ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 1288

แต่ความขุ่นเคืองในใจของเขานั้นหายวับไปทันที

เพราะเขารู้ว่าถังซื่อไห่และป้าหลี่ ทำเพราะหวังดีกับเขา

ถ้าไม่ใช่พวกเขาที่ปกป้องตัวเองทุกวิถีทาง เขาอาจจะตายไปเมื่อสิบปีก่อนแล้ว

เพื่อปกป้องตัวเอง ถังซื่อไห่ยอมเสี่ยงที่จะเปลี่ยนคนในสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าจินหลิงเป็นลูกน้องตัวเองทั้งหมด เท่านี้ก็เพียงพอแล้ว ที่แสดงว่าเขาทุ่มเทให้กับตัวเองด้วยหัวใจ

เมื่อคิดเช่นนี้ เขาก็รีบเอื้อมมือไปพยุงป้าหลี่ และพูดอย่างซาบซึ้งว่า:"ป้าหลี่ ไม่ต้องขอโทษผมหรอก และไม่ต้องให้ผมลงโทษ คุณและพ่อบ้านถังเป็นผู้ช่วยชีวิตของผม ผมควรจะขอบคุณพวกคุณ ที่เสี่ยงชีวิตเพื่อปกป้องความปลอดภัยของผม"

ป้าหลี่รีบปัดมือ:"คุณชายคุณเกรงใจเกินไปแล้ว นี่คือสิ่งที่พวกเราควรทำ"

เย่เฉินถอนหายใจแล้วพูดว่า:"ป้าหลี่ ตอนนี้ผมค่อนข้างสับสน ผมต้องโทรหาพ่อบ้านถัง แล้วเรียบเรียงเบาะแสเหล่านี้ก่อน หลังจากที่ผมรู้แล้ว จะมาหาคุณ"

ป้าหลี่รีบพูดว่า:"ได้ค่ะคุณชาย"

เย่เฉินตาสั่น และพูดด้วยความตื่นตระหนกว่า:"ผมไปก่อนนะครับป้าหลี่"

ป้าหลี่รีบพูดว่า:"คุณชาย ฉันไปส่งคุณ!"

เย่เฉินปัดมือ:"ไม่ต้องครับ ผมไปเอง"

หลังจากนั้น เย่เฉินก็คารวะให้ป้าหลี่ โค้งคำนับเล็กน้อย แล้วเดินออกจากห้องทำงาน

เย่เฉินเข็นรถยนต์ไฟฟ้า เดินออกจากสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าแบบขวัญหนีดีฝ่อ

ในเวลานี้ ในห้องทำงานของคณบดีบนชั้นสี่ของสถานเลี้ยงเด็กกำพร้า ข้างหลังช่องว่างม่าน ชายวัยกลางคนในวัยห้าสิบ หันกลับมามองชายชราผมหงอกนั่งอยู่ที่โต๊ะแล้วพูดด้วยความเคารพว่า :"พ่อบ้านถัง คุณชายไปแล้ว"

คนที่พูดคือ คณบดีของสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าจินหลิง