ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 1107

ลึกลงไปในหัวใจของ ขงเต๋อหลงในตอนนี้ เขาได้เสียใจไปแล้ว

ตัวเขาเองไม่ควรจะเปรียบเทียบว่าของขวัญของเย่เฉินนั้นแพงกว่าคนอื่น

ภายใต้การประชันนี้ ไม่คาดว่าจะต้องโชว์กลืนทับทิมของตัวเอง จะเสียเปล่าทั้งขึ้นทั้งล่องจริง ๆ

แต่มีเฉินจื๋อข่ายอยู่ที่นี้ เขาก็ไม่กล้าผิดคำพูด ทำได้เพียงแค่กัดฟันแล้วพูดว่า : “ผมขงเต๋อหลงเต็มใจเดิมพันเสมอ!”

เขามองไปที่ซ่งหวั่นถิงและพูดด้วยสีหน้าหดหู่อย่างยิ่ง: “คุณหวั่นถิงขอยืมสร้อยคอทับทิมที่ฉันให้คุณมาใช้หน่อยได้ไหม”

เมื่อได้ยินคำพูดนั้น สีหน้าของซ่งหวั่นถิงมองอย่างสุดจะทน

ยืมไปใช้หมายความว่าอย่างไร คุณใช้เสร็จแล้วจะเอากลับมาให้ผมอีกเหรอ

หลอนรู้สึกไม่สบายใจ ก่อนจะรีบส่งของขวัญให้เขา พูดด้วยความตั้งใจ : “คุณชายขง ของขวัญนี้มอบให้คุณ กรุณานำกลับไปด้วย”

ขงเต๋อหลงเองก็ตระหนักได้ว่าเขาพูดผิดไป เขาอยากจีนกลืนสร้อยคอเส้นนี้ลงไปต่อหน้าผู้คนเหล่านี้ สามารถดึงมันออกกลับมาได้ หลังจากนั้นก็เอาไปล้างทำความสะอาดคืนให้ซ่งหวั่นถิง?

เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ สีหน้าของเขาดูแย่ลง แต่เขาทำได้เพียงแค่พูดด้วยน้ำเสียงแข็งๆว่า: “ขอโทษนะหวั่นถิง ฉันจะหาของขวัญราคาแพงกว่าให้เธอในวันอื่น โปรดยกโทษให้ฉันด้วย”

ซ่งหวั่นถิงรีบโบกมือแล้วพูดว่า: “ไม่จำเป็นหรอกคุณชายขงขอบคุณสำหรับความกรุณาแต่ว่าคราวหน้าไม่ต้องส่งมาแล้ว”

ขงเต๋อหลงรู้ว่าเขาไม่สามารถหลีกเลี่ยงได้และการแสดงออกของเขาก็ดูเศร้ามาก

ในตอนนั้นเอง เย่เฉินก็ยิ้มอย่างไม่ทุกข์ร้อนแล้วเอ่ยเร่งรัด “คุณชายขง ทุกคนรอคุณแสดงจนทานอาหารเสร็จหมดแล้ว คุณก็อย่ามัวยืดยาดอยู่เลย”

ขงเต๋อหลงสีหน้าทะมึน ขบเขี้ยวเคี้ยวฟัน มองสร้อยทับทิมเม็ดใหญ่นั้นด้วยความตึงเครียดในใจ

การจะกลืนของสิ่งนี้น่าจะยากลำบากมาก ถ้าสามารถกินน้ำมันได้บ้างล่ะก็คงจะดีหน่อย