ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 118

บทที่ 118 สับละเอียดแล้วโยนให้สุนัขกิน

ท่าทีของคุณชายหลี่เปลี่ยนแปลงไปเป็นอย่างมาก ซ่งหวั่นถิงถึงกับตะลึง คางจะตกหล่นลงไปกองที่พื้นอยู่แล้ว!

แม้ว่าในใจจะโมโหต่อการกระทำของคุณชายหลี่เมื่อก่อนหน้านี้ แต่ว่าตอนนี้ก็ดีใจถึงขนาดอยากที่จะตะโกนเสียงดังออกมา

แต่เธอก็ยังคงอดกลั้นเอาไว้ พูดว่า: “ในเมื่อเป็นเช่นนี้ พวกเราก็นัดหมายเวลาและสถานที่สำหรับจัดพิธีการลงนามเซ็นสัญญา”

คุณชายหลี่ก็รีบพูดกลับว่า: “เซ็นสัญญายิ่งเร็วยิ่งดี อย่างนี้แล้วกัน พรุ่งนี้ผมจะบินมาที่เมืองจินหลิง มาคารวะคุณซ่งด้วยตนเอง! ”

ซ่งหวั่นถิงวางสายโทรศัพท์ และใกล้ที่จะเคารพเลื่อมใสในตัวของเย่เฉิน......

เมื่อสักครู่ทั้งสองครั้งที่พูดคุยโทรศัพท์กับคุณชายหลี่ ก็สามารถที่จะเห็นถึงความเก่งกาจของเย่เฉินบ้างแล้ว

อาจารย์ล่ายนักหลอกลวงผู้นั้นเมื่อทำลายประตูเป็นเพียงหนึ่งเดียวของค่ายล็อกมังกร คุณชายหลี่ก็โทรศัพท์มาหาเพื่อปฏิเสธการร่วมมือ และยังพูดว่าอาจารย์ฮวงจุ้ยของคุณพ่อของเขารู้ว่าตนเองมีโชคชะตาที่ไม่ดี และเมื่อเย่เฉินได้ทำลายค่ายลง ฝ่ายตรงข้ามก็โทรศัพท์มาหาทันทีบอกว่าตนเองโชคชะตาด้านเงินทองโชคลาภดีมาก ซึ่งนี่ก็คือหลักฐานที่ยืนยันบอกถึงความสามารถของเย่เฉินได้เป็นอย่างดี

ซ่งหวั่นถิงที่ตกตะลึงยังไม่ทันจะหาย ก็ได้รับโทรศัพท์อีกสายหนึ่งซึ่งเป็นคนแปลกหน้าโทรเข้ามาหา ฝ่ายตรงข้ามถามว่า: “ขอถามว่าใช่คุณซ่งใช่ไหม? ”

“ใช่ฉันเอง คุณคือใครเหรอ? ”

ฝ่ายตรงข้ามพูดว่า: “คุณซ่ง ฉันคือผู้จัดการร้านสินค้าแบรนด์ Hermes สัปดาห์ที่แล้วคุณได้มาลองชุดเสื้อผ้าและเครื่องประดับที่ร้านของเรา คุณยังจำได้ไหม? ”

ซ่งหวั่นถิงพูดว่า: “ใช่ จำได้ มีอะไรเหรอ? ”

ฝ่ายตรงข้ามพูดว่า “คือว่าแบบนี้ เมื่อสักครู่พวกเราพบเจอเครื่องประดับเพชรหนึ่งเส้นที่ตกหล่นอยู่ในซอกมุมของห้องลองเสื้อผ้า บนเครื่องประดับนั้นสลักชื่อของคุณไว้ จึงคิดว่าทางคุณน่าจะได้ทำตกหล่นเอาไว้ที่ร้าน ดังนั้นจึงโทรศัพท์มาเพื่อสอบถามและยืนยัน! ”

ซ่งหวั่นถิงตื่นเต้นสั่นไปทั้งตัวในทันที แล้วถามต่อว่า “สร้อยข้อมือตอนนี้อยู่ที่ไหนเหรอ? อยู่ที่คุณใช่หรือเปล่า? ”

“ใช่แล้ว อยู่ที่ร้านของเรา”

“อย่างนั้นเดี๋ยวฉันจะไปรับกลับคืน! ”

เมื่อวางสายโทรศัพท์แล้ว ซ่งหวั่นถิงควบคุมอารมณ์ไม่อยู่น้ำตาจึงไหลออกมา เธอมองไปที่เย่เฉิน ซาบซึ้งใจอย่างที่สุดสะอึกสะอื้นและพูดว่า: “คุณเย่ สร้อยข้อมือที่แม่ของฉันหลงเหลือเอาไว้หาเจอแล้ว ขอบคุณคุณเป็นอย่างมากจริง ๆ...... ”

เย่เฉินยิ้มแล้วพูดว่า: “หาเจอก็ดีแล้ว หากคุณซ่งร้อนใจ ก็รีบไปเอาสิ่งของกลับคืนมาเถอะ! ”

ซ่งหวั่นถิงพยักหน้า แล้วรีบเขียนเช็คเงินสดยี่สิบล้าน มอบให้แก่เย่เฉิน พูดว่า: “คุณเย่ นี้คือสิ่งตอบแทนความขอบคุณจากใจของฉัน ขอให้คุณรับมันเอาไว้! ”

เย่เฉินยิ้ม ปัดแกว่งมือไปมา

ยี่สิบล้าน?

ตนเองไม่ขาดแคลนเงินยี่สิบล้านนี้จริง ๆ......

ตนเองมีเงินสดเกือบหมื่นล้านอยู่ที่บ้านก็ไม่รู้จะนำไปใช้จ่ายอะไร แล้วจะรับเงินยี่สิบล้านของเธอไปเพื่ออะไรกัน?

ครั้นแล้ว เขาก็พูดว่า: “คุณซ่ง คุณกับฉันก็นับว่าเป็นเพื่อนกันแล้ว เรื่องเล็กน้อยแค่นี้ ก็คงไม่ต้องพูดถึงเรื่องเงินค่าตอบแทน”

ซ่งหวั่นถิงก็ยังยืนหยัดและพูดว่า: “คุณเย่ เงินยี่สิบล้านนี้เป็นสินน้ำใจของฉัน ดังนั้นหวังว่าคุณจะรับมันไว้! ไม่อย่างนั้นฉันคงรู้สึกเสียใจเป็นแน่!”

เย่เฉินพูดว่า: “คุณซ่ง วันหลังเราคงอาจจะได้พบเจอกันอีก แล้วทำไมจะต้องมาคิดคำนวณให้มันชัดเจนแบบนี้”

ซ่งหวั่นถิงเมื่อได้ยินดังนั้น ก็กระจ่างในทันที เธอรีบเก็บเช็คขึ้น และกล่าวคำขอโทษว่า: “ขอโทษด้วยคุณเย่ คือฉันเองที่โง่เขลา อนาคตหากคุณเย่มีเรื่องอะไร ก็บอกกันมาได้เลย ซ่งหวั่นถิงไม่กล้าที่จะปฏิเสธ! ”

เย่เฉินตกลง แล้วพูดว่า: “ก็ตามนี้ รีบไปเอาสร้อยข้อมือของคุณกลับคืนมาได้แล้ว! ”

ซ่งหวั่นถิงพยักหน้า เธอก็ทนรอไม่ไหวแล้วที่จะนำสร้อยข้อมือของตนเองกลับคืนมา ดังนั้นหลังจากที่ขอบคุณเย่เฉินอย่างที่สุดแล้ว ก็เร่งรีบให้ลุงวีขับรถพาเธอออกไปจากบ้าน