ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 1157
VeraWang เป็นนักออกแบบชุดเวดดิ้งชาวจีนที่มีชื่อเสียงที่สุดในโลก
ชื่อจีนของหล่อนคือหวังเวยเวย
แม้กระทั่งตอนที่ลูกสาวของมิสเตอร์คลินตันอดีตประธานาธิบดีของอเมริกาแต่งงาน ชุดเจ้าสาวที่สวมใส่ล้วนเป็นฝีมือการออกแบบของหล่อน
ชุดเจ้าสาวที่วิคตอเรียภรรยาของเบคแฮมสวมตอนที่เข้าพิธีแต่งงานกับเบคแฮมก็เป็นชุดเจ้าสาวที่หล่อนออกแบบเช่นกัน ยังมีบริตนีย์ สเปียร์ผู้โด่งดัง รวมถึงหลานสาวของราชาคาสิโนแห่งมาเก๊า ที่ล้วนสวมชุดเจ้าสาวซึ่งออกแบบโดยหล่อนเข้าพิธีวิวาห์อีกด้วย
ด้วยอิทธิพลที่ส่งผลต่อนานาชาติของหวังเวยเวย ตามปกติแล้วหล่อนจะเป็นร้านในเมืองชั้นนำต่างๆ ของโลกเท่านั้น เหตุผลที่มาเปิดร้านในเมืองชั้นสองอย่างเมืองจินหลิง เหตุผลหลักก็เป็นเพราะหล่อนกับซ่งหวั่นถิงมีความสัมพันธ์ส่วนตัวไม่เลวเลย และซ่งหวั่นถิงก็ชื่นชอบชุดเจ้าสาวที่หล่อนออกแบบมาก ดังนั้นซ่งหวั่นถิงจึงลงทุนเปิดร้านขึ้นมา
ชุดเจ้าสาวที่หวังเวยเวยออกแบบ ปกติแล้วสุ่มหยิบออกมาส่งๆ สักชุดก็มีราคาหลายแสนหยวนขึ้นไปแล้ว
คนส่วนใหญ่ก็ได้แต่มองทว่าเอื้อมไม่ถึง
ในใจของเย่เฉินทราบกระจ่างดี หลังจากเซียวชูหรันไปบ้านของจางม่านม่าน ได้เห็นหล่อนได้รับการปฏิบัติด้วยอย่างไม่เป็นธรรมมากมายขนาดนั้น ในใจก็ตั้งเป้าหมายแน่วแน่แล้วว่าจะช่วยเหลือให้เพื่อนร่วมชั้นที่น่าสงสารคนนี้ได้เชิดหน้าชูตาบ้าง
ดังนั้น พอซ่งหวั่นถิงพูดออกมาว่า จะจัดเตรียมชุดเจ้าสาวของหวังเวยเวยให้เขา เขาก็ตอบตกลงอย่างไม่ลังเลเลยสักนิด
เพียงแต่ เขารู้อยู่แก่ใจดี ทุกอย่างต้องมีขอบเขต ด้วยเหตุนี้ เขาจึงบอกกับซ่งหวั่นถิงว่า “หวั่นถิง นี่เป็นเพียงเพื่อนสมัยมัธยมปลายของภรรยาผม ดังนั้นคุณไม่จำเป็นทุ่มเทมากเกินไป และไม่ต้องเอาชุดเจ้าสาวราคาแพงรุ่นใหม่ล่าสุดมา ดีที่สุดคือเอาชุดแต่งงานสำหรับให้เช่าโดยเฉพาะของพวกคุณมา เอามาให้ผมเช่าสักวันก็พอแล้ว”
ซ่งหวั่นถิงรีบเอ่ยว่า “ปรมาจารย์เย่ คุณจะเกรงใจฉันไปทำไมล่ะคะ ถือเสียว่าเป็นของขวัญแต่งงานที่ฉันมอบให้เพื่อนร่วมชั้นของภรรยาคุณก็ได้ค่ะ”
เย่เฉินกล่าวอย่างจริงจัง “ไม่ต้องหรอกหวั่นถิง หากว่ามอบให้เลยล่ะก็ เรื่องราวมันจะเลยเถิดไป”
ว่าแล้วเขาก็เอ่ยสำทับไปอีกว่า “โบราณว่าไว้ ให้ข้าวหนึ่งตวงเป็นบุญคุณ ให้ข้าวหนึ่งเม็ดก่อความแค้น ให้แต่พอควรจะเป็นบุญคุณ ให้มากเกิน อาจก่อให้เกิดความเคียดแค้นชิงชังได้ ภรรยาของผมแค่อยากให้เพื่อนร่วมชั้นของเธอได้สวมชุดเจ้าสาวที่งดงามเข้าพิธี ดังนั้นยืมแค่วันเดียวก็พอแล้ว”
เขานำพิกัดนี้มาเปลี่ยนเป็นเป้าหมายปลายทางทันที แล้วขับนำทางภรรยากับจางเสี่ยวม่านที่อยู่ด้านหลังทันที มุ่งหน้าไปยังร้านชุดเวดดิ้งของซ่งหวั่นถิง
รถซุปเปอร์คาร์สองคันเคลื่อนที่ไปด้วยความเร็วสูง ขับเข้าสู่เขตตัวเมือง ทว่าไม่ได้มุ่งหน้าไปยังโรงแรมฮิลตันสถานที่จัดงานแต่งในวันนี้ของจางเสี่ยวม่าน
จางเสี่ยวม่านพบว่าเส้นทางคล้ายจะผิดแปลกไปจากปกติ จึงเอ่ยถามเซียวชูหรันที่อยู่ข้างกายอย่างแปลกใจ “ชูหรัน เธอขับมาผิดทางหรือเปล่า? ถนนเส้นนี้ไม่ได้ไปที่โรงแรมฮิลตันนะ”
เซียวชูหรันยิ้มนิดๆ เอ่ยตอบ “ไม่เป็นไรหรอก พวกเราขับตามเย่เฉินไปก็พอแล้ว ตลอดทางมานี้พวกเราขับรถกันค่อนข้างเร็ว ดังนั้นทันเวลาแน่นอน”
จางเสี่ยวม่านอยากสอบถามสถานการณ์ แต่พอคิดๆ ดูแล้วก็ยังคงปล่อยผ่านไป
------------
บทใหม่
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน
สมน้ำหน้าไอฉางควน เหมาะกับหม่าหลันดี ขี้โม้เหมือนกัน ว่าคนที่มีความสามารถว่ากระจอกเหมือนกัน หลงตัวเองเหมือนกัน พูดมาได้ไงมึงกับหานเหมยชิงเป้นคู่ฟ้าประทาน 5555 สมล่ะที่คบกังหม่าหลันได้...
ทั้งที่เป็นผู้ชาย แรงเยอะกว่า ตัวใหญ่ก็ว่า แต่กลัวกับอีหม่าหลันพูดขู่แค่นี้เนี่ยน่ะ ไม่น่าเกิดเป็นผู้ชายเลยมึงไอเชียวฉางควน กูคิดว่าเป็นตุ๊ด ปากบอกรอเหมยชิงมานาน อยากจะพัฒนาความสัมพันธ์ อยากจะมีเพศสัมพันธ์อยากจะอยู่กับเหมยชิง อยากแต่งงานกะเหมยชิงอีกครั้ง ทั้งที่เหมยชิงยอมกลับมาหาเพื่อมึง แต่มึงกลับไม่กล้าทำไรกะอีหม่าหลันสักอย่าฃ แค่หม่าหลันพูดขู่ว่าจะไปหาเรื่องเหมยชิง แทนที่จะให้เหมยชิงจ้างบอดีการ์ดมา อีหม่าก้ทำไรไม่ได้ล่ะ หรือไอฉางควนปกป้อง สู้กันจริงๆหม่าหลันก้สู้คงไม่ได้หรอก ทำมึงกลับกลัวหัวหด ชาตินี้ก้คงไม่ได้อยุ่กับคนรักหรอก ฝันไปเถอะมึง กระจอก...
ไม่ใช่ว่าข้อมูลของเย่เฉิน ตอนตั้งแต่9ขวบจนถึงปัจุบัน ไม่ใช่ว่าถังซื่อไห่ลบไปแล้วไม่ใช่หรอหรือเก้บซ่อนไว้ ถ้า้ป้นอย่างงี้ แสดงว่าองกรพั้วชิงก้สามารถหาได้เช่นกันดิ ถ้างั้น ไม่ใช่ว่าถังซื่อไห่มันลบออกข้อมูลตอนเด้กของพระเอกออกไปหรอกหรอ -.-"...
พูดมาได้ไงไม่ได้หวังเกินตัว แต่อยากมีลูกกะเย่เฉิน ถึงกับขนาดที่ว่าจะแอบมีความสัมพันกับพระเอกตอนหลับ แบบนี้ไม่ได้เรียกหวังเกินตัวเลยงั้นอ่าดิ 555 ผมชอบอ่านเรื่องโรงแมนติกน่ะ เพราะมันพอดี แต่เรื่องนี้อ่านแล้วไม่ฟินอ่ะ เรื่องความรักชายหญิง เพราะมันลุกหนักเกินไปจน จนไม่มีให้ลุ้นอาะ...
ไม่เข้าใจจริง ว่าทำไมต้องให้พระเอกชดเชย หรือชดใช้ความรักให้หญิงสาวพวกนี้ ถ้าเป้นกุ้ซิวอี้พอยอมรับได้เพราะ เป้นคู่หมั่นพระเอก แต่พวกที่เข้ามาหาพระเอก พระเอกก้แค่ช่วยไปเท่านั้น ให้จะได้สะดวกต่อการทำงานร่วมกัน ไม่ได้ช่วยเพราะรัก แต่พวกหล่อนกับบอกให้ชดใช้ ทั้งที่ที่พวกหล่อนมารักพระเอกแท้ๆ แต่กลับจะให้พระเอกชดใช้เนี่ยน่ะ...
เฮเลน่า แม่งก่น่ารังเกียจเกิ้น...
เฮเลน่ามึงก้ฝันกลางวันเกิ้น ถามหน่อยสู้ไรกับนานาโกะหรือกู้ซิวอิ้วอีกได้บ้าง เรื่องนี้ผู้หญิงแม่งก้มโนเก่งเกิน คิดว่าจะได้ใช้ชีวิตร่วมกับพระเอก 555...
แล้วตู้ไหชิง ไม่ใช่ผู้หญิงที่ไอซูเต้าขอแต่งงานหรอ ไม่รู้คนเขียน หรือคนแปลที่แปลมั่ว ซูเต้า ไม่เคยขอใครแต่งงาน แล้วไห่ชิงนั้นไม่ได้เรียกว่าขอแต่งงานหรอกหรอ 555...
พระเอกมันเป้นห่วงความรุ้สึกนานาโกะมากขนาดนั้น ไม่อยากให้เศร้าใจมากขนาดนี้น ทำไมไม่แต่งงานกับนานาโกะไปเลยล่ะ ขัดใจ ถ้าเป้นครอบครัวอื่นอยากยกความดีความชอบให้ลูกสาวอีกฝ่ายก้ไมาแปลก แต่ครอบครัวนานาโกะยังไงต่อให้ไม่ยกความดีความชอบให้นานาโกะ พ่อนานาโกะก้รักนานาโกะมากอยุ่ล่ะ แคร์ความรู้สึกนานาโกะมากขนาดนั้น แต่งงานไปนานาโกะไปเลย ได้จบๆ 555...
บางที อ.ก้เขียนลำเอียงเกินไป วานพั่วจวิ้นทำงานแค่ตายจนกว่าจะได้ยามา แต่ซูรั่วรี่ไม่ได้ทำไรเลย มาถึงก้ได้ยาล่ะ 555...