ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 1266

เขาไม่รู้ว่าตัวเองจะปลอบคุณหนูใหญ่ของตนคนนี้ยังไงดี

เพราะเขาเข้าใจความรู้สึกของคุณหนูใหญ่ในตอนนี้อย่างดีเลย

คนหนุ่มแซ่เย่คนนั้นฝีมือน่ากลัวมากจริงๆ ยามาโมโตะ คาซึกิถือเป็นยอดฝีมือระดับท็อปของประเทศญี่ปุ่น แต่เขากลับต้านทานฝ่ามือเดียวอันนี้ไม่ไหว ถ้าตนเป็นคุณหนูใหญ่ น่ากลัวจะขาดความมุ่งมั่นในการต่อสู้ไปเหมือนกัน

อย่าว่าแต่การแข่งเล็กๆตรงหน้านี้เลย ต่อให้เป็นโอลิมปิก ก็คล้ายจะกลายเป็นหม่นหมองไร้สิ้นแสงสว่าง

หรือแม้กระทั่ง เต๋าบู๊ก็เหมือนจะกลายเป็นเรื่องตลกไปเลย

เขาตามรับใช้อิโตะ นานาโกะมาหลายปี ตอนนี้ยังอดปวดใจแทนเธอไม่ได้ และทนไม่ไหวพูดว่า “คุณหนูใหญ่ ถ้าคุณสูญเสียความเชื่อมั่นกับการแข่งครั้งนี้ไปจริงๆ งั้นพวกเรากลับญี่ปุ่นกันเถอะ!”

อิโตะ นานาโกะรีบถาม “ทานากะซัง อาจารย์ฉันล่ะ? ตอนนี้เขาเป็นยังไงบ้าง?”

ทานากะซังพูดอ้ำๆอึ้งๆว่า “เมื่อกี้มีผู้ชายท่าทางน่ากลัวหลายคนมา คนที่เป็นหัวหน้าใช้มีดสลักคำว่าขี้โรคแห่งเอเชียไว้ที่หน้าผากคุณยามาโมโตะ จากนั้นคุณยามาโมโตะคิดจะกัดลิ้นฆ่าตัวตาย แต่ไม่สำเร็จ ถูกคุณโคบายาพาส่งโรงพยาบาลไปแล้วครับ”

“อะไรนะ?!” อิโตะ นานาโกะตกใจหน้าซีดเผือด น้ำตาไหลพรากในฉับพลัน โพล่งออกมาว่า “ฉันจะไปโรงพยาบาลดูอาจารย์! ตอนนี้รีบพาฉันไปเลย!”

ทานากะซังพยักหน้าบอก “งั้นผมไปคุยกับทีมกรรมการว่า พวกเรายอมแพ้การแข่งขันนะครับ”

“ได้! รีบไปเลย!” อิโตะ นานาโกะ สีหน้าร้อนใจขั้นสุด

ในสายตาเธอ ยามาโมโตะ คาซึกิเป็นอาจารย์ผู้มีพระคุณของตน ถ้าเขาเป็นอะไรไป ชาตินี้เธอคงไม่สามารถให้อภัยตัวเองได้

เพราะเขาต้องมาประเทศจีนกับเธอเพื่อการแข่งขันครั้งนี้ ถ้าไม่ใช่เพื่อตน เขาก็ไม่ต้องมาเจอเย่เฉิน และไม่ต้องมาเจอเรื่องแบบนี้