ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 1261

ยามาโมโตะ คาซึกิได้ยินคำพูดของเย่เฉินตอนคุยโทรศัพท์ ก็ถามอย่างตื่นเต้นว่า “หรือว่า...ไม่ใช่แกสลัก?!”

เย่เฉินหัวเราะบอก “คิดอะไรน่ะ? ฉันสลักให้แก? แกคู่ควรหรือไง?”

พูดจบ เย่เฉินยิ้มล้อเลียนพลางว่า “คนที่ฉันหามาครั้งนี้คือเพื่อนคนหนึ่ง ถึงเขาจะไม่เคยได้เข้ามหาลัย มีวุฒิแค่ประถม แต่เขาก็ยังเขียนเป็นคำว่าขี้โรคแห่งเอเชียได้อยู่นะ ถึงเวลานั้นฉันจะให้เขาสลักบนหัวแกให้ใหญ่หน่อยละกัน รับรองว่าแกต้องพอใจแน่!”

ยามาโมโตะ คาซึกิตาลีตาเหลือก เขาอยากพูดอะไรต่อ แต่เวลานี้เจ้าหน้าที่การแข่งขันวิ่งเข้ามาบอกอิโตะ นานาโกะและฉินเอ้าเสวี่ยนว่า “ผู้เข้าแข่งขันทั้งสอง การแข่งเริ่มต้นขึ้นแล้ว คู่แข่งของพวกคุณทั้งสองไปรอบนเวทีนานแล้ว ขอให้ทั้งคู่รีบไปเข้าแข่งได้แล้ว ถ้ายังไปไม่ถึงเวทีแข่งในสิบนาที พวกเราจะถือว่าพวกคุณสละสิทธิ์ทันที”

ฉินเอ้าเสวี่ยนได้สติกลับมาจากอาการตกใจ หันมองเย่เฉินพลางถามว่า “อาจารย์เย่ ให้ฉันไปเอง หรืออาจารย์จะไปกับฉันคะ?”

เย่เฉินหัวเราะพลางว่า “วันนี้ผมมาดูคุณแข่งนะ ผมต้องไปกับคุณอยู่แล้วสิ”

ฉินเอ้าเสวี่ยนมองยามาโมโตะ คาซึกิที่นอนอยู่ที่พื้นแวบหนึ่ง พลางใช้เสียงต่ำถามเขาว่า “อาจารย์เย่ แล้วเรื่องทางด้านนี้จะทำยังไงล่ะ?”

เย่เฉินยิ้มบอก “ไม่ต้องสนใจเขา ให้เขานอนอยู่นี่แหละ เขาไม่มีทางหนีพ้นเงื้อมมือผมไปได้หรอก”

พูดจบ เย่เฉินยื่นมือไปตบบ่าฉินเอ้าเสวี่ยนแผ่วเบา กำชับว่า “อีกเดี๋ยวตั้งใจแข่งนะ อย่าทำให้ผมผิดหวังล่ะ”

ฉินเอ้าเสวี่ยนรีบพยักหน้าบอก “ครูเย่ คุณวางใจเถอะ ฉันจะพยายามแน่นอนค่ะ!”

เย่เฉินไม่สนใจยามาโมโตะ คาซึกิที่นอนอยู่บนพื้นและอิโตะ นานาโกะที่ร้องไห้ตาบวมอยู่ข้างๆกันอีก เขาหมุนตัวเดินออกจากเขตพักผ่อน ไปทางเวทีแข่งขัน

ตอนนี้อิโตะ นานาโกะเคียงข้างยามาโมโตะ คาซึกิ คอยถามอย่างเป็นห่วงว่า “อาจารย์ ฉันติดต่อรถพยาบาลมารับคุณไปโรงพยาบาลแล้วนะคะ!”

ยามาโมโตะ คาซึกิรีบยกมือห้าม “การแข่งกำลังจะเริ่มขึ้นแล้ว คุณรีบไปแข่งเถอะ ไม่ต้องสนใจผม อย่าพลาดการแข่งขันเพราะผม”