ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 1209
เย่เฉินคล้องผ้ากันเปื้อนและไปที่ห้องครัวเพื่อเตรียมอาหาร
อย่างไรก็ตาม ในเวลานี้ โทรศัพท์มือถือของเขาก็ดังขึ้นอีกครั้ง
โดยที่ไม่ได้คิดว่า คนที่โทรมานั้นจะเป็นยัยพริกขี้หนูฉินเอ้าเสวี่ยนจากตระกูลฉิน
เมื่อเห็นสิ่งนี้ เย่เฉินอดไม่ได้ที่จะรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย “ปกติแล้วยัยพริกขี้หนูก็ไม่ค่อยจะโทรมาหานะ หรือว่าจะเกิดเรื่องอะไรเข้าให้ล่ะเนี่ย？”
เมื่อคิดเช่นนี้ เขาจึงรีบรับโทรศัพท์ทันที พร้อมกับเอ่ยปากถามว่า “เอ้าเสวี่ยน โทรหาฉันมีเรื่องอะไร？”
ฉินเอ้าเสวี่ยนพูดอย่างเขินอายว่า “อาจารย์เย่ ไม่รู้ว่าท่านยังจำได้อยู่ไหมคราวก่อนที่ฉันบอกว่าฉันไปลงสมัครการแข่งขันซานดาวิทยาลัยนานาชาติน่ะ？”
เย่เฉินยิ้มพร้อมกับพูดว่า “จำได้แน่นอน รับปากเธอไปแล้วนี่ ว่าจะไปเชียร์เธอใช่ไหมล่ะ？จริงสิ ว่าแต่วันไหนเธอยังไม่บอกฉันเลยนะ”
ฉินเอ้าเสวี่ยนยิ้มอย่างมีความสุขและพูดว่า “ที่จริงอาจารย์เย่ก็ยังจำได้นี่นา เอ้าเสวี่ยนมีความสุขมากเลย！”
หลังจากนั้น ฉินเอ้าเสวี่ยนก็กล่าวด้วยน้ำเสียงที่เขินอายมากว่า “อาจารย์เย่ ตอนช่วงสายของวันนี้ ฉันจะเล่นรอบสุดท้ายของรอบคัดเลือก ไม่รู้ว่าท่านพอจะมีเวลามาดูไหม...”
เย่เฉินถามอย่างสงสัย “เล่นรอบคัดเลือกงั้นเหรอ? ระบบการแข่งขันของเธอจัดยังไงกัน?”
ฉินเอ้าเสวี่ยนพูด “เนื่องจากเป็นการแข่งขันระดับวิทยาลัยระดับนานาชาติ จึงมีคนเข้าร่วมมากขึ้นน่ะค่ะ แล้วผู้เข้าแข่งขันก็มีหลายสิบคนเลยที่ระดับน้ำหนักเดียวกับฉัน ดังนั้นเราจึงต้องเล่นรอบคัดเลือกสองสามรอบก่อนค่ะ จากนั้นแปดอันดับแรกก็จะถูกเลือกไป แล้วจากนั้นก็ค่อยเล่นรอบน็อคเอาท์ค่ะ”
เย่เฉินถามด้วยความประหลาดใจ “นี่เล่นจนมาถึงรอบสุดท้ายแล้วงั้นเหรอ？เล่นกันทั้งหมดกี่เกมกันน่ะ？ทำไมไม่เคยได้ยินเธอพูดมาก่อนเลย？”
ฉินเอ้าเสวี่ยนรีบพูด “รอบน็อคเอาท์มีสี่เกมค่ะ ช่วงสายของวันนี้คือเกมสุดท้ายแล้ว ถ้าวันนี้ชนะ ฉันก็จะได้เข้ารอบเป็นแปดทีมสุดท้ายน่ะค่ะ！ที่ไม่ได้บอกกับท่านก่อน เพราะกลัวว่าท่านจะไม่มีเวลามา อีกอย่างพ่อก็บอกกับฉันแล้วด้วยว่าเวลาของท่านมีค่ามาก ไม่อยากให้ไปรบกวน”
เย่เฉินหยอกล้อเธออย่างจงใจและพูดด้วยรอยยิ้มว่า “ไม่เคยได้ยินว่าผู้หญิงจะเกินร้อยเลยนะ？ สงสัยเธอต้องลดน้ำหนักซะแล้ว”
ฉินเอ้าเสวี่ยนรีบพูดไปว่า “ไม่ใช่สักหน่อย อาจารย์เย่！ระดับการแข่งขันกิโลกรัมของซานดาน่ะ ไม่ได้แบ่งตามน้ำหนักจริงๆหรอกนะคะ อย่างเช่น ตราบใดที่น้ำหนักน้อยกว่าสี่สิบแปดกิโลกรัม ก็จะได้ไปอยู่ในระดับที่สี่สิบแปดกิโลกรัม แต่ถ้าน้ำหนักอยู่ระหว่างสี่สิบแปดถึงห้าสิบสองกิโลกรัมล่ะก็ ก็จะต้องไปอยู่ที่ระดับห้าสิบสองกิโลกรัม ฉัน49.5กิโลกรัม นั่นเท่ากับว่า 99กรัม ยังไม่เกินร้อยสักหน่อยเพียงแต่ว่าโดนไปจัดอยู่ในระดับที่ห้าสิบสองเท่านั้นเอง！ถ้าท่านไม่เชื่อล่ะก็ รอดูเลย เดี๋ยวฉันจะชั่งให้ดูเอง！”
เย่เฉินพูดด้วยรอยยิ้ม “ฉันแค่ล้อเล่นกับเธอเอง อย่าโกรธเลย”
ฉินเอ้าเสวี่ยนกล่าวอย่างขยันขันแข็งว่า “ฉันไม่ได้โกรธนะ ฉันแค่กลัวว่าท่านจะมองว่าฉันเป็นคนอ้วน！ฉันสูงหนึ่งเมตรเจ็ดสิบ น้ำหนักบังคับให้อยู่ในเกณฑ์หนึ่งร้อยก็ถือว่าเก่งมากแล้วนะ！เพื่อนฉันบอกว่าฉันหุ่นสมส่วนทั้งนั้น！”
เย่เฉินยิ้มและพูดว่า “เอาล่ะเอาล่ะเอาล่ะ ยัยพริกขี้หนูฉินเอ้าเสวี่ยนมีหุ่นที่สมส่วน ฉันจะจำเอาไว้”
------------
บทใหม่
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน
สมน้ำหน้าไอฉางควน เหมาะกับหม่าหลันดี ขี้โม้เหมือนกัน ว่าคนที่มีความสามารถว่ากระจอกเหมือนกัน หลงตัวเองเหมือนกัน พูดมาได้ไงมึงกับหานเหมยชิงเป้นคู่ฟ้าประทาน 5555 สมล่ะที่คบกังหม่าหลันได้...
ทั้งที่เป็นผู้ชาย แรงเยอะกว่า ตัวใหญ่ก็ว่า แต่กลัวกับอีหม่าหลันพูดขู่แค่นี้เนี่ยน่ะ ไม่น่าเกิดเป็นผู้ชายเลยมึงไอเชียวฉางควน กูคิดว่าเป็นตุ๊ด ปากบอกรอเหมยชิงมานาน อยากจะพัฒนาความสัมพันธ์ อยากจะมีเพศสัมพันธ์อยากจะอยู่กับเหมยชิง อยากแต่งงานกะเหมยชิงอีกครั้ง ทั้งที่เหมยชิงยอมกลับมาหาเพื่อมึง แต่มึงกลับไม่กล้าทำไรกะอีหม่าหลันสักอย่าฃ แค่หม่าหลันพูดขู่ว่าจะไปหาเรื่องเหมยชิง แทนที่จะให้เหมยชิงจ้างบอดีการ์ดมา อีหม่าก้ทำไรไม่ได้ล่ะ หรือไอฉางควนปกป้อง สู้กันจริงๆหม่าหลันก้สู้คงไม่ได้หรอก ทำมึงกลับกลัวหัวหด ชาตินี้ก้คงไม่ได้อยุ่กับคนรักหรอก ฝันไปเถอะมึง กระจอก...
ไม่ใช่ว่าข้อมูลของเย่เฉิน ตอนตั้งแต่9ขวบจนถึงปัจุบัน ไม่ใช่ว่าถังซื่อไห่ลบไปแล้วไม่ใช่หรอหรือเก้บซ่อนไว้ ถ้า้ป้นอย่างงี้ แสดงว่าองกรพั้วชิงก้สามารถหาได้เช่นกันดิ ถ้างั้น ไม่ใช่ว่าถังซื่อไห่มันลบออกข้อมูลตอนเด้กของพระเอกออกไปหรอกหรอ -.-"...
พูดมาได้ไงไม่ได้หวังเกินตัว แต่อยากมีลูกกะเย่เฉิน ถึงกับขนาดที่ว่าจะแอบมีความสัมพันกับพระเอกตอนหลับ แบบนี้ไม่ได้เรียกหวังเกินตัวเลยงั้นอ่าดิ 555 ผมชอบอ่านเรื่องโรงแมนติกน่ะ เพราะมันพอดี แต่เรื่องนี้อ่านแล้วไม่ฟินอ่ะ เรื่องความรักชายหญิง เพราะมันลุกหนักเกินไปจน จนไม่มีให้ลุ้นอาะ...
ไม่เข้าใจจริง ว่าทำไมต้องให้พระเอกชดเชย หรือชดใช้ความรักให้หญิงสาวพวกนี้ ถ้าเป้นกุ้ซิวอี้พอยอมรับได้เพราะ เป้นคู่หมั่นพระเอก แต่พวกที่เข้ามาหาพระเอก พระเอกก้แค่ช่วยไปเท่านั้น ให้จะได้สะดวกต่อการทำงานร่วมกัน ไม่ได้ช่วยเพราะรัก แต่พวกหล่อนกับบอกให้ชดใช้ ทั้งที่ที่พวกหล่อนมารักพระเอกแท้ๆ แต่กลับจะให้พระเอกชดใช้เนี่ยน่ะ...
เฮเลน่า แม่งก่น่ารังเกียจเกิ้น...
เฮเลน่ามึงก้ฝันกลางวันเกิ้น ถามหน่อยสู้ไรกับนานาโกะหรือกู้ซิวอิ้วอีกได้บ้าง เรื่องนี้ผู้หญิงแม่งก้มโนเก่งเกิน คิดว่าจะได้ใช้ชีวิตร่วมกับพระเอก 555...
แล้วตู้ไหชิง ไม่ใช่ผู้หญิงที่ไอซูเต้าขอแต่งงานหรอ ไม่รู้คนเขียน หรือคนแปลที่แปลมั่ว ซูเต้า ไม่เคยขอใครแต่งงาน แล้วไห่ชิงนั้นไม่ได้เรียกว่าขอแต่งงานหรอกหรอ 555...
พระเอกมันเป้นห่วงความรุ้สึกนานาโกะมากขนาดนั้น ไม่อยากให้เศร้าใจมากขนาดนี้น ทำไมไม่แต่งงานกับนานาโกะไปเลยล่ะ ขัดใจ ถ้าเป้นครอบครัวอื่นอยากยกความดีความชอบให้ลูกสาวอีกฝ่ายก้ไมาแปลก แต่ครอบครัวนานาโกะยังไงต่อให้ไม่ยกความดีความชอบให้นานาโกะ พ่อนานาโกะก้รักนานาโกะมากอยุ่ล่ะ แคร์ความรู้สึกนานาโกะมากขนาดนั้น แต่งงานไปนานาโกะไปเลย ได้จบๆ 555...
บางที อ.ก้เขียนลำเอียงเกินไป วานพั่วจวิ้นทำงานแค่ตายจนกว่าจะได้ยามา แต่ซูรั่วรี่ไม่ได้ทำไรเลย มาถึงก้ได้ยาล่ะ 555...