ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 1216
เย่เฉินพยักหน้า “ถ้าคุณไม่เชื่อ พวกเราคอยดูแล้วกัน”
“ได้!” ครูฝึกจ้าวยิ้มอย่างเย็นชา “คอยดูก็คอยดู ผมจะรออยู่ที่นี่ เพื่อดูว่าฉินเอ้าเสวี่ยนครั้งนี้จะแพ้แบบไหน!”
พูดจบ ก็เดินตรงไปยังที่นั่งผู้ชมข้างๆหาที่นั่งที่ว่างนั่งลง มือกอดอกไว้ข้างหน้า ทั้งสีหน้าเหมือนกำลังดูละครที่สนุก ในใจเขาเขาแน่ใจแล้วว่าฉินเอ้าเสวี่ยนต้องแพ้การแข่งขันครั้งนี้อย่างไม่ต้องสงสัย
เย่เฉินไม่ได้สนใจเขา แต่เฝ้าดูฉินเอ้าเสวี่ยนกำชับด้วยเสียงต่ำ "เดี๋ยวอีกสักพักไม่ต้องตื่นเต้น ต่อยตามที่ผมบอก ผมเชื่อว่าคุณจะต้องชนะคู่ต่อสู้ได้อย่างเด็ดขาด"
ฉินเอ้าเสวี่ยนพยักหน้าอย่างแรง หลังจากนั้นพูดด้วยใบหน้าที่น่าสงสารว่า “อาจารย์เย่ ครูฝึกจ้าวไปแล้ว จากนี้ฉันก็จะไม่มีโค้ชแล้ว ถ้าหากการแข่งขันครั้งนี้ฉันชนะ จากนี้ก็ยังมีการแข่งขันอีกต่อๆไป ท่านสามารถเป็นโค้ชของฉันได้ไหม?”
เย่เฉินพูดโดยไม่ลังเล “ไม่มีปัญหา เริ่มตั้งแต่ตอนนี้ผมก็คือโค้ชของคุณ”
ฉินเอ้าเสวี่ยนพูดอย่างดีใจสุดขีด "ดีจังเลย! ต่อไปเวลาแข่งขัน ฉันก็จะเรียกท่านว่าครูฝึกเย่!"
เย่เฉินยิ้มและพูดว่า “ตามใจคุณ จะเรียกยังไงก็ได้”
ในเวลานี้ ผู้ตัดสินกดกริ่งสำหรับยกที่ 3
ฉินเอ้าเสวี่ยนลุกขึ้นมา ยืดเส้นยืดสายสักครู่ แล้วพูดกับเย่เฉินด้วยท่าทางที่แน่วแน่ “ครูฝึกเย่ ฉันจะขึ้นเวทีแล้วนะ!"
เย่เฉินพยักหน้า “สู้ๆ!”
ฉินเอ้าเสวี่ยนสลัดความคิดที่จะโจมตีช่วงบน ตั้งใจมุ่งไปโจมที่ช่วงล่างของคู่ต่อสู้ ขณะเดียวกันก็คอยหาจุดอ่อนของฝ่ายตรงข้ามที่จะเผยออกมา
โดยทั่วไปแล้ว ในช่วงต่อสู้ การโจมตียิ่งดุเดือด ก็ยิ่งทำให้การระมัดระวังของคู่ต่อสู้อ่อนลง เช่นเดียวกับคนที่วิ่งเร็วขึ้น จุดศูนย์ถ่วงที่ไม่เสถียรมากเท่าไร ก็ยิ่งล้มได้ง่ายขึ้นเท่านั้น
ดังนั้น ฉินเอ้าเสวี่ยนจึงมองเห็นความเร็วระหว่างที่ก้าวขาออก เผยให้เห็นจุดอ่อนอย่างรวดเร็ว!
โอกาสมาแล้ว!
------------
บทใหม่
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน
สมน้ำหน้าไอฉางควน เหมาะกับหม่าหลันดี ขี้โม้เหมือนกัน ว่าคนที่มีความสามารถว่ากระจอกเหมือนกัน หลงตัวเองเหมือนกัน พูดมาได้ไงมึงกับหานเหมยชิงเป้นคู่ฟ้าประทาน 5555 สมล่ะที่คบกังหม่าหลันได้...
ทั้งที่เป็นผู้ชาย แรงเยอะกว่า ตัวใหญ่ก็ว่า แต่กลัวกับอีหม่าหลันพูดขู่แค่นี้เนี่ยน่ะ ไม่น่าเกิดเป็นผู้ชายเลยมึงไอเชียวฉางควน กูคิดว่าเป็นตุ๊ด ปากบอกรอเหมยชิงมานาน อยากจะพัฒนาความสัมพันธ์ อยากจะมีเพศสัมพันธ์อยากจะอยู่กับเหมยชิง อยากแต่งงานกะเหมยชิงอีกครั้ง ทั้งที่เหมยชิงยอมกลับมาหาเพื่อมึง แต่มึงกลับไม่กล้าทำไรกะอีหม่าหลันสักอย่าฃ แค่หม่าหลันพูดขู่ว่าจะไปหาเรื่องเหมยชิง แทนที่จะให้เหมยชิงจ้างบอดีการ์ดมา อีหม่าก้ทำไรไม่ได้ล่ะ หรือไอฉางควนปกป้อง สู้กันจริงๆหม่าหลันก้สู้คงไม่ได้หรอก ทำมึงกลับกลัวหัวหด ชาตินี้ก้คงไม่ได้อยุ่กับคนรักหรอก ฝันไปเถอะมึง กระจอก...
ไม่ใช่ว่าข้อมูลของเย่เฉิน ตอนตั้งแต่9ขวบจนถึงปัจุบัน ไม่ใช่ว่าถังซื่อไห่ลบไปแล้วไม่ใช่หรอหรือเก้บซ่อนไว้ ถ้า้ป้นอย่างงี้ แสดงว่าองกรพั้วชิงก้สามารถหาได้เช่นกันดิ ถ้างั้น ไม่ใช่ว่าถังซื่อไห่มันลบออกข้อมูลตอนเด้กของพระเอกออกไปหรอกหรอ -.-"...
พูดมาได้ไงไม่ได้หวังเกินตัว แต่อยากมีลูกกะเย่เฉิน ถึงกับขนาดที่ว่าจะแอบมีความสัมพันกับพระเอกตอนหลับ แบบนี้ไม่ได้เรียกหวังเกินตัวเลยงั้นอ่าดิ 555 ผมชอบอ่านเรื่องโรงแมนติกน่ะ เพราะมันพอดี แต่เรื่องนี้อ่านแล้วไม่ฟินอ่ะ เรื่องความรักชายหญิง เพราะมันลุกหนักเกินไปจน จนไม่มีให้ลุ้นอาะ...
ไม่เข้าใจจริง ว่าทำไมต้องให้พระเอกชดเชย หรือชดใช้ความรักให้หญิงสาวพวกนี้ ถ้าเป้นกุ้ซิวอี้พอยอมรับได้เพราะ เป้นคู่หมั่นพระเอก แต่พวกที่เข้ามาหาพระเอก พระเอกก้แค่ช่วยไปเท่านั้น ให้จะได้สะดวกต่อการทำงานร่วมกัน ไม่ได้ช่วยเพราะรัก แต่พวกหล่อนกับบอกให้ชดใช้ ทั้งที่ที่พวกหล่อนมารักพระเอกแท้ๆ แต่กลับจะให้พระเอกชดใช้เนี่ยน่ะ...
เฮเลน่า แม่งก่น่ารังเกียจเกิ้น...
เฮเลน่ามึงก้ฝันกลางวันเกิ้น ถามหน่อยสู้ไรกับนานาโกะหรือกู้ซิวอิ้วอีกได้บ้าง เรื่องนี้ผู้หญิงแม่งก้มโนเก่งเกิน คิดว่าจะได้ใช้ชีวิตร่วมกับพระเอก 555...
แล้วตู้ไหชิง ไม่ใช่ผู้หญิงที่ไอซูเต้าขอแต่งงานหรอ ไม่รู้คนเขียน หรือคนแปลที่แปลมั่ว ซูเต้า ไม่เคยขอใครแต่งงาน แล้วไห่ชิงนั้นไม่ได้เรียกว่าขอแต่งงานหรอกหรอ 555...
พระเอกมันเป้นห่วงความรุ้สึกนานาโกะมากขนาดนั้น ไม่อยากให้เศร้าใจมากขนาดนี้น ทำไมไม่แต่งงานกับนานาโกะไปเลยล่ะ ขัดใจ ถ้าเป้นครอบครัวอื่นอยากยกความดีความชอบให้ลูกสาวอีกฝ่ายก้ไมาแปลก แต่ครอบครัวนานาโกะยังไงต่อให้ไม่ยกความดีความชอบให้นานาโกะ พ่อนานาโกะก้รักนานาโกะมากอยุ่ล่ะ แคร์ความรู้สึกนานาโกะมากขนาดนั้น แต่งงานไปนานาโกะไปเลย ได้จบๆ 555...
บางที อ.ก้เขียนลำเอียงเกินไป วานพั่วจวิ้นทำงานแค่ตายจนกว่าจะได้ยามา แต่ซูรั่วรี่ไม่ได้ทำไรเลย มาถึงก้ได้ยาล่ะ 555...