ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 1270
เฉินตัวตัวขมวดคิ้วถาม “เถ้าแก่พวกคุณนี่คิดมากเกินไปหรือเปล่า? ตอนนี้มันศตวรรษที่21เข้าไปแล้ว กฎหมายเกี่ยวกับลิขสิทธิ์น่ะเข้มงวดมาก ขอแค่ยาของพวกคุณจดสิทธิบัตรลิขสิทธิ์ ก็ไม่จำเป็นต้องกังวลว่าคนอื่นจะขโมยสูตรยาคุณไปหรอกนะ”
เว่ยเลี่ยงส่ายหัวบอก “คุณเฉินยังไม่รู้ครับว่า ธุรกิจยารักษาโรคตอนนี้ การป้องกันลิขสิทธิ์ที่เข้มงวดอย่างแท้จริงและทำตามได้จริง มีแต่ยาเคมีสังเคราะห์เท่านั้นเอง”
เฉินตัวตัวถาม “ยาเคมีสังเคราะห์ หมายความว่ายังไง?”
เว่ยเลี่ยงบอก “ยาเคมีสังเคราะห์มีสูตรส่วนผสมทางเคมีที่ชัดเจนและเข้มงวด การผสมผสานทางเคมีของมันก็ค่อนข้างเสถียร อย่างเช่นยา Gelenin ซึ่งเป็นยาเฉพาะทางสำหรับใช้รักษาโรคมะเร็งเม็ดเลือดขาว จากโครงสร้างทางเคมี มันคือ Imatinib Mesylate นี่เป็นหนึ่งในยารักษาเนื้องอกที่ขายดีที่สุดชนิดหนึ่งของโลก โดยมันผลิตจากบริษัทNovartis ขอเพียงบริษัทNovartisจดลิขสิทธิ์เพื่อรับสิทธิบัตรในสูตรยาตัวนี้ งั้นบริษัทอื่นขอเพียงผลิตยาที่มีส่วนประกอบแค่ส่วนเดียวเหมือนกัน ก็จะถือว่าละเมิดลิขสิทธิ์ทันที”
ชะงักไปเล็กน้อย เว่ยเลี่ยงพูดต่ออีกว่า “แต่ว่า ยาจีนตัวมันเองน่ะไม่ใช่ผลิตภัณฑ์เคมี มันเกิดจากการที่ส่วนผสมของยาหลายๆอย่างประกอบเข้าด้วยกัน ใช้สัดส่วนที่แน่นอนมาประกอบ เพื่อให้ได้ผลในการรักษา สูตรยาแบบนี้ยากมากที่จะขอจดลิขสิทธิ์ได้ ยากต่อการจดสิทธิบัตรให้ได้รับความคุ้มครองตามกฎหมาย ยิ่งยากต่อการฟ้องผู้อื่นในข้อหาละเมิดลิขสิทธิ์ด้วย”
“ยกตัวอย่างเช่น Banlangen Granules ทุกคนรู้จักใช่ไหม? ส่วนประกอบหลักของมันคือ Banlangen และ Sucrose สองส่วนผสมนี้คุณจะขอจดลิขสิทธิ์ยังไง? ของชนิดนี้ ขอเพียงสูตรโดนขโมย ประชาชนคนธรรมดาขอเพียงได้สูตรมา ทำยาขึ้นมาเองที่บ้านก็ยังได้ โรงงานผลิตยาจะฟ้องร้องชาวบ้านธรรมดาก็ไม่ได้จริงไหม”
เฉินตัวตัวบอก “ต่อให้ฟ้องร้องคนธรรมดาไม่ได้ แต่อย่างน้อยโรงงานผลิตก็ฟ้องคดีละเมิดลิขสิทธิ์ได้นี่นาใช่ไหม?”
เว่ยเลี่ยงส่ายหัวบอก “คุณเฉิน คุณคิดง่ายเกินไป ประการแรกมันเป็นการยากที่จะขอจดลิขสิทธิ์กับของที่มีอยู่ในธรรมชาติ ก็เหมือนกับ ข้าวเป็นอาหารหลักแทบทุกทวีป ถ้าเกิดจู่ๆวันหนึ่งมีฝ่ายวิจัยพบว่า ข้าวสามารถเอามารักษาโรคบางโรคได้ และก็มีบริษัทยาเข้ามาจะขอจดลิขสิทธิ์สิทธิบัตรข้าว มันเป็นไม่ได้เลยที่องค์การสิทธิบัตรจะอนุมัติ”
“แถมต่อให้เป็นสูตรยาซับซ้อนแค่ไหน ต่อให้จดลิขสิทธิ์ได้ โอกาสที่จะโดนคู่แต่งตีก็มากเหมือนกัน ยกตัวอย่างสูตรยาระเหยความชื้น ขอแค่คุณปรับเปลี่ยนเล็กน้อยบนพื้นฐานเดิม อย่างเช่น เปลี่ยนส่วนผสมของปริมาณนิดหน่อย ตัวยาบางอย่างเปลี่ยนเป็นยาตัวอื่นที่เป็นชนิดเดียวกัน ก็จะสามารถหลีกเลี่ยงการละเมิดลิขสิทธิ์ได้อย่างสมบูรณ์แบบ โดยที่ไม่กระทบฤทธิ์ยาอะไรเท่าไหร่ด้วย”
“เถ้าแก่พวกคุณ?” เฉินตัวตัวถามอย่างตกใจ “เถ้าแก่เป็นหมอหรอ?”
เว่ยเลี่ยงสีหน้าเคารพขั้นสุด ถอนหายใจยาวพลางว่า “เถ้าแก่ของเรา เป็นคนจริง หมอเทวดาตัวจริง!”
“เชอะ!” เฉินตัวตัวเบ้ปากอย่างดูถูก “อย่ามาโม้หน่อยเลย คนจริงอะไรกัน หมอเทวดาเนี่ยนะ สมัยนี้ยังมีคนใช้ฉายาพวกนี้อีกหรือไง?”
------------
บทใหม่
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน
สมน้ำหน้าไอฉางควน เหมาะกับหม่าหลันดี ขี้โม้เหมือนกัน ว่าคนที่มีความสามารถว่ากระจอกเหมือนกัน หลงตัวเองเหมือนกัน พูดมาได้ไงมึงกับหานเหมยชิงเป้นคู่ฟ้าประทาน 5555 สมล่ะที่คบกังหม่าหลันได้...
ทั้งที่เป็นผู้ชาย แรงเยอะกว่า ตัวใหญ่ก็ว่า แต่กลัวกับอีหม่าหลันพูดขู่แค่นี้เนี่ยน่ะ ไม่น่าเกิดเป็นผู้ชายเลยมึงไอเชียวฉางควน กูคิดว่าเป็นตุ๊ด ปากบอกรอเหมยชิงมานาน อยากจะพัฒนาความสัมพันธ์ อยากจะมีเพศสัมพันธ์อยากจะอยู่กับเหมยชิง อยากแต่งงานกะเหมยชิงอีกครั้ง ทั้งที่เหมยชิงยอมกลับมาหาเพื่อมึง แต่มึงกลับไม่กล้าทำไรกะอีหม่าหลันสักอย่าฃ แค่หม่าหลันพูดขู่ว่าจะไปหาเรื่องเหมยชิง แทนที่จะให้เหมยชิงจ้างบอดีการ์ดมา อีหม่าก้ทำไรไม่ได้ล่ะ หรือไอฉางควนปกป้อง สู้กันจริงๆหม่าหลันก้สู้คงไม่ได้หรอก ทำมึงกลับกลัวหัวหด ชาตินี้ก้คงไม่ได้อยุ่กับคนรักหรอก ฝันไปเถอะมึง กระจอก...
ไม่ใช่ว่าข้อมูลของเย่เฉิน ตอนตั้งแต่9ขวบจนถึงปัจุบัน ไม่ใช่ว่าถังซื่อไห่ลบไปแล้วไม่ใช่หรอหรือเก้บซ่อนไว้ ถ้า้ป้นอย่างงี้ แสดงว่าองกรพั้วชิงก้สามารถหาได้เช่นกันดิ ถ้างั้น ไม่ใช่ว่าถังซื่อไห่มันลบออกข้อมูลตอนเด้กของพระเอกออกไปหรอกหรอ -.-"...
พูดมาได้ไงไม่ได้หวังเกินตัว แต่อยากมีลูกกะเย่เฉิน ถึงกับขนาดที่ว่าจะแอบมีความสัมพันกับพระเอกตอนหลับ แบบนี้ไม่ได้เรียกหวังเกินตัวเลยงั้นอ่าดิ 555 ผมชอบอ่านเรื่องโรงแมนติกน่ะ เพราะมันพอดี แต่เรื่องนี้อ่านแล้วไม่ฟินอ่ะ เรื่องความรักชายหญิง เพราะมันลุกหนักเกินไปจน จนไม่มีให้ลุ้นอาะ...
ไม่เข้าใจจริง ว่าทำไมต้องให้พระเอกชดเชย หรือชดใช้ความรักให้หญิงสาวพวกนี้ ถ้าเป้นกุ้ซิวอี้พอยอมรับได้เพราะ เป้นคู่หมั่นพระเอก แต่พวกที่เข้ามาหาพระเอก พระเอกก้แค่ช่วยไปเท่านั้น ให้จะได้สะดวกต่อการทำงานร่วมกัน ไม่ได้ช่วยเพราะรัก แต่พวกหล่อนกับบอกให้ชดใช้ ทั้งที่ที่พวกหล่อนมารักพระเอกแท้ๆ แต่กลับจะให้พระเอกชดใช้เนี่ยน่ะ...
เฮเลน่า แม่งก่น่ารังเกียจเกิ้น...
เฮเลน่ามึงก้ฝันกลางวันเกิ้น ถามหน่อยสู้ไรกับนานาโกะหรือกู้ซิวอิ้วอีกได้บ้าง เรื่องนี้ผู้หญิงแม่งก้มโนเก่งเกิน คิดว่าจะได้ใช้ชีวิตร่วมกับพระเอก 555...
แล้วตู้ไหชิง ไม่ใช่ผู้หญิงที่ไอซูเต้าขอแต่งงานหรอ ไม่รู้คนเขียน หรือคนแปลที่แปลมั่ว ซูเต้า ไม่เคยขอใครแต่งงาน แล้วไห่ชิงนั้นไม่ได้เรียกว่าขอแต่งงานหรอกหรอ 555...
พระเอกมันเป้นห่วงความรุ้สึกนานาโกะมากขนาดนั้น ไม่อยากให้เศร้าใจมากขนาดนี้น ทำไมไม่แต่งงานกับนานาโกะไปเลยล่ะ ขัดใจ ถ้าเป้นครอบครัวอื่นอยากยกความดีความชอบให้ลูกสาวอีกฝ่ายก้ไมาแปลก แต่ครอบครัวนานาโกะยังไงต่อให้ไม่ยกความดีความชอบให้นานาโกะ พ่อนานาโกะก้รักนานาโกะมากอยุ่ล่ะ แคร์ความรู้สึกนานาโกะมากขนาดนั้น แต่งงานไปนานาโกะไปเลย ได้จบๆ 555...
บางที อ.ก้เขียนลำเอียงเกินไป วานพั่วจวิ้นทำงานแค่ตายจนกว่าจะได้ยามา แต่ซูรั่วรี่ไม่ได้ทำไรเลย มาถึงก้ได้ยาล่ะ 555...