เข้าสู่ระบบผ่าน

ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 1122

สามารถทำให้ตัวเองรู้สึกมีความสุขจากก้นบึ้งของหัวใจ

เนื่องจากขั้นบันไดหินนี้สูงชันจริงๆ เย่เฉินไม่ได้คิดอะไรมาก ดังนั้นเขาจึงยื่นมือออกมาและพูดกับเธอว่า “ให้ผมจูงคุณขึ้นไปเถอะ”

หัวใจของซ่งหวั่นถิงเต็มไปด้วยความเขินอายและความตื่นเต้นของผู้หญิงตัวเล็กๆ และเธอก็ยื่นมือออกมาอย่างมีความสุข โดยปล่อยให้เย่เฉินจูงมือนำเธอไป

สำหรับตัวเธอเอง ตามเย่เฉินไปอย่างเชื่อฟัง เดินขึ้นไปทีละขั้น

เมื่อกลับมาถึงที่รถ ใบหน้าสวยงามของซ่งหวั่นถิงยังแดงอยู่

เพราะความประหม่าและเขินอาย หัวใจของเธอเต้นเร็วกว่าปกติมาก

เธอสตาร์ทรถด้วยความตื่นตระหนกและพูดกับเย่เฉินว่า “อาจารย์เย่ ถ้าอย่างนั้นหวั่นถิงส่งคุณกลับบ้านตอนนี้เถอะ”

เย่เฉินพยักหน้าและซ่งหวั่นถิงขับรถกลับไปที่ถนน

รถข้ามแม่น้ำแยงซี มาถึงที่ประตูเขตคฤหาสน์Tomson Riviera

หลังจากที่รถหยุดลง เย่เฉินพูดกับซ่งหวั่นถิงว่า "ขอบคุณที่ส่งผมกลับมา"

ซ่งหวั่นถิงพูดอย่างเร่งรีบว่า “อาจารย์เย่ ไม่ต้องเกรงใจขนาดนั้นก็ได้”

เย่เฉินกล่าวว่า “ขับช้าๆนะ ระหว่างทางกลับ”

"ได้"

ซ่งหวั่นถิงพยักหน้าอย่างไม่อยากจากไป เมื่อเห็นว่าเย่เฉินกำลังจะผลักประตูเพื่อออกจากรถ หัวใจของเธอก็เต้นแรง และเธอก็รีบพูดว่า “อาจารย์เย่ โปรดรอสักครู่”

ความคิดเห็น

ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน