เข้าสู่ระบบผ่าน

ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 1210

ฉินเอ้าเสวี่ยนกล่าวอย่างเขินอาย “ฉันไม่ใช่ยัยพริกขี้หนูสักหน่อย ... ”

เย่เฉินยิ้มและถาม “งั้นเธอเป็นอะไร？”

ฉินเอ้าเสวี่ยน “ฉัน…ฉัน…ฉัน…ฉันเป็นผู้หญิงสวย เป็นคนน่ารัก！”

หลังจากพูด ก่อนที่เย่เฉินจะตอบอะไร เธอก็ได้วางสายไปอย่างเขินอาย

เมื่อเย่เฉินได้ยินเสียงตู้ดตู้ดจากโทรศัพท์ เขาอดไม่ได้ที่จะส่ายหัวและหัวเราะอย่างลับๆ ยัยพริกขี้หนูตัวน้อยนี้น่ารักจริงๆ

…

หลังจากที่เซียวชูหรันกินข้าวเสร็จ ก็ตรงดิ่งไปที่สตูดิโอของตน

เมื่อเร็ว ๆ นี้ขนาดของสตูดิโอเธอได้ขยายตัวไปมากเมื่อเทียบกับเมื่อก่อน พนักงานบางคนได้รับคัดเลือกมาแล้ว ในขณะเดียวกัน โครงการเองก็กำลังอยู่ในระหว่างดำเนินการ นี่อาจถือได้ว่าว่าเป็นช่วงกำลังเฟื่องฟู

ส่วนเซียวฉางควนก็หมกตัวอยู่ที่สมาคมศิลปะจีน ดูยุ่งเกินควร

วันนี้เมื่อเขากินข้าวเสร็จ ก็รีบไปที่สมาคมศิลปะจีนเลยทันที มันทำให้เย่เฉินรู้สึกประหลาดใจ

ดังนั้นเย่เฉินจึงอดไม่ได้ที่จะถามว่า “พ่อ ทำไมวันนี้ไปเร็วจังเลยล่ะครับ？”

เซียวฉางควนยิ้มและพูดว่า “วันนี้ที่สมาคมศิลปะจีนมีกิจกรรมบางอย่างน่ะ คลาสงานอดิเรกเขียนพู่กันและระบายสีของมหาวิทยาลัยที่จัดขึ้นเพื่อผู้สูงอายุ แล้วบังเอิญว่าวันนี้เขาจะมาจัดกิจกรรมเยี่ยมชมศึกษากันที่นี่พอดี”

เมื่อพูดถึงวิทยาลัยสำหรับผู้สูงอายุ เย่เฉินก็เข้าใจได้ทันที มหาวิทยาลัยสำหรับผู้สูงอายุเป็นที่ที่หานเหม่ยฉิงทำงานและศึกษาอยู่ทุกวัน

ความคิดเห็น

ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน