เข้าสู่ระบบผ่าน

ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 1259

นาทีนี้ ยามาโมโตะ คาซึกิตกใจจนตัวสั่นเลย

นี่เป็นครั้งแรกในชีวิตที่เขารู้สึกหวาดกลัวจากส่วนลึกของจิตวิญญาณ

เขาไม่เคยเห็นยอดฝีมือเช่นนี้มาก่อน ถึงขั้นเกินความรู้จักคำว่ายอดฝีมือสำหรับเขา

ยอดฝีมือประเภทไหนกัน ถึงมีความแข็งแกร่งที่น่าสะพรึงกลัวเช่นนี้ ฝ่ามืออ่อนนุ่มกลับทำให้เขากลายเป็นคนไร้ค่าไปเลย

ที่สำคัญก็คือ แม้ว่าเขาจะทำตัวเองจนกลายเป็นคนไร้ค่าด้วยฝ่ามือเดียว แต่เขาก็ยังไม่พอใจ ยังจะสลักคำห้าคำที่น่าขายหน้าอย่างที่สุดไว้บนหน้าผากของเขาอีก

เมื่อคิดเช่นนี้ เขาก็อ้อนวอนด้วยความตื่นตระหนก:"คุณครับ ความสามารถของฉันมันด้อยกว่า ถูกคุณทำร้ายก็ถือว่าหาเรื่องใส่ตัว แต่ได้โปรดขอให้คุณไว้หน้าให้ผมครั้งสุดท้ายด้วยครับ อย่าแกะสลัก ห้าคำนั้นบนหน้าผากของผมเลย ได้โปรด!"

อิโตะนานาโกะที่อยู่ข้างๆก็โค้งคำนับเย่เฉินด้วยน้ำตา และพูดด้วยน้ำเสียงที่กระตือรือร้นและอ้อนวอนว่า"คุณคะ ขอร้องเถอะค่ะ ให้โอกาสอาจารย์ของฉันที่อายุมากอีกครั้งแล้วด้วยค่ะ!"

เย่เฉินมองอิโตะนานาโกะ แล้วถามกลับว่า:"ถ้าคนที่แพ้คือฉัน จากการที่คุณรู้จักเขามา คุณคิดว่าเขาจะให้โอกาสฉันอีกครั้งไหม?"

อิโตะนานาโกะพูดไม่ออกเลย

เธอรู้ว่าอาจารย์ของเธอเป็นคนยังไง

พูดไม่ได้ว่าเป็นคนเลวที่ชั่วร้าย แต่แน่นอนว่าเขาเป็นคนโหดร้ายที่พูดคำไหนคำนั้น

ด้วยนิสัยของอาจารย์ ถ้าเขาชนะเย่เฉินได้ เขาก็จะไม่ให้โอกาสเย่เฉินขอความเมตตาอย่างแน่นอน

ความคิดเห็น

ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน