ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 1203

ต้องให้ตัวเองมาก้มหน้าต่อหน้าสาธารณชนจำนวนมากขนาดนี้ ซุนเต๋อวั่งนั้นจึงดูไม่เต็มใจสักเท่าไหร่

ยังไงซะ เขาก็อายุห้าสิบกว่าแล้ว ยังไงมันก็ค่อนข้างน่าขายหน้าอยู่

แต่พิธีกรดันมากล่าวอย่างจริงจังในเวลานี้อีกว่า “เจ้าบ่าว วันนี้เป็นวันแต่งงานที่ยิ่งใหญ่ของท่าน สองครอบครัวจะได้รวมเป็นหนึ่งเดียวกัน ท่านไม่เพียงมีภรรยาที่อายุน้อยและสวยงาม แต่ยังมีพ่อแม่ที่รักท่านอีกด้วย สำหรับพวกเราชาวจีน ความกตัญญูกตเวทีนั้นสำคัญที่สุดตั้งแต่สมัยโบราณ ดังนั้นคุกเข่าลงกราบพ่อแม่ จะลังเลทำไมกันเล่า?”

“อีกอย่าง นี่ก็เป็นประเพณีการแต่งงานของจีน ที่จะต้องให้ชากับพ่อแม่ทั้งสองฝ่าย”

เมื่อภรรยาของเซว์ซินหลงได้ยินเช่นนี้ สักพักน้ำตาของหล่อนก็ไหลออกมา

ความจริงการที่ทั้งสองครอบครัวจะร่วมกันสร้างอีกครอบครัวหนึ่งนั้นไม่ใช่เรื่องที่ผิด เพียงแต่ตนไม่อยากจะให้ลูกสาวต้องไปสร้างครอบครัวกับไอ้คนแก่ๆแบบนี้

แต่ตอนนี้ไม่สามารถถอยหลังได้อีก ทำได้เพียงมองดูมันต่อไปเท่านั้น

เมื่อซุนเต๋อวั่งโดนพูดด้วยคำพูดเช่นนี้จากพิธีกร จะลงเวทีก็ไม่ทันเสียแล้ว ดังนั้นเขาจึงต้องคุกเข่าลงกับพื้น จากนั้นก้มหัวให้กับเซว์ซินหลงก่อน พร้อมกับเรียกว่าพ่อ จากนั้นจึงก้มหัวให้แก่ภรรยาของเซว์ซินหลงต่อและเรียกว่าแม่

ทั้งคู่มองหน้ากันและหัวใจของพวกเขาหดหู่อย่างมาก

ในเวลานี้เอง พนักงานก็รีบนำเก้าอี้สองตัวขึ้นมา จากนั้นก็ให้เซว์ซินหลงและภรรยานั่งลงข้างกัน จากนั้นพิธีกรก็ได้พูดกับซุนเต๋อวั่งว่า “เดิมทีควรจะเป็นการยกน้ำชาให้กับคู่ของทั้งเจ้าบ่าวและเจ้าสาวแต่เนื่องด้วยวันนี้พ่อแม่ของเจ้าบ่าวนั้นไม่ได้มา ดังนั้นเราจะให้เจ้าบ่าวและเจ้าสาวยกน้ำชาให้กับพ่อแม่ของฝ่ายหญิงเท่านั้น”

เจ้าสาวที่ร้องไห้ตาแดงก่ำ ได้แต่มาที่ด้านหน้าของพ่อแม่ด้วยความไม่เต็มใจ คุกเข่าลงข้างซุนเต๋อวั่ง

พนักงานนำชาสองถ้วยให้พวกเขาทันที ส่งให้ซุนเต๋อวั่ง ซุนเต๋อวั่งหยิบถ้วยแล้วพูดกับเซว์ซินหลงด้วยใบหน้าแดงก่ำ “พ่อครับ เชิญดื่มชา...”

เซว์ซินหลงที่เกลียดจนแทบไม่ไหว อยากจะเอาน้ำชาสาดใส่หน้าให้รู้แล้วรู้รอด ด้วยเหตุนี้เขาจึงไม่แม้แต่อยากหยิบถ้วยน้ำชาขึ้นมา