ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 1117

จ้าวเห้าตื่นเต้นมาก แล้วเข้ามาหาเย่เฉินอย่างตื่นเต้น เขากำลังจะกล่าวทักทาย แต่ทันใดนั้นเขาก็รู้สึกตัวขึ้นมาว่าตอนนี้เขาคือคนขับรถของหลี่ไท่หลาย ดังนั้นเขาจึงไม่สามารถไม่รักษามารยาทได้

ดังนั้นเขาจึงรีบเก็บสีหน้าตื่นเต้นของเขา และกล่าวด้วยความเคารพกับหลี่ไท่หลาย "ประธานหลี่!"

หลี่ไท่หลายตบไหล่เขา ก่อนจะพูดด้วยรอยยิ้มว่า “จ้าวเห้า คุณไม่จำเป็นต้องสุภาพขนาดนี้กับฉัน คุณเป็นพี่น้องของอาจารย์เย่ ถ้าอย่างนั้นคุณก็เป็นพี่น้องของฉัน แม้ว่าฉันจะแก่กว่าคุณหลายปีสิบ แต่พวกเราก็เป็นมิตรภาพต่างวัยไง!”

จ้าวเห้าพยักหน้าอย่างรวดเร็วด้วยความประหลาดอย่างมีความสุข

เวลานั้นเอง เย่เฉินยิ้ม พลางถามเขาว่า: “เห้าจื่อ เป็นอย่างยังไงบ้าง ตอนนี้คุณปรับตัวเข้ากับงานใหม่ได้หรือยัง”

จ้าวเห้ากล่าวด้วยซาบซึ้งตื้นตันใจว่า “เย่เฉิน พี่น้องที่ดีของฉัน ฉันไม่รู้จะขอบคุณอย่างไรจริง ๆ ! ถ้าไม่มีคุณ ฉันจะเป็นจ้าวเห้าในวันนี้ได้อย่างไร! คุณก็คือผู้มีบุญคุณกับชีวิตของฉัน!”

เย่เฉินยิ้มเล็กน้อย พลางพูดว่า "ในชีวิตของทุกคนจะได้พบกับคนที่มีบุญคุณของเรา คุณคิดว่าฉันเป็นคนมีบุญคุณกับคุณ แต่ฉันยังคงคิดว่าป้าหลี่เป็นคนที่มีบุญคุณของเราทั้งคู่"

“แท้จริงแล้วทุกอย่างเป็นผลมาจากกรรม ชาติก่อนคุณกับฉันเคยทำความดีมาก่อน ดังนั้นในชาตินี้จึงมีคนดีอย่างป้าหลี่มาช่วยชีวิตเรา และมอบบ้านให้กับเรา”

“บางทีในชาติที่แล้วคุณคงทำความดีมามากกว่าฉัน ดังนั้นในชาตินี้คุณจึงได้พบฉันอีกครั้ง และให้โอกาสเปลี่ยนแปลงชีวิตของคุณ ชะตากรรมทั้งหมดนี้อาจเป็นพรหมลิขิตที่กำหนดมาแล้ว ดังนั้นคนที่คุณต้องขอบคุณมากกว่าก็คือตัวคุณเอง”

ทันใดนั้น เย่เฉินก็พูดเรื่องนี้อย่างยิ่งใหญ่ ขณะนั้นคนอื่น ๆ ก็ไม่สามารถตามได้ทัน

ซ่งหวั่นถิงมองเย่เฉินด้วยดวงตาเป็นประกายวิบวับ เธอได้ซาบซึ้งสิ่งที่เย่เฉินเพิ่งพูดอย่างละเมียดละไม ทันใดนั้นเธอก็คิดว่าในชาติก่อนตนเองเคยช่วยกาแล็กซีทางช้างเผือกไว้หรือไม่ ในชาตินี้เธอจึงมีโอกาสได้พบกับอาจารย์เย่?

เมื่อเธอคิดถึงเรื่องนี้ ก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกสับสนเล็กน้อย