ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 1120
เย่เฉินตอบรับคำหนึ่ง แล้วเอ่ยว่า “ได้ครับ เพียงแต่บันไดนี้ค่อนข้างชัน ตอนลงคุณระวังหน่อยนะ”
ซ่งหวั่นถิงยื่นมือนุ่มนิ่มออกมาอย่างเขินอาย ออกไปตรงหน้าเย่เฉิน พูดเสียงเบาหวิว “ปรมาจารย์เย่ รบกวนช่วยพยุงฉันลงไปหน่อยได้ไหมคะ? ไม่งั้นฉันเกรงว่าจะลื่นล้มเอา...”
อันที่จริง เธอไม่ได้กลัวจะลื่นล้มหรอก แต่อยากจะอาศัยโอกาสนี้ ใกล้ชิดสนิทสนมกับเย่เฉินให้มากขึ้นหน่อย
เย่เฉินเห็นว่าบันไดศิลานี้ยาวมากจริงๆ แถมยังชันมากด้วย ทอดยาวจากริมฝั่งยื่นตรงเข้าไปในชายหาด เด็กสาวตัวคนเดียวอย่างซ่งหวั่นถิง หากว่าลื่นล้มลงไปจริงๆ ล่ะก็ ผลลัพธ์คงเลวร้ายจนไม่อยากจะนึกถึงเลย
ด้วยเหตุนี้ เขาจึงจับมือกระจ่างนวลเนียนของซ่งหวั่นถิงไว้ จูงเธอเดินอย่างระมัดระวัง ลงบันไดศิลาไป
ตอนนี้บนชายหาดก็ไม่มีใครเลยสักคน บนแม่น้ำมีเรือสองสามลำแล่นผ่านบ้างเป็นครั้งคราว เครื่องยนต์ดีเซลดังครึกๆ เสียงดังมาก แต่เมื่อแล่นบนผิวน้ำกลับไม่รู้สึกว่าหนวกหูสักเท่าไหร่
หลังจากมาถึงชายหาดแล้ว เย่เฉินก็ปล่อยมือของซ่งหวั่นถิง เงยหน้ารับสายลมเย็นฉ่ำบนแม่น้ำ เอ่ยด้วยรอยยิ้ม “ที่นี่ไม่เลวเลยจริงๆ นะคะ”
ซ่งหวั่นถิงยิ้มน้อยๆ แวบหนึ่ง ทัดปอยผลไปไว้หลังหู เอ่ยไปว่า “ตอนยังเด็กฉันชอบมาที่นี่ที่สุดเลยค่ะ ตอนนั้นคุณพ่องานค่อนข้างยุ่ง ดังนั้นทุกวันล้วนเป็นคุณแม่ที่พาฉันมา”
พอพูดไปแล้ว เธอก็ถอนหายใจอย่างโศกหมองอยู่บ้าง เอ่ยต่อว่า “ตอนนั้น คุณแม่จะขับรถพาฉันมาจอดรถไว้ตรงนั้น จากนั้นก็เดินลงบันไดศิลามา จูงมือฉันอย่างระมัดระวังเหมือนที่คุณทำเมื่อกี้”
เย่เฉินหยักหน้านิดๆ
ช่วงที่ตนเติบโตขึ้นมาในสถานเลี้ยงเด็กกำพร้า ก็มักจะนึกถึงพ่อแม่ของตนอยู่บ่อยครั้ง
ตอนเด็กๆ ยังไม่เข้มแข็งเท่าปัจจุบันนี้ ทุกครั้งที่นึกถึงพวกเขาตนจะซุกตัวอยู่ในโปงผ้าห่ม หรือไม่ก็ซ่อนตัวอยู่ในซอกมุมหนึ่งแล้วร้องไห้อย่างขมขื่น
แต่พอเวลาผ่านไปนานเข้า ตนก็ค่อยๆ เคยชินไปเสียแล้ว
ชีวิตที่ยากลำบากในวันวาน ทำให้เขาได้ทราบถึงหลักการอันล้ำค่ามากมาย
ซ่งหวั่นถิงผงกหัวนิดๆ กะพริบแพขนตาอันน่ามอง กล่าวไปว่า “ปรมาจารย์เย่คะ พวกเราไปเดินเล่นเลาะริมแม่น้ำกันเถอะค่ะ”
“ได้สิครับ” เย่เฉินตอบรับอย่างง่ายดาย แล้วเดินเล่นเลียบแม่น้ำเคียงข้างซ่งหวั่นถิง
เวลานี้เองซ่งหวั่นถิงแย้มยิ้มแล้วเอ่ยขึ้นมาว่า “ใช่แล้วปรมาจารย์เย่คะ คุณยังจำเหตุการณ์ในครั้งแรกที่พวกเราพบกันได้ไหม?”
เย่เฉินเอ่ยด้วยรอยยิ้ม “แน่นอนสิครับ ตอนนั้นอยู่ที่จี๋ชิ่งถัง อดีตพ่อตาของผมพลั้งมือทำแจกันโบราณใบหนึ่งของพวกคุณแตก”
ซ่งหวั่นถิงพยักหน้า เอ่ยตอบ “ตอนนั้นฉันก็ถูกวิธีซ่อมแซมแจกันของคุณทำเอาตกตะลึงไปเลยค่ะ รู้สึกว่าเป็นเป็นได้ยังไงกันที่คนหนุ่มอายุน้อยคนหนึ่งจะเชี่ยวชาญทักษะการซ่อมแซมที่ขาดช่วงไปแล้วได้ คนๆ นี้ช่างร้ายกาจเหลือเกิน แต่ว่า ตอนนั้นต่อให้ฝันอยู่ฉันก็คาดไม่ถึงเลยค่ะว่า นั่นจะเป็นทักษะเล็กๆ น้อยๆ ของปรมาจารย์เย่เท่านั้น คุณช่วยเหลือฉันเอาไว้มากมายเหลือเกิน...”
------------
บทใหม่
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน
สมน้ำหน้าไอฉางควน เหมาะกับหม่าหลันดี ขี้โม้เหมือนกัน ว่าคนที่มีความสามารถว่ากระจอกเหมือนกัน หลงตัวเองเหมือนกัน พูดมาได้ไงมึงกับหานเหมยชิงเป้นคู่ฟ้าประทาน 5555 สมล่ะที่คบกังหม่าหลันได้...
ทั้งที่เป็นผู้ชาย แรงเยอะกว่า ตัวใหญ่ก็ว่า แต่กลัวกับอีหม่าหลันพูดขู่แค่นี้เนี่ยน่ะ ไม่น่าเกิดเป็นผู้ชายเลยมึงไอเชียวฉางควน กูคิดว่าเป็นตุ๊ด ปากบอกรอเหมยชิงมานาน อยากจะพัฒนาความสัมพันธ์ อยากจะมีเพศสัมพันธ์อยากจะอยู่กับเหมยชิง อยากแต่งงานกะเหมยชิงอีกครั้ง ทั้งที่เหมยชิงยอมกลับมาหาเพื่อมึง แต่มึงกลับไม่กล้าทำไรกะอีหม่าหลันสักอย่าฃ แค่หม่าหลันพูดขู่ว่าจะไปหาเรื่องเหมยชิง แทนที่จะให้เหมยชิงจ้างบอดีการ์ดมา อีหม่าก้ทำไรไม่ได้ล่ะ หรือไอฉางควนปกป้อง สู้กันจริงๆหม่าหลันก้สู้คงไม่ได้หรอก ทำมึงกลับกลัวหัวหด ชาตินี้ก้คงไม่ได้อยุ่กับคนรักหรอก ฝันไปเถอะมึง กระจอก...
ไม่ใช่ว่าข้อมูลของเย่เฉิน ตอนตั้งแต่9ขวบจนถึงปัจุบัน ไม่ใช่ว่าถังซื่อไห่ลบไปแล้วไม่ใช่หรอหรือเก้บซ่อนไว้ ถ้า้ป้นอย่างงี้ แสดงว่าองกรพั้วชิงก้สามารถหาได้เช่นกันดิ ถ้างั้น ไม่ใช่ว่าถังซื่อไห่มันลบออกข้อมูลตอนเด้กของพระเอกออกไปหรอกหรอ -.-"...
พูดมาได้ไงไม่ได้หวังเกินตัว แต่อยากมีลูกกะเย่เฉิน ถึงกับขนาดที่ว่าจะแอบมีความสัมพันกับพระเอกตอนหลับ แบบนี้ไม่ได้เรียกหวังเกินตัวเลยงั้นอ่าดิ 555 ผมชอบอ่านเรื่องโรงแมนติกน่ะ เพราะมันพอดี แต่เรื่องนี้อ่านแล้วไม่ฟินอ่ะ เรื่องความรักชายหญิง เพราะมันลุกหนักเกินไปจน จนไม่มีให้ลุ้นอาะ...
ไม่เข้าใจจริง ว่าทำไมต้องให้พระเอกชดเชย หรือชดใช้ความรักให้หญิงสาวพวกนี้ ถ้าเป้นกุ้ซิวอี้พอยอมรับได้เพราะ เป้นคู่หมั่นพระเอก แต่พวกที่เข้ามาหาพระเอก พระเอกก้แค่ช่วยไปเท่านั้น ให้จะได้สะดวกต่อการทำงานร่วมกัน ไม่ได้ช่วยเพราะรัก แต่พวกหล่อนกับบอกให้ชดใช้ ทั้งที่ที่พวกหล่อนมารักพระเอกแท้ๆ แต่กลับจะให้พระเอกชดใช้เนี่ยน่ะ...
เฮเลน่า แม่งก่น่ารังเกียจเกิ้น...
เฮเลน่ามึงก้ฝันกลางวันเกิ้น ถามหน่อยสู้ไรกับนานาโกะหรือกู้ซิวอิ้วอีกได้บ้าง เรื่องนี้ผู้หญิงแม่งก้มโนเก่งเกิน คิดว่าจะได้ใช้ชีวิตร่วมกับพระเอก 555...
แล้วตู้ไหชิง ไม่ใช่ผู้หญิงที่ไอซูเต้าขอแต่งงานหรอ ไม่รู้คนเขียน หรือคนแปลที่แปลมั่ว ซูเต้า ไม่เคยขอใครแต่งงาน แล้วไห่ชิงนั้นไม่ได้เรียกว่าขอแต่งงานหรอกหรอ 555...
พระเอกมันเป้นห่วงความรุ้สึกนานาโกะมากขนาดนั้น ไม่อยากให้เศร้าใจมากขนาดนี้น ทำไมไม่แต่งงานกับนานาโกะไปเลยล่ะ ขัดใจ ถ้าเป้นครอบครัวอื่นอยากยกความดีความชอบให้ลูกสาวอีกฝ่ายก้ไมาแปลก แต่ครอบครัวนานาโกะยังไงต่อให้ไม่ยกความดีความชอบให้นานาโกะ พ่อนานาโกะก้รักนานาโกะมากอยุ่ล่ะ แคร์ความรู้สึกนานาโกะมากขนาดนั้น แต่งงานไปนานาโกะไปเลย ได้จบๆ 555...
บางที อ.ก้เขียนลำเอียงเกินไป วานพั่วจวิ้นทำงานแค่ตายจนกว่าจะได้ยามา แต่ซูรั่วรี่ไม่ได้ทำไรเลย มาถึงก้ได้ยาล่ะ 555...