ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 1288
แต่ความขุ่นเคืองในใจของเขานั้นหายวับไปทันที
เพราะเขารู้ว่าถังซื่อไห่และป้าหลี่ ทำเพราะหวังดีกับเขา
ถ้าไม่ใช่พวกเขาที่ปกป้องตัวเองทุกวิถีทาง เขาอาจจะตายไปเมื่อสิบปีก่อนแล้ว
เพื่อปกป้องตัวเอง ถังซื่อไห่ยอมเสี่ยงที่จะเปลี่ยนคนในสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าจินหลิงเป็นลูกน้องตัวเองทั้งหมด เท่านี้ก็เพียงพอแล้ว ที่แสดงว่าเขาทุ่มเทให้กับตัวเองด้วยหัวใจ
เมื่อคิดเช่นนี้ เขาก็รีบเอื้อมมือไปพยุงป้าหลี่ และพูดอย่างซาบซึ้งว่า:"ป้าหลี่ ไม่ต้องขอโทษผมหรอก และไม่ต้องให้ผมลงโทษ คุณและพ่อบ้านถังเป็นผู้ช่วยชีวิตของผม ผมควรจะขอบคุณพวกคุณ ที่เสี่ยงชีวิตเพื่อปกป้องความปลอดภัยของผม"
ป้าหลี่รีบปัดมือ:"คุณชายคุณเกรงใจเกินไปแล้ว นี่คือสิ่งที่พวกเราควรทำ"
เย่เฉินถอนหายใจแล้วพูดว่า:"ป้าหลี่ ตอนนี้ผมค่อนข้างสับสน ผมต้องโทรหาพ่อบ้านถัง แล้วเรียบเรียงเบาะแสเหล่านี้ก่อน หลังจากที่ผมรู้แล้ว จะมาหาคุณ"
ป้าหลี่รีบพูดว่า:"ได้ค่ะคุณชาย"
เย่เฉินตาสั่น และพูดด้วยความตื่นตระหนกว่า:"ผมไปก่อนนะครับป้าหลี่"
ป้าหลี่รีบพูดว่า:"คุณชาย ฉันไปส่งคุณ!"
เย่เฉินปัดมือ:"ไม่ต้องครับ ผมไปเอง"
หลังจากนั้น เย่เฉินก็คารวะให้ป้าหลี่ โค้งคำนับเล็กน้อย แล้วเดินออกจากห้องทำงาน
เย่เฉินเข็นรถยนต์ไฟฟ้า เดินออกจากสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าแบบขวัญหนีดีฝ่อ
ในเวลานี้ ในห้องทำงานของคณบดีบนชั้นสี่ของสถานเลี้ยงเด็กกำพร้า ข้างหลังช่องว่างม่าน ชายวัยกลางคนในวัยห้าสิบ หันกลับมามองชายชราผมหงอกนั่งอยู่ที่โต๊ะแล้วพูดด้วยความเคารพว่า :"พ่อบ้านถัง คุณชายไปแล้ว"
คนที่พูดคือ คณบดีของสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าจินหลิง
"ด้วยเหตุนี้ ฉันจึงต้องการคนที่ไม่รู้จักเขา มาดูแลเขาเป็นการส่วนตัว มีแต่เท่านั้น ที่เขาสามารถมีชีวิตอยู่และใช้ชีวิตเป็นเด็กกำพร้าธรรมดาจริง ๆ และด้วยเหตุนี้ หลายปีมานี้เขาไม่ได้กินดี ไม่ได้แต่งตัวดีๆและไม่ได้ใช้ของดีๆ ฉันเจ็บปวดใจเหลือเกิน และเพราะเหตุนี้ เขาถูกเด็กคนอื่นๆกีดกัน โดดเดี่ยว และอับอายขายหน้าในสถานเลี้ยงเด็กกำพร้า ฉันก็ไม่กล้าให้คุณเข้าไปแทรกแซง….."
เมื่อพูดถึงนี้ ถังซื่อไห่ถอนหายใจ:"ถ้าตอนนั้นไม่ใช่ว่าเห็นเขาอยากรักษาเสี่ยวหลี่มากๆ ฉันไม่รู้จริงๆว่าจะเกลี้ยกล่อมคุณชายให้ยอมรับของขวัญจากคุณท่านได้อย่างไรจริงๆ"
"แล้วตอนนี้ล่ะ?" คณบดีพูดอย่างประหม่า:"คุณชายรู้เรื่องนี้จากเสี่ยวหลี่ ต้องติดต่อคุณทันที ต้องหาทางสืบว่าตอนนั้นใครเป็นคนฆ่าพ่อแม่ และอาจจะกลับไปที่เย่นจิง ถึงตอนนั้น ถ้าหากมีคนในตระกูลเย่คิดร้ายกับเขา คุณชายจะทนไหวเหรอ?"
ถังซื่อไห่พูดนิ่งๆ:"คุณชายมีฉายาในจินหลิงว่า เทพมังกรในโลกมนุษย์ สิ่งนี้คุณชายไม่ได้ตั้งเอง คือคนที่มีหน้ามีตาในจินหลิง ตั้งให้เขา นี่ก็พิสูจน์ให้เห็นว่าคุณชายเป็นคนที่เหนือกว่าคนอื่น ไม่ใช่คนธรรมดาอยากจะสู้ก็สู้ได้!"
หลังจากนั้น เขาพูดด้วยน้ำเสียงที่หนักแน่นว่า:"ถึงแม้ร่างกายของคุณท่านจะไม่ค่อยดีนัก เดิมทีฉันไม่อยากให้คุณชายกลับไปที่เย่นจิงเร็วขนาดนี้ แต่ว่า ฉันไม่เคยนึกฝันเลยว่า เขาจะเจอลูกสาวตระกูลกู้……"
"พ่อลูกตระกูลกู้ตามหาเขามาหลายปี พอเจอกัน พวกเขาจะบอกเรื่องนี้กับเขาแน่นอน เมื่อถึงตอนนั้น คุณชายจะรู้ว่ามีเล่ห์เหลี่ยมอยู่เบื้องหลังทั้งหมดนี้ และเรื่องจริงก็พิสูจน์แล้วว่าฉันเดาไม่ผิด ดังนั้น แทนที่จะเป็นเช่นนี้ แล้วจะผิดบังคุณชายต่อทำไมล่ะ? ยิ่งกว่านั้น ในสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าแห่งนี้ เขาสนิทกับเสี่ยวหลี่ที่สุดตั้งแต่เด็ก คำพูดเหล่านี้พูดจากปากของเธอ มันมีผลดีกว่าจากปากฉันมาก มีแต่แบบนี้ ถึงจะสามารถสร้างแรงบันดาลใจให้คุณชายกลับไปที่เย่นจิง ไปกวนตระกูลเย่ให้พลิกฟ้าพลิกแผ่นดินไปเลย!"
เมื่อพูดถึงนี้ ถังซื่อไห่ก็ร้องไห้ เขาตัวสั่นและพูดว่า:"ฉันไร้ความสามารถ ไม่สามารถล้างแค้นบัญชีเลือดให้ท่านชายรองในตอนนั้นได้ ตอนนี้ แค้นนี้ จะให้คุณชายแก้แค้นให้ท่านชายรอง คุณหญิงรองด้วยตัวเองแล้วกัน! ถ้าเป็นแบบนั้น ฉันคงจะตายตาหลับได้แล้ว!"
บทใหม่
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน
สมน้ำหน้าไอฉางควน เหมาะกับหม่าหลันดี ขี้โม้เหมือนกัน ว่าคนที่มีความสามารถว่ากระจอกเหมือนกัน หลงตัวเองเหมือนกัน พูดมาได้ไงมึงกับหานเหมยชิงเป้นคู่ฟ้าประทาน 5555 สมล่ะที่คบกังหม่าหลันได้...
ทั้งที่เป็นผู้ชาย แรงเยอะกว่า ตัวใหญ่ก็ว่า แต่กลัวกับอีหม่าหลันพูดขู่แค่นี้เนี่ยน่ะ ไม่น่าเกิดเป็นผู้ชายเลยมึงไอเชียวฉางควน กูคิดว่าเป็นตุ๊ด ปากบอกรอเหมยชิงมานาน อยากจะพัฒนาความสัมพันธ์ อยากจะมีเพศสัมพันธ์อยากจะอยู่กับเหมยชิง อยากแต่งงานกะเหมยชิงอีกครั้ง ทั้งที่เหมยชิงยอมกลับมาหาเพื่อมึง แต่มึงกลับไม่กล้าทำไรกะอีหม่าหลันสักอย่าฃ แค่หม่าหลันพูดขู่ว่าจะไปหาเรื่องเหมยชิง แทนที่จะให้เหมยชิงจ้างบอดีการ์ดมา อีหม่าก้ทำไรไม่ได้ล่ะ หรือไอฉางควนปกป้อง สู้กันจริงๆหม่าหลันก้สู้คงไม่ได้หรอก ทำมึงกลับกลัวหัวหด ชาตินี้ก้คงไม่ได้อยุ่กับคนรักหรอก ฝันไปเถอะมึง กระจอก...
ไม่ใช่ว่าข้อมูลของเย่เฉิน ตอนตั้งแต่9ขวบจนถึงปัจุบัน ไม่ใช่ว่าถังซื่อไห่ลบไปแล้วไม่ใช่หรอหรือเก้บซ่อนไว้ ถ้า้ป้นอย่างงี้ แสดงว่าองกรพั้วชิงก้สามารถหาได้เช่นกันดิ ถ้างั้น ไม่ใช่ว่าถังซื่อไห่มันลบออกข้อมูลตอนเด้กของพระเอกออกไปหรอกหรอ -.-"...
พูดมาได้ไงไม่ได้หวังเกินตัว แต่อยากมีลูกกะเย่เฉิน ถึงกับขนาดที่ว่าจะแอบมีความสัมพันกับพระเอกตอนหลับ แบบนี้ไม่ได้เรียกหวังเกินตัวเลยงั้นอ่าดิ 555 ผมชอบอ่านเรื่องโรงแมนติกน่ะ เพราะมันพอดี แต่เรื่องนี้อ่านแล้วไม่ฟินอ่ะ เรื่องความรักชายหญิง เพราะมันลุกหนักเกินไปจน จนไม่มีให้ลุ้นอาะ...
ไม่เข้าใจจริง ว่าทำไมต้องให้พระเอกชดเชย หรือชดใช้ความรักให้หญิงสาวพวกนี้ ถ้าเป้นกุ้ซิวอี้พอยอมรับได้เพราะ เป้นคู่หมั่นพระเอก แต่พวกที่เข้ามาหาพระเอก พระเอกก้แค่ช่วยไปเท่านั้น ให้จะได้สะดวกต่อการทำงานร่วมกัน ไม่ได้ช่วยเพราะรัก แต่พวกหล่อนกับบอกให้ชดใช้ ทั้งที่ที่พวกหล่อนมารักพระเอกแท้ๆ แต่กลับจะให้พระเอกชดใช้เนี่ยน่ะ...
เฮเลน่า แม่งก่น่ารังเกียจเกิ้น...
เฮเลน่ามึงก้ฝันกลางวันเกิ้น ถามหน่อยสู้ไรกับนานาโกะหรือกู้ซิวอิ้วอีกได้บ้าง เรื่องนี้ผู้หญิงแม่งก้มโนเก่งเกิน คิดว่าจะได้ใช้ชีวิตร่วมกับพระเอก 555...
แล้วตู้ไหชิง ไม่ใช่ผู้หญิงที่ไอซูเต้าขอแต่งงานหรอ ไม่รู้คนเขียน หรือคนแปลที่แปลมั่ว ซูเต้า ไม่เคยขอใครแต่งงาน แล้วไห่ชิงนั้นไม่ได้เรียกว่าขอแต่งงานหรอกหรอ 555...
พระเอกมันเป้นห่วงความรุ้สึกนานาโกะมากขนาดนั้น ไม่อยากให้เศร้าใจมากขนาดนี้น ทำไมไม่แต่งงานกับนานาโกะไปเลยล่ะ ขัดใจ ถ้าเป้นครอบครัวอื่นอยากยกความดีความชอบให้ลูกสาวอีกฝ่ายก้ไมาแปลก แต่ครอบครัวนานาโกะยังไงต่อให้ไม่ยกความดีความชอบให้นานาโกะ พ่อนานาโกะก้รักนานาโกะมากอยุ่ล่ะ แคร์ความรู้สึกนานาโกะมากขนาดนั้น แต่งงานไปนานาโกะไปเลย ได้จบๆ 555...
บางที อ.ก้เขียนลำเอียงเกินไป วานพั่วจวิ้นทำงานแค่ตายจนกว่าจะได้ยามา แต่ซูรั่วรี่ไม่ได้ทำไรเลย มาถึงก้ได้ยาล่ะ 555...