ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 1267

การเผชิญหน้าคำถามของเย่เฉิน ทำให้อิโตะ นานาโกะไร้ซึ่งคำพูดไปชั่วครู่

เริ่มจากเหลือบตามองเย่เฉินและพูดอะไรไม่ออก จากนั้นสีหน้าแดงก่ำไปด้วยความอับอาย

ตามหลักแล้ว เย่เฉินพูดถูก เรื่องทั้งหมดนี้จะว่าไปก็เป็นเพราะอาจารย์เธอหาเรื่องเอง เย่เฉินไม่ผิดอะไรเลย

อิโตะ นานาโกะที่อับอายเป็นที่สุด ได้แต่โค้งคำนับให้กับเย่เฉินอย่างเคารพว่า “คุณเย่ ฉันวู่วามไปชั่วขณะ ขอได้โปรดอภัยด้วยค่ะ ในขณะเดียวกันขอคุณอย่าได้ถือสาฉันเลย”

คราวนี้เย่เฉินถึงได้พยักหน้าเบาๆ

ในบางจุด เขาค่อนข้างเข้าใจอิโตะ นานาโกะเหมือนกัน

เพราะถ้าเป็นเรื่องที่ไม่เกี่ยวกับตนเอง ทุกคนมักจะสามารถมองดูเรื่องราวอย่างเป็นธรรมได้ แต่พอเรื่องนั้นมาเกี่ยวข้องกับผลประโยชน์ของตนเข้า ก็มักจะตัดสินอย่างเป็นธรรมได้ยาก

ก็เหมือนตอนลูกคนอื่นทำผิด ตนมักจะหวังให้เขาได้รับการลงโทษ แต่พอลูกตัวเองทำผิด กลับอยากให้ทุกคนยกโทษให้และให้โอกาสเขาอีกครั้งหนึ่ง

ยามาโมโตะ คาซึกิเป็นอาจารย์ผู้มีพระคุณของอิโตะ นานาโกะ วัฒนธรรมของประเทศญี่ปุ่นและประเทศจีนต่างมีความสัมพันธ์กันมายาวนานอีก ผู้คนของทั้งสองประเทศต่างถือหลักเคารพครูบาอาจารย์ ดังนั้นความเคารพและการปกป้องของอิโตะ นานาโกะที่มีต่อยามาโมโตะ คาซึกิก็เป็นอะไรที่เข้าใจได้

แต่มันเป็นแค่การเข้าใจได้เท่านั้นเอง

เย่เฉินเข้าใจความรู้สึกเธอ แต่ไม่มีทางเปลี่ยนความคิดและการตัดสินใจใดๆเพื่อเธอแน่

ดังนั้นเขาเลยพูดเสียงเรียบว่า “คุณอิโตะ ในเมื่อคุณเองก็เป็นผู้เข้าแข่งขันเหมือนกัน ดังนั้นก็ควรเคารพการแข่งด้วย อย่ายกเลิกหรือหนีการแข่งกลางคัน ไม่งั้นจะถือว่าไม่เคารพเต๋าบู๊”

อิโตะ นานาโกะพูดอย่างหมดหวังว่า “คุณเย่ ฝีมือของคุณทำให้ฉันสัมผัสได้ว่าอะไรคือเต๋าบู๊ที่แท้จริง เทียบกับคุณแล้ว เต๋าบู๊ของฉันก็แต่ระดับประถม เผลอๆอาจจะไม่ถึงระดับประถมด้วยซ้ำ ไม่มีหน้าจะเข้าร่วมการแข่งต่อหน้าคุณอีก...”