ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 1211

เย่เฉินกับพ่อตาเซียวฉางควนหลังจากออกจากประตูบ้าน พ่อตาขับรถไปและพูดด้วยรอยยิ้มว่า "โอ้ ผมรอมานานแล้ว และในที่สุดก็รอจนถึงมหาวิทยาลัยผู้สูงอายุเพื่อสื่อสารกับสมาคมศิลปะจีน มันไม่ง่ายเลยจริงๆ!"

เย่เฉินยิ้มและถามว่า “ท่านสื่อสารกับคุณน้าหานหรือเปล่า?”

“ยังเลย” เซียวฉางควนยิ้มและพูดว่า “ผมตั้งใจจะทำให้เธอประหลาดใจ ถึงยังไงก็หลายวันแล้วที่ผมไม่ได้เจอเธอ”

เย่เฉินพยักหน้าและพูดว่า “แต่ท่านควรระวังมากกว่านี้หน่อย อย่าให้แม่รู้ว่าคุณน้าหานกลับมาประเทศจีนแล้ว ยิ่งอย่าให้แม่รู้เด็ดขาดว่าคุณยังติดต่อกับคุณน้าหาน ไม่อย่างนั้นบ้านเราคงฟ้าถล่มจริงๆ"

เย่เฉิงรู้และเข้าใจนิสัยของหม่าหลันดี ในชีวิตนี้ของหม่าหลันมีหลายข้อที่ไม่มีใครกล้าแตะต้อง หนึ่งคือเงิน และสองก็คือหานเหม่ยฉิง

พ่อตาจะหย่ากับเธอ ถึงแม้ว่าเธอจะโกรธ แต่เธอก็ไม่ได้เสียสติ แต่ถ้าหากเธอรู้ว่าพ่อตาและหานเหม่ยฉิงยังพบกัน อีกทั้งก่อนหน้านี้ตอนเธออยู่สถานกักขังจินหลิง และทั้งสองยังคงรักใคร่กันในขณะที่เธอถูกคุมขัง ถ้าหม่าหลันรู้คงต้องระเบิดแน่

พอเซียวฉางควนได้ยินคำเตือนของเย่เฉิน เขาพยักหน้าด้วยใบหน้าจริงจังและพูดว่า “คุณพูดถูก ผมมีความคิดแบบเดียวกับคุณ ดังนั้นผมไม่เคยกล้าที่จะติดต่อกับคุณน้าหานของคุณมากเกินไป”

เมื่อพูดถึงจุดนี้ เซียวฉางควนก็ถอนหายใจและพูดว่า “นางบ้าคนนี้เป็นตายร้ายดียังไงก็ไม่ยอมหย่ากับผม มันน่าปวดหัวจริงๆ”

เย่เฉินยิ้ม และคิดในใจ ถ้าหากแม่ยายหม่าหลัน สามารถยอมหย่ากับพ่อตานั้นคงแปลกจริงๆ ในเมื่อเวลานี้เธอไม่มีอะไรเลย ดังนั้นจึงไม่น่าเป็นไปได้ว่าเธอจะยอมหย่าและไปจากครอบครัวนี้

พ่อตาคิดอยากกำจัดเธอ เกรงว่าจะเป็นความฝันที่โง่เขลา

รถขับไปที่โรงยิมจินหลิง เย่เฉินกล่าวอำลาพ่อตาและเดินลงจากรถเพียงลำพัง

ขณะนี้โรงยิมจินหลิงและทางเข้าประตูสี่ด้าน เต็มไปด้วยสื่อส่งเสริมการขายเกี่ยวกับการแข่งขันซานดาวิทยาลัยนานาชาติ