ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 1141

เมื่อได้ฟังคำกล่าวของนายหญิงใหญ่ หม่าหลันก็ชะงักงัน รู้สึกไม่สบอารมณ์อย่างมาก

ยังมีคนลงทุนให้ตระกูลเซียวอยู่จริง ๆ เหรอ บ้าไปแล้วรึเปล่า

เจ้าพวกไม่ได้เรื่องอย่างตระกูลเซียวนี้ มีใครเชิดหน้าชูตาได้บ้าง

อาศัยแค่พวกเขา หากบริษัทเซียวซื่อยังทำอะไรได้ก็แปลกแล้ว!

ลงทุนกับพวกเขา ไหนเลยไม่กลายเป็นเอาเงินไปเผาทิ้ง

เมื่อนึกถึงจุดนี้ หม่าหลันก็เอ่ยถากถางโดยพลัน “ยายแก่น่าตายนี่ อย่าได้ใจต่อหน้าฉันไปหน่อยเลย ด้วยความสามารถเท่านั้นของตระกูลพวกคุณ ต่อให้บริษัทเซียวซื่อเปิดกิจการใหม่ เพียงไม่กี่วันก็ต้องปิดตัวลงแน่นอน ไม่ดูเสียหน่อยว่าทั้งตระกูลพวกคุณมีแต่คนไร้น้ำยาขนาดไหน เซียวไห่หลงขี้โรคนั่นจะทำอะไรออกมาได้ แค่เขาไม่ทำทรัพย์สินตระกูลป่นปี้ย่อยยับฉันก็จุดธูปขอบคุณแล้ว!”

คำพูดของหม่าหลันเองก็ได้ปักถูกจุดเจ็บของนายหญิงใหญ่เซียวเข้าพอดี

แม้ขณะนี้ตระกูลเซียวจะมีอู๋ตงไห่มาลงทุน แต่ไม่ได้หมายความว่าต่อจากนี้ตระกูลเซียวจะสามารถนอนหลับไร้กังวลได้อย่างเด็ดขาด

อย่างไรเงินของอู๋ตงไห่ ก็เพียงแต่ช่วยคลี่คลายปัญหาความอยู่รอดของตระกูลเซียวเท่านั้น แต่การพัฒนาต่อไปที่บริษัทเซียวซื่อต้องการจริง ๆ ก็ยังเป็นการมีผู้ที่มากความสามารถมาเป็นผู้นำจึงจะดำเนินต่อไปได้

แต่ว่า ตระกูลเซียวก็ไม่มีคนเก่งพอจะใช้งานได้จริง ๆ

เซียวฉางเฉียนเดิมทีตัวเขาก็มีความสามารถพื้น ๆ เซียวไห่หลงยิ่งเป็นคนไร้ประโยชน์ที่ตาสูงแต่ฝีมือเรี่ยดิน ถนัดการกินในช่วยนอกเป็นที่สุด หากให้เขามาคิดหาวิธีช่วยบริษัททำเงินเข้าจริง ๆ นั่นคงยากยิ่งกว่ายาก

เขาเข้าร่วมบริษัทเซียวซื่อมาหลายปีดีดักแล้ว โดยพื้นฐานคือทำอะไรไม่สำเร็จสักเรื่อง เป็นคนไร้ประโยชน์ที่เรื่องสำเร็จไม่มี มีแต่เรื่องล้มเหลวเต็มไปหมดคนหนึ่ง