ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 120

บทที่ 120 ท่านเย่อยู่นี่

แววตาเย่เฉินเย็นชามาก แต่คิดว่าเป็นการให้เกียรติต่อหวังเต้าคุน ไม่ไปถือสาหาความอะไรกับสองคนนั้นที่ไม่รู้อะไร

ถังเจียนและหลิวเจี้ยนหัวเห็นสถานการณ์แบบนี้ ก็ยิ่งดูถูกเย่เฉินมากยิ่งขึ้น ถูกพูดประชดเหยียดหยามขนาดนี้แล้ว ไม่กล้าที่จะพูดโต้ตอบอะไรออกมาบ้างเลย เป็นคนที่ไม่ได้เรื่องเลยจริง ๆ!

หลิวเจี้ยนหัวยังคงพูดเสียดสีต่อ: “แหม ฉันอยากจะบอกว่า ชูหรันตาบอดเสียจริง ในห้องเรียนของพวกเรามีผู้ชายที่ดี ๆ มากมายไม่เอา กลับมาเลือกผู้ชายห่วย ๆ อย่างเย่เฉินทำไมกัน? ”

ขณะที่กำลังพูด ในตอนนั้นเอง ประตูของห้องอาหารถูกคนผู้หนึ่งเปิดขึ้นอย่างกะทันหัน

“เสียงดังตุ้บ......”

ชายบึกบึนในชุดสีดำกี่คนเดินบุกเข้ามาในห้องอาหาร หนึ่งในนั้นเป็นชายที่คาบบุหรี่และตัดทรงผมสกินเฮดพูดว่า: “ทุกคนออกไปให้หมด ฉันจะเอาห้องอาหารห้องนี้”

หลิวเจี้ยนหัวขมวดคิ้วแล้วพูดว่า: “แกจะทำอะไร? มองไม่เห็นเหรอว่าพวกเรากำลังทานอาหาร? ”

พูดจบ เขาทุบโต๊ะแล้วพูดว่า: “ที่นี่คือ Maple Forest Hotel ไม่เข้าใจระเบียบการใครมาก่อนได้ก่อนใครมาหลังได้ทีหลังหรือยังไง? ”

ใครมาก่อนได้ก่อนใครมาหลังได้ทีหลัง? ”

ชายที่คาบบุหรี่และตัดทรงผมสกินเฮดเดินไปยังด้านหน้าของหลิวเจี้ยนหัว และตบไปที่หน้าของเขาทันที หลิวเจี้ยนหัวถูกตบล้มกองอยู่บนพื้น ใบหน้าปูดบวมอย่างมาก

เมิงกล้าหือกับกูงั้นเหรอ? กูคือลูกน้องของท่านหงห้าชื่อว่าหลินเป้า! เมิงคิดว่าเมิงเป็นใคร! ”

“หลินเป้า? ”

หลิวเจี้ยนหัวเอามือกุมหน้า แววตาแสดงความหวาดกลัวอย่างมาก หลินเป้าคือหัวหน้าแก๊งที่มีชื่อเสียงในบริเวณพื้นที่แห่งนี้ แม้ว่าจะไม่โด่งดังในเมืองจินหลิง แต่สำหรับแก๊งพวกเขาเหล่านี้ ไม่มีใครกล้าที่จะล่วงเกิน

“ขอโทษด้วยเฮียเป้า พวกเราจะไปเดี๋ยวนี้ ไปเดี๋ยวนี้แล้ว! ”

หลินเป้าหัวเราะอย่างเย็นชา มองไปยังทุกคนและดุด่าว่า: “เฉยกันอยู่ทำไม ยังไม่รีบออกไปอีก! ”

ต่งรั่งหลินและเซียวชูหรันตระหนกตกใจ จึงรีบหลบไปอยู่ด้านหลังของเย่เฉิน

เย่เฉินมองไปที่หลินเป้า พูดอย่างเยือกเย็นว่า: “ถือว่าให้เกียรติต่อหงห้า แกรีบออกไปจากที่นี่ได้แล้ว ฉันจะปล่อยชีวิตแกไป! ”

“ให้ตายสิ เย่เฉินแกบ้าไปแล้วเหรอ นั่นคือหลินเป้า เฮียเป้า! ”

“ขอโทษด้วยเฮียเป้า พวกเราไม่สนิทสนมกับเย่เฉิน คุณมีเรื่องอะไรก็ไปจัดการกับเขาเอา อย่าได้ทำร้ายพวกเราเลย......”

ในใจของหลิวเจี้ยนหัวและถังเจียนด่าเย่เฉินอย่างรุนแรง แกจะมาแกล้งทำเป็นอวดดีอะไรอีก นี่คือหลินเป้าลูกน้องของท่านหงห้า คือผู้โหดร้ายที่ฆ่าคน หากแกอยากตายก็ไม่ใช่ว่าจะหาทางตายด้วยวิธีแบบนี้!

แต่ทว่าชายที่ชื่อหลินเป้ากลับมีท่าทีแสดงถึงความสงสัย เขามองไปที่เย่เฉินแล้วเหมือนกับว่านึกเรื่องอะไรขึ้นมาได้ แล้วสีหน้าท่าทีก็เปลี่ยนไปทันที ลองพูดถามดูว่า: “ท่านคือ เย่เฉิน......ท่านเย่? ”

หลินเป้าติดตามท่านหงห้ามานาน เคยได้ยินคำร่ำลือถึงเย่เฉิน ขณะนี้เขานึกขึ้นได้อย่างเฉียบพลัน

เย่เฉินพูดอย่างเยือกเย็นว่า: หมายความว่าเมืองจินหลิงมีเย่เฉินสองคนงั้นเหรอ? !”

หลินเป้าเหมือนกับถูกฟ้าผ่า รีบคุกเข่าลงไปที่พื้นทันที “ขอโทษด้วยท่านเย่ อาเป้าไม่รู้ว่าเป็นท่าน ถึงได้ล่วงเกินไป อาเป้าสมควรตายจริง ๆ ! ”

หลิวเจี้ยนหัวเห็นสถานการณ์นี้แล้ว ตะลึงและพูดว่า: เฮียเป้า มีอะไรเข้าใจผิดกันหรือเปล่า คนนี้ชื่อเย่เฉินจริง แต่เขาเป็นเพียงแค่ลูกเขยที่ไม่ได้เรื่องคนหนึ่ง ไม่นับว่าเป็นท่านผู้ใหญ่ที่สูงศักดิ์อย่างไร!

หลินเป้าได้ยินคำพูดดังกล่าว หน้าซีดเลยทีเดียว และถีบหลิวเจี้ยนหัวกระเด็นลงไปกองกับพื้น: “แม่ง มึงอยากตายหรือไง กล้าที่จะดูถูกท่านเย่ มาดูกันว่าวันนี้กูจะต่อยมึงให้ตายอย่างไรดี! ”

แม้ว่าหลินเป้าจะมีชื่อเสียงเบอร์หนึ่งในบริเวณพื้นที่แห่งนี้ แต่ในใจเขาชัดเจน ว่าตนเองก็เป็นเพียงสุนัขตัวหนึ่งของท่านหงห้า และการพบเจอกับเย่เฉิน แม้แต่ท่านหงห้ายังต้องคุกเข่าและเลีย ส่วนตนเองนั้นแม้แต่จะเลียก็ยังไม่มีสิทธิ !

“มึงอีกคนไอ้สารเลว แม่งกล้าดูถูกท่านเย่! ”