ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 1210
ฉินเอ้าเสวี่ยนกล่าวอย่างเขินอาย “ฉันไม่ใช่ยัยพริกขี้หนูสักหน่อย ... ”
เย่เฉินยิ้มและถาม “งั้นเธอเป็นอะไร？”
ฉินเอ้าเสวี่ยน “ฉัน…ฉัน…ฉัน…ฉันเป็นผู้หญิงสวย เป็นคนน่ารัก！”
หลังจากพูด ก่อนที่เย่เฉินจะตอบอะไร เธอก็ได้วางสายไปอย่างเขินอาย
เมื่อเย่เฉินได้ยินเสียงตู้ดตู้ดจากโทรศัพท์ เขาอดไม่ได้ที่จะส่ายหัวและหัวเราะอย่างลับๆ ยัยพริกขี้หนูตัวน้อยนี้น่ารักจริงๆ
…
หลังจากที่เซียวชูหรันกินข้าวเสร็จ ก็ตรงดิ่งไปที่สตูดิโอของตน
เมื่อเร็ว ๆ นี้ขนาดของสตูดิโอเธอได้ขยายตัวไปมากเมื่อเทียบกับเมื่อก่อน พนักงานบางคนได้รับคัดเลือกมาแล้ว ในขณะเดียวกัน โครงการเองก็กำลังอยู่ในระหว่างดำเนินการ นี่อาจถือได้ว่าว่าเป็นช่วงกำลังเฟื่องฟู
ส่วนเซียวฉางควนก็หมกตัวอยู่ที่สมาคมศิลปะจีน ดูยุ่งเกินควร
วันนี้เมื่อเขากินข้าวเสร็จ ก็รีบไปที่สมาคมศิลปะจีนเลยทันที มันทำให้เย่เฉินรู้สึกประหลาดใจ
ดังนั้นเย่เฉินจึงอดไม่ได้ที่จะถามว่า “พ่อ ทำไมวันนี้ไปเร็วจังเลยล่ะครับ？”
เซียวฉางควนยิ้มและพูดว่า “วันนี้ที่สมาคมศิลปะจีนมีกิจกรรมบางอย่างน่ะ คลาสงานอดิเรกเขียนพู่กันและระบายสีของมหาวิทยาลัยที่จัดขึ้นเพื่อผู้สูงอายุ แล้วบังเอิญว่าวันนี้เขาจะมาจัดกิจกรรมเยี่ยมชมศึกษากันที่นี่พอดี”
เมื่อพูดถึงวิทยาลัยสำหรับผู้สูงอายุ เย่เฉินก็เข้าใจได้ทันที มหาวิทยาลัยสำหรับผู้สูงอายุเป็นที่ที่หานเหม่ยฉิงทำงานและศึกษาอยู่ทุกวัน
หม่าหลันพูดอย่างโกรธเคือง “หลังจากกินข้าวเสร็จ ทุกคนก็ออกไปทีละคน ออกไปเล่น ออกไปสนุกกัน ฉันอยู่บ้านคนเดียวน่าเบื่อขนาดไหนรู้ไหม？”
เซียวฉางควนขบริมฝีปาก พร้อมกับจงใจพูดด้วยน้ำเสียงประชดประชันว่า “ใครกันที่ห้ามไม่ให้คุณออกไปข้างนอก ถ้าคุณอยากจะออกก็ออกไป ไปเล่นไพ่นกกระจอกกับเพื่อเก่าของคุณสิ หรือไม่ก็ชวนพี่น้องของคุณไปทำหน้าไป！”
หม่าหลันกล่าวอย่างดุเดือด “เซียวฉางควน นี่นายกำลังทำร้ายฉันเหรอ？ขาฉันหักไปข้างหนึ่ง จะให้ฉันออกไปข้างนอกอย่างสะดวกสบายได้ยังไงกัน？อีกอย่าง ฟันหน้าของฉันจนถึงตอนนี้ยังไม่ได้ไปทำเลย จะมีหน้าไปเจอเพื่อนเจอพี่น้องได้ยังไง มันจะน่าอายแค่ไหนกัน？”
เซียวฉางควนเปิดฝ่ามือและพูดอย่างไร้เดียงสาว่า “งั้นฉันก็ช่วยไม่ได้ ยังไงซะ ขาก็อยู่บนตัวของคุณ ถ้าคุณอยากจะออกไปข้างนอกก็ออกไปเมื่อไหร่ก็ได้ แต่ถ้าไม่อยากก็อยู่บ้านไปซะ แต่คุณอย่าห้ามไม่ให้เราออกไปข้างนอก เราไม่ได้มีหน้าที่จะต้องอยู่บ้านกับคุณ！”
หลังจากพูดจบ เขาโบกมือให้เย่เฉิน เขย่ากุญแจรถรถบีเอ็มดับบลิวในมือและพูดอย่างเป็นกันเองว่า “ลูกเขยที่รัก ไปกันเถอะ！”
…..
บทใหม่
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน
สมน้ำหน้าไอฉางควน เหมาะกับหม่าหลันดี ขี้โม้เหมือนกัน ว่าคนที่มีความสามารถว่ากระจอกเหมือนกัน หลงตัวเองเหมือนกัน พูดมาได้ไงมึงกับหานเหมยชิงเป้นคู่ฟ้าประทาน 5555 สมล่ะที่คบกังหม่าหลันได้...
ทั้งที่เป็นผู้ชาย แรงเยอะกว่า ตัวใหญ่ก็ว่า แต่กลัวกับอีหม่าหลันพูดขู่แค่นี้เนี่ยน่ะ ไม่น่าเกิดเป็นผู้ชายเลยมึงไอเชียวฉางควน กูคิดว่าเป็นตุ๊ด ปากบอกรอเหมยชิงมานาน อยากจะพัฒนาความสัมพันธ์ อยากจะมีเพศสัมพันธ์อยากจะอยู่กับเหมยชิง อยากแต่งงานกะเหมยชิงอีกครั้ง ทั้งที่เหมยชิงยอมกลับมาหาเพื่อมึง แต่มึงกลับไม่กล้าทำไรกะอีหม่าหลันสักอย่าฃ แค่หม่าหลันพูดขู่ว่าจะไปหาเรื่องเหมยชิง แทนที่จะให้เหมยชิงจ้างบอดีการ์ดมา อีหม่าก้ทำไรไม่ได้ล่ะ หรือไอฉางควนปกป้อง สู้กันจริงๆหม่าหลันก้สู้คงไม่ได้หรอก ทำมึงกลับกลัวหัวหด ชาตินี้ก้คงไม่ได้อยุ่กับคนรักหรอก ฝันไปเถอะมึง กระจอก...
ไม่ใช่ว่าข้อมูลของเย่เฉิน ตอนตั้งแต่9ขวบจนถึงปัจุบัน ไม่ใช่ว่าถังซื่อไห่ลบไปแล้วไม่ใช่หรอหรือเก้บซ่อนไว้ ถ้า้ป้นอย่างงี้ แสดงว่าองกรพั้วชิงก้สามารถหาได้เช่นกันดิ ถ้างั้น ไม่ใช่ว่าถังซื่อไห่มันลบออกข้อมูลตอนเด้กของพระเอกออกไปหรอกหรอ -.-"...
พูดมาได้ไงไม่ได้หวังเกินตัว แต่อยากมีลูกกะเย่เฉิน ถึงกับขนาดที่ว่าจะแอบมีความสัมพันกับพระเอกตอนหลับ แบบนี้ไม่ได้เรียกหวังเกินตัวเลยงั้นอ่าดิ 555 ผมชอบอ่านเรื่องโรงแมนติกน่ะ เพราะมันพอดี แต่เรื่องนี้อ่านแล้วไม่ฟินอ่ะ เรื่องความรักชายหญิง เพราะมันลุกหนักเกินไปจน จนไม่มีให้ลุ้นอาะ...
ไม่เข้าใจจริง ว่าทำไมต้องให้พระเอกชดเชย หรือชดใช้ความรักให้หญิงสาวพวกนี้ ถ้าเป้นกุ้ซิวอี้พอยอมรับได้เพราะ เป้นคู่หมั่นพระเอก แต่พวกที่เข้ามาหาพระเอก พระเอกก้แค่ช่วยไปเท่านั้น ให้จะได้สะดวกต่อการทำงานร่วมกัน ไม่ได้ช่วยเพราะรัก แต่พวกหล่อนกับบอกให้ชดใช้ ทั้งที่ที่พวกหล่อนมารักพระเอกแท้ๆ แต่กลับจะให้พระเอกชดใช้เนี่ยน่ะ...
เฮเลน่า แม่งก่น่ารังเกียจเกิ้น...
เฮเลน่ามึงก้ฝันกลางวันเกิ้น ถามหน่อยสู้ไรกับนานาโกะหรือกู้ซิวอิ้วอีกได้บ้าง เรื่องนี้ผู้หญิงแม่งก้มโนเก่งเกิน คิดว่าจะได้ใช้ชีวิตร่วมกับพระเอก 555...
แล้วตู้ไหชิง ไม่ใช่ผู้หญิงที่ไอซูเต้าขอแต่งงานหรอ ไม่รู้คนเขียน หรือคนแปลที่แปลมั่ว ซูเต้า ไม่เคยขอใครแต่งงาน แล้วไห่ชิงนั้นไม่ได้เรียกว่าขอแต่งงานหรอกหรอ 555...
พระเอกมันเป้นห่วงความรุ้สึกนานาโกะมากขนาดนั้น ไม่อยากให้เศร้าใจมากขนาดนี้น ทำไมไม่แต่งงานกับนานาโกะไปเลยล่ะ ขัดใจ ถ้าเป้นครอบครัวอื่นอยากยกความดีความชอบให้ลูกสาวอีกฝ่ายก้ไมาแปลก แต่ครอบครัวนานาโกะยังไงต่อให้ไม่ยกความดีความชอบให้นานาโกะ พ่อนานาโกะก้รักนานาโกะมากอยุ่ล่ะ แคร์ความรู้สึกนานาโกะมากขนาดนั้น แต่งงานไปนานาโกะไปเลย ได้จบๆ 555...
บางที อ.ก้เขียนลำเอียงเกินไป วานพั่วจวิ้นทำงานแค่ตายจนกว่าจะได้ยามา แต่ซูรั่วรี่ไม่ได้ทำไรเลย มาถึงก้ได้ยาล่ะ 555...