ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 1234

“ดีมาก!” อิโตะทาเคฮิโกะกล่าวอย่างชื่นชม “ไม่แปลกที่เป็นลูกสาวของตระกูลอิโตะ ไม่หยิ่งผยอง แล้วยังไม่ลืมความตั้งใจเดิม!”

แม้อิโตะนานาโกะจะถือมือถือไว้ แต่ยังคงโค้งคำนับช้าๆไปทางทิศตะวันออกด้วยจิตใต้สำนึก กล่าวอย่างเคารพ “ขอบคุณคำชมของท่านบิดา อิโตะจะพยายามต่อไป!”

อิโตะทาเคฮิโกะส่งเสียงอืมออกมา แล้วกล่าวต่อว่า “อ้อ อิโตะ ประธานของบริษัทผลิตยาโคบายา โคบายา ชิจิโร่ไปหาหนูแล้วใช่มั้ย?”

“ใช่ค่ะท่านบิดา”

อิโตะทาเคฮิโกะกล่าว “หนูนะ อายุก็ไม่น้อยแล้ว อย่ามองเพศตรงข้ามเป็นอื่นไกล พ่อเคยพูดคุยกับโคบายา ชิจิโร่เด็กคนนี้มาแล้ว เขาแก่กว่าหนูแค่ปีสองปีเท่านั้น แล้วยังประสบความสำเร็จตั้งแต่ยังวัยรุ่น ลองพูดคุยกับเขาดูบ้าง”

อิโตะนานาโกะรีบกล่าว “ท่านบิดา ตอนนี้หนูไม่สนใจเรื่องความรักใดๆ ภายในช่วงหลายปีต่อจากนี้ไป หนูก็ไม่เสียเวลากับเรื่องนี้ด้วย หนูยังต้องเป็นตัวแทนของประเทศญี่ปุ่นเข้าร่วมโอลิมปิกในครั้งนี้อีกทั้งโอลิมปิกครั้งต่อไปอีกด้วย เรื่องความรักมีแต่จะกระทบต่อการฝึกซ้อมของหนู หวังว่าท่านบิดาจะเข้าใจค่ะ”

อิโตะทาเคฮิโกะกล่าว “หนูยังเด็ก หลายเรื่องที่เหมือนความสัมพันธ์ของปลาและอุ้งตีนหมีที่สำคัญเท่าๆกันแต่ไม่ได้ได้มาพร้อมกันง่ายๆ แต่ความสัมพันธ์ระหว่างปลากับน้ำ ความรักการแต่งงานไม่มีทางกระทบวิถีชีวิตของหนู”

อิโตะนานาโกะกล่าวอย่างตั้งใจ “ท่านบิดา อิโตะไม่เห็นด้วยกับคำพูดนี้ของท่าน การฝึกซ้อมศิลปะการต่อสู้ราวกับการพายเรือทวนน้ำ ไม่ก้าวหน้าก็ถอยหลัง อยากจะเป็นยอดฝีมือสูงสุดของโลก ต้องใช้เวลาของการฝึกซ้อมที่มีทั้งหมดใช้ในการฝึกซ้อมอย่างจริงจัง ถ้าตอนนี้หนูไม่ตั้งใจฝึกซ้อม แต่กลับเอาเวลาอันมีค่าไปมีความรักและแต่งงาน งั้นชาตินี้เกรงว่าหนูจะไม่มีทางเป็นปรมาจารย์ด้านศิลปะการต่อสู้แล้วละค่ะ”

อิโตะทาเคฮิโกะกล่าวอย่างตำหนิว่า “ศิลปะการต่อสู้นี้ ตอนแรกให้มันเป็นงานอดิเรกของหนูเท่านั้น แค่ซ้อมๆไป ไม่คาดคิดว่าหนูจะเอาทุ่มเทแรงกายแรงใจให้กับสิ่งนี้ทั้งหมด”