ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 125
บทที่125 ทำธุรกิจเอง(1)
หานเฉียงทรุดตัวลงรู้สึกว่าชีวิตพังทลายลง ตอนนี้ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความสิ้นหวัง
เหตุผลที่เขามีบทบาทสำคัญ กลายเป็นผู้บริหารตั้งแต่อายุยังน้อย มีส่วนเกี่ยวข้องกับการที่เขาขอเซ็นสัญญาขายจิตวิญญาณ
เพื่อเพิ่มความแข็งแกร่งในการควบคุมพนักงานของบริษัทสิ้นเหอ ได้มีสัญญาการบริหารจัดการที่พิเศษ ซึ่งเมื่อเซ็นสัญญานี้แล้วสามารถเลื่อนขั้นได้ทันที แต่หลังจากเซ็นสัญญาแล้ว ก็จะถูกบริษัทสิ้นเหอผูกมัดอย่างเต็มที่เช่นกัน
เช่นนี้ หลังจากที่หานเฉียงเซ็นสัญญาฉบับนี้แล้ว ก็มีบทบาทสำคัญ แต่ต้องทำงานหนัก และซื่อสัตย์สุจริต หากไม่ตั้งใจทำงาน หรือมีใจคิดไม่ซื่อ บริษัทสิ้นเหอจะเรียกร้องให้ชดใช้ด้วยเงินจำนวนมหาศาล
คนส่วนใหญ่กลัวที่จะรับผิดชอบ จึงไม่กล้าเซ็นสัญญาฉบับนี้ แต่หานเฉียงเพิ่งเรียนจบในปีนั้น เพื่อความก้าวหน้า เขาจึงเซ็นสัญญาฉบับนี้
คาดไม่ถึง ตอนนี้ชีวิตกลับขมขื่นเช่นนี้!
หานเฉียงคุกเข่าอยู่ที่พื้น รู้สึกว่าชีวิตพังทลายลงแล้ว
เขาเดิมพันชีวิตของเขาทั้งหมดไว้ที่บริษัทสิ้นเหอ แต่ตอนนี้ บริษัทสิ้นเหอฟ้องร้องเขาเรียกร้องเงินชดเชยจำนวน 5 ล้าน ในขณะเดียวกัน หวังเจิ้งกางก็จะแบล็กลิสต์เขาด้วย......
ด้วยประการฉะนี้ ตัวเองจะหางานได้อย่างไร? ไม่มีงาน ไม่มีรายได้ ชีวิตก็จะเดือดร้อนลำบากแน่นอน
และในขณะเดียวกัน เขาถูกเร่งให้ชดใช้เงิน5ล้าน เขาไม่มีเงินชดใช้ สุดท้ายคงไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากติดคุก......
เขาคุกเข่าลงบนพื้น ก้มกราบอย่างบ้าคลั่ง ร้องไห้น้ำมูกน้ำตาเต็มหน้า “ประธานหวัง ขอร้องท่านโปรดยกโทษให้ผมสักครั้ง ให้โอกาสผมอีกสักครั้ง! ถ้าหากผมถูกแบล็กลิสต์แล้ว ผมจะหาเงิน5ล้านที่ไหนมาจ่ายให้บริษัท ขอร้องท่านได้โปรดให้โอกาสผมอีกครั้ง ให้ผมมีโอกาสได้ทำงานในบริษัทต่อไป ผมจะตั้งใจทำงาน ซื่อสัตย์สุจริต ทำงานอุทิศตนเพื่อบริษัท ! ”
หวังเจิ้งกางเตะไปที่ตัวเขาอีกครั้ง จนตัวเขากระเด็นไปไกล และกล่าวอย่างเย็นชาว่า “ยอมรับผิดตอนนี้ มันไม่มีประโยชน์อะไรแล้ว? แกคิดว่าโลกนี้เป็นของครอบครัวแกเหรอ แกสร้างปัญหาแล้วก็พูดว่าขอโทษแล้วมันก็จะจบเหรอ? ฉันจะบอกแกว่า ถ้าหากอาจารย์เย่โกรธฉันเพราะเรื่องนี้ ฉันก็จะเอาชีวิตแก!”
หานเฉียงตัวสั่นด้วยความตกใจ ใบหน้าของเขาซีดราวกับกระดาษ เขาไม่คาดคิดมาก่อนว่าเย่เฉินซึ่งเป็นขยะในสายตัวเอง จะมีความสำคัญต่อหวังเจิ้งกางขนาดนี้ ที่สามารถทำให้หวังเจิ้งกางคิดจะฆ่าตัวเองเพื่อเย่เฉิน
หวังเจิ้งกางยิ้มอย่างเย็นชา “ ที่แท้ก็เป็นหมากัดกันเอง สองคนนี้ก็แบล็กลิสต์พร้อมกันด้วย!”
เมื่อหลิวเจี้ยนหัวได้ยินประโยคนี้ เขากระวนกระวายใจขึ้นมาทันที เข้าไปหานเฉียงและสองคนนั้นชกต่อยกันอย่างบ้าคลั่ง “หานเฉียงแกกล้าลากพวกเรามาเดือดร้อน? แกต้องไม่ตายดีแน่!”
……
ในตอนนี้ เย่เฉินนั่งแท็กซี่กลับบ้านพร้อมกับเซียวชูหรันแล้ว
เย่เฉินมองไปที่เซียวชูหรัน เห็นว่าเธอไม่ได้พูดอะไรเลยระหว่างทาง และครุ่นคิดอะไรอยู่ เขาจึงกล่าวว่า “สำหรับเรื่องงาน อีกสองวันค่อยหาก็ได้ พวกเขาไม่รับคุณเข้าทำงาน เป็นเพราะว่าพวกเขามีตาแต่ไร้แวว ผมว่าบริษัทนี้ไม่ใหญ่ การที่คุณทำงานที่นั่น มันจะจำกัดการพัฒนาของคุณในอนาคต”
……
บทใหม่
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน
สมน้ำหน้าไอฉางควน เหมาะกับหม่าหลันดี ขี้โม้เหมือนกัน ว่าคนที่มีความสามารถว่ากระจอกเหมือนกัน หลงตัวเองเหมือนกัน พูดมาได้ไงมึงกับหานเหมยชิงเป้นคู่ฟ้าประทาน 5555 สมล่ะที่คบกังหม่าหลันได้...
ทั้งที่เป็นผู้ชาย แรงเยอะกว่า ตัวใหญ่ก็ว่า แต่กลัวกับอีหม่าหลันพูดขู่แค่นี้เนี่ยน่ะ ไม่น่าเกิดเป็นผู้ชายเลยมึงไอเชียวฉางควน กูคิดว่าเป็นตุ๊ด ปากบอกรอเหมยชิงมานาน อยากจะพัฒนาความสัมพันธ์ อยากจะมีเพศสัมพันธ์อยากจะอยู่กับเหมยชิง อยากแต่งงานกะเหมยชิงอีกครั้ง ทั้งที่เหมยชิงยอมกลับมาหาเพื่อมึง แต่มึงกลับไม่กล้าทำไรกะอีหม่าหลันสักอย่าฃ แค่หม่าหลันพูดขู่ว่าจะไปหาเรื่องเหมยชิง แทนที่จะให้เหมยชิงจ้างบอดีการ์ดมา อีหม่าก้ทำไรไม่ได้ล่ะ หรือไอฉางควนปกป้อง สู้กันจริงๆหม่าหลันก้สู้คงไม่ได้หรอก ทำมึงกลับกลัวหัวหด ชาตินี้ก้คงไม่ได้อยุ่กับคนรักหรอก ฝันไปเถอะมึง กระจอก...
ไม่ใช่ว่าข้อมูลของเย่เฉิน ตอนตั้งแต่9ขวบจนถึงปัจุบัน ไม่ใช่ว่าถังซื่อไห่ลบไปแล้วไม่ใช่หรอหรือเก้บซ่อนไว้ ถ้า้ป้นอย่างงี้ แสดงว่าองกรพั้วชิงก้สามารถหาได้เช่นกันดิ ถ้างั้น ไม่ใช่ว่าถังซื่อไห่มันลบออกข้อมูลตอนเด้กของพระเอกออกไปหรอกหรอ -.-"...
พูดมาได้ไงไม่ได้หวังเกินตัว แต่อยากมีลูกกะเย่เฉิน ถึงกับขนาดที่ว่าจะแอบมีความสัมพันกับพระเอกตอนหลับ แบบนี้ไม่ได้เรียกหวังเกินตัวเลยงั้นอ่าดิ 555 ผมชอบอ่านเรื่องโรงแมนติกน่ะ เพราะมันพอดี แต่เรื่องนี้อ่านแล้วไม่ฟินอ่ะ เรื่องความรักชายหญิง เพราะมันลุกหนักเกินไปจน จนไม่มีให้ลุ้นอาะ...
ไม่เข้าใจจริง ว่าทำไมต้องให้พระเอกชดเชย หรือชดใช้ความรักให้หญิงสาวพวกนี้ ถ้าเป้นกุ้ซิวอี้พอยอมรับได้เพราะ เป้นคู่หมั่นพระเอก แต่พวกที่เข้ามาหาพระเอก พระเอกก้แค่ช่วยไปเท่านั้น ให้จะได้สะดวกต่อการทำงานร่วมกัน ไม่ได้ช่วยเพราะรัก แต่พวกหล่อนกับบอกให้ชดใช้ ทั้งที่ที่พวกหล่อนมารักพระเอกแท้ๆ แต่กลับจะให้พระเอกชดใช้เนี่ยน่ะ...
เฮเลน่า แม่งก่น่ารังเกียจเกิ้น...
เฮเลน่ามึงก้ฝันกลางวันเกิ้น ถามหน่อยสู้ไรกับนานาโกะหรือกู้ซิวอิ้วอีกได้บ้าง เรื่องนี้ผู้หญิงแม่งก้มโนเก่งเกิน คิดว่าจะได้ใช้ชีวิตร่วมกับพระเอก 555...
แล้วตู้ไหชิง ไม่ใช่ผู้หญิงที่ไอซูเต้าขอแต่งงานหรอ ไม่รู้คนเขียน หรือคนแปลที่แปลมั่ว ซูเต้า ไม่เคยขอใครแต่งงาน แล้วไห่ชิงนั้นไม่ได้เรียกว่าขอแต่งงานหรอกหรอ 555...
พระเอกมันเป้นห่วงความรุ้สึกนานาโกะมากขนาดนั้น ไม่อยากให้เศร้าใจมากขนาดนี้น ทำไมไม่แต่งงานกับนานาโกะไปเลยล่ะ ขัดใจ ถ้าเป้นครอบครัวอื่นอยากยกความดีความชอบให้ลูกสาวอีกฝ่ายก้ไมาแปลก แต่ครอบครัวนานาโกะยังไงต่อให้ไม่ยกความดีความชอบให้นานาโกะ พ่อนานาโกะก้รักนานาโกะมากอยุ่ล่ะ แคร์ความรู้สึกนานาโกะมากขนาดนั้น แต่งงานไปนานาโกะไปเลย ได้จบๆ 555...
บางที อ.ก้เขียนลำเอียงเกินไป วานพั่วจวิ้นทำงานแค่ตายจนกว่าจะได้ยามา แต่ซูรั่วรี่ไม่ได้ทำไรเลย มาถึงก้ได้ยาล่ะ 555...