราเองก็อยู่ที่จินหลิงและก็ไม่ได้รู้จักใคร ไม่ต้องกลัวคนจะพูดนินทาลับหลัง

แต่ถ้าคิดอีกที ตัวเองยังคิดที่จะพัฒนากับซ่งหวั่นถิง ถ้าวันนี้เสียหน้าต่อหน้าทุกคนอีกทั้งตัวเองยังผิดคำพูด ในอนาคตถ้าคิดจะพัฒนากับซ่งหวั่นถิงก็คงไม่ง่ายแล้ว