ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 1259
นาทีนี้ ยามาโมโตะ คาซึกิตกใจจนตัวสั่นเลย
นี่เป็นครั้งแรกในชีวิตที่เขารู้สึกหวาดกลัวจากส่วนลึกของจิตวิญญาณ
เขาไม่เคยเห็นยอดฝีมือเช่นนี้มาก่อน ถึงขั้นเกินความรู้จักคำว่ายอดฝีมือสำหรับเขา
ยอดฝีมือประเภทไหนกัน ถึงมีความแข็งแกร่งที่น่าสะพรึงกลัวเช่นนี้ ฝ่ามืออ่อนนุ่มกลับทำให้เขากลายเป็นคนไร้ค่าไปเลย
ที่สำคัญก็คือ แม้ว่าเขาจะทำตัวเองจนกลายเป็นคนไร้ค่าด้วยฝ่ามือเดียว แต่เขาก็ยังไม่พอใจ ยังจะสลักคำห้าคำที่น่าขายหน้าอย่างที่สุดไว้บนหน้าผากของเขาอีก
เมื่อคิดเช่นนี้ เขาก็อ้อนวอนด้วยความตื่นตระหนก:"คุณครับ ความสามารถของฉันมันด้อยกว่า ถูกคุณทำร้ายก็ถือว่าหาเรื่องใส่ตัว แต่ได้โปรดขอให้คุณไว้หน้าให้ผมครั้งสุดท้ายด้วยครับ อย่าแกะสลัก ห้าคำนั้นบนหน้าผากของผมเลย ได้โปรด!"
อิโตะนานาโกะที่อยู่ข้างๆก็โค้งคำนับเย่เฉินด้วยน้ำตา และพูดด้วยน้ำเสียงที่กระตือรือร้นและอ้อนวอนว่า"คุณคะ ขอร้องเถอะค่ะ ให้โอกาสอาจารย์ของฉันที่อายุมากอีกครั้งแล้วด้วยค่ะ!"
เย่เฉินมองอิโตะนานาโกะ แล้วถามกลับว่า:"ถ้าคนที่แพ้คือฉัน จากการที่คุณรู้จักเขามา คุณคิดว่าเขาจะให้โอกาสฉันอีกครั้งไหม?"
อิโตะนานาโกะพูดไม่ออกเลย
เธอรู้ว่าอาจารย์ของเธอเป็นคนยังไง
พูดไม่ได้ว่าเป็นคนเลวที่ชั่วร้าย แต่แน่นอนว่าเขาเป็นคนโหดร้ายที่พูดคำไหนคำนั้น
ด้วยนิสัยของอาจารย์ ถ้าเขาชนะเย่เฉินได้ เขาก็จะไม่ให้โอกาสเย่เฉินขอความเมตตาอย่างแน่นอน
เย่เฉินจ้องอิโตะนานาโกะเขม็ง แล้วถามกลับว่า:"ตอนที่เขาพูดถึงขี้โรคแห่งเอเชียกับฉัน ทำไมเธอถึงไม่คิดบ้างเลย ว่าเขาไม่ได้ดูถูกฉันแค่คนเดียว แต่เป็นคนจีนทั้งชาติด้วยนะ? เขาคิดว่าลูกหลานชาวจีน จะถูกรังแกเหมือนเมื่อร้อยปีที่แล้วอยู่เหรอ?"
หัวใจของอิโตะนานาโกะกระตุกทีหนึ่ง
ดูเหมือนว่าครั้งนี้อาจารย์จะทำให้เด็กจีนคนนี้ขุ่นเคืองถึงขีดสุด
อีกฝ่ายจะไม่ยอมแพ้อย่างแน่นอน
ตอนนี้ หัวใจของยามาโมโตะ คาซึกิก็หวาดกลัวเช่นกัน
ถ้าให้เขานอนบนเตียงครึ่งค่อนชีวิต เขายังฝืนกัดฟันยอมรับมันได้ แต่ถ้าให้เขาสลักคำว่าขี้โรคแห่งเอเชียด้วยมีดบนหน้าผากของเขา มันคงจะตายทั้งเป็นจริงๆ!
บทใหม่
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน
สมน้ำหน้าไอฉางควน เหมาะกับหม่าหลันดี ขี้โม้เหมือนกัน ว่าคนที่มีความสามารถว่ากระจอกเหมือนกัน หลงตัวเองเหมือนกัน พูดมาได้ไงมึงกับหานเหมยชิงเป้นคู่ฟ้าประทาน 5555 สมล่ะที่คบกังหม่าหลันได้...
ทั้งที่เป็นผู้ชาย แรงเยอะกว่า ตัวใหญ่ก็ว่า แต่กลัวกับอีหม่าหลันพูดขู่แค่นี้เนี่ยน่ะ ไม่น่าเกิดเป็นผู้ชายเลยมึงไอเชียวฉางควน กูคิดว่าเป็นตุ๊ด ปากบอกรอเหมยชิงมานาน อยากจะพัฒนาความสัมพันธ์ อยากจะมีเพศสัมพันธ์อยากจะอยู่กับเหมยชิง อยากแต่งงานกะเหมยชิงอีกครั้ง ทั้งที่เหมยชิงยอมกลับมาหาเพื่อมึง แต่มึงกลับไม่กล้าทำไรกะอีหม่าหลันสักอย่าฃ แค่หม่าหลันพูดขู่ว่าจะไปหาเรื่องเหมยชิง แทนที่จะให้เหมยชิงจ้างบอดีการ์ดมา อีหม่าก้ทำไรไม่ได้ล่ะ หรือไอฉางควนปกป้อง สู้กันจริงๆหม่าหลันก้สู้คงไม่ได้หรอก ทำมึงกลับกลัวหัวหด ชาตินี้ก้คงไม่ได้อยุ่กับคนรักหรอก ฝันไปเถอะมึง กระจอก...
ไม่ใช่ว่าข้อมูลของเย่เฉิน ตอนตั้งแต่9ขวบจนถึงปัจุบัน ไม่ใช่ว่าถังซื่อไห่ลบไปแล้วไม่ใช่หรอหรือเก้บซ่อนไว้ ถ้า้ป้นอย่างงี้ แสดงว่าองกรพั้วชิงก้สามารถหาได้เช่นกันดิ ถ้างั้น ไม่ใช่ว่าถังซื่อไห่มันลบออกข้อมูลตอนเด้กของพระเอกออกไปหรอกหรอ -.-"...
พูดมาได้ไงไม่ได้หวังเกินตัว แต่อยากมีลูกกะเย่เฉิน ถึงกับขนาดที่ว่าจะแอบมีความสัมพันกับพระเอกตอนหลับ แบบนี้ไม่ได้เรียกหวังเกินตัวเลยงั้นอ่าดิ 555 ผมชอบอ่านเรื่องโรงแมนติกน่ะ เพราะมันพอดี แต่เรื่องนี้อ่านแล้วไม่ฟินอ่ะ เรื่องความรักชายหญิง เพราะมันลุกหนักเกินไปจน จนไม่มีให้ลุ้นอาะ...
ไม่เข้าใจจริง ว่าทำไมต้องให้พระเอกชดเชย หรือชดใช้ความรักให้หญิงสาวพวกนี้ ถ้าเป้นกุ้ซิวอี้พอยอมรับได้เพราะ เป้นคู่หมั่นพระเอก แต่พวกที่เข้ามาหาพระเอก พระเอกก้แค่ช่วยไปเท่านั้น ให้จะได้สะดวกต่อการทำงานร่วมกัน ไม่ได้ช่วยเพราะรัก แต่พวกหล่อนกับบอกให้ชดใช้ ทั้งที่ที่พวกหล่อนมารักพระเอกแท้ๆ แต่กลับจะให้พระเอกชดใช้เนี่ยน่ะ...
เฮเลน่า แม่งก่น่ารังเกียจเกิ้น...
เฮเลน่ามึงก้ฝันกลางวันเกิ้น ถามหน่อยสู้ไรกับนานาโกะหรือกู้ซิวอิ้วอีกได้บ้าง เรื่องนี้ผู้หญิงแม่งก้มโนเก่งเกิน คิดว่าจะได้ใช้ชีวิตร่วมกับพระเอก 555...
แล้วตู้ไหชิง ไม่ใช่ผู้หญิงที่ไอซูเต้าขอแต่งงานหรอ ไม่รู้คนเขียน หรือคนแปลที่แปลมั่ว ซูเต้า ไม่เคยขอใครแต่งงาน แล้วไห่ชิงนั้นไม่ได้เรียกว่าขอแต่งงานหรอกหรอ 555...
พระเอกมันเป้นห่วงความรุ้สึกนานาโกะมากขนาดนั้น ไม่อยากให้เศร้าใจมากขนาดนี้น ทำไมไม่แต่งงานกับนานาโกะไปเลยล่ะ ขัดใจ ถ้าเป้นครอบครัวอื่นอยากยกความดีความชอบให้ลูกสาวอีกฝ่ายก้ไมาแปลก แต่ครอบครัวนานาโกะยังไงต่อให้ไม่ยกความดีความชอบให้นานาโกะ พ่อนานาโกะก้รักนานาโกะมากอยุ่ล่ะ แคร์ความรู้สึกนานาโกะมากขนาดนั้น แต่งงานไปนานาโกะไปเลย ได้จบๆ 555...
บางที อ.ก้เขียนลำเอียงเกินไป วานพั่วจวิ้นทำงานแค่ตายจนกว่าจะได้ยามา แต่ซูรั่วรี่ไม่ได้ทำไรเลย มาถึงก้ได้ยาล่ะ 555...