ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 13

บทที่13 เตรียมตัวประหลาดใจ

นับแต่ออกจากบริษัทเซียวซื่อ เซียวชูหรันก็ตื่นเต้นยังนับประมาณมิได้

พรุ่งนี้คุณย่าจะประกาศภารกิจใหม่ของตนแล้ว ในที่สุดตนเองก็ลืมตาอ้าปากได้สักที！

คิดมาถึงตรงนี้ เธออดพูดขึ้นกับเย่เฉินไม่ได้“เย่เฉิน ขอบคุณนะ！ถ้าไม่ใช่เพราะคุณให้กำลังใจ ฉันคงไม่กล้ารับภารกิจนี้”

เย่เฉินยิ้มแล้วพูด“เมียจ๋า เป็นสิ่งที่คุณควรได้”

พูดพลาง เย่เฉินพูดอีก“จริงสิเมียจ๋า เรื่องมงคลขนาดนี้ เราควรฉลองกันหน่อยไหม”

เซียวชูหรันพยักหน้า“คุณอยากฉลองยังไงล่ะคะ”

เย่เฉินยิ้มแล้วพูด“ใกล้ครบรอบแต่งงานสามปีของเราพอดี ฉลองพร้อมกันเลยทีเดียวดีไหม！ผมเตรียมการเอง คุณไม่ต้องห่วง”

เซียวชูหรันถามอย่างประหลาดใจ“คุณจะเซอร์ไพรส์์ฉันหรือคะ”

“ใช่สิ！”เย่เฉินพยักหน้า ยิ้มแล้วพูด“ผมจะเตรียมเซอร์ไพรส์ไว้ให้คุณ！”

เซียวชูหรันรู้สึกหวานฉ่ำขึ้นในใจ พูดขึ้น“งั้นฉันไม่ถามคุณต่อแล้วดีกว่า！”

เย่เฉินพูด“ไม่ต้องถามหรอกน่า รอดูก็แล้วกัน！”

เพื่อที่จะเตรียมของขวัญวันครบรอบให้ภรรยาสุดรัก เย่เฉินเองก็มีแผนการอยู่ในใจ

โดยหลักแล้วเป็นการชดเชยให้ เพราะเมื่อก่อนตนเองยากจน ไม่มีเงินซื้อของขวัญให้ภรรยา แม้กระทั่งงานแต่งงานก็ไม่สามารถจัดให้ ตอนนี้มีเงินแล้ว จะต้องชดเชยเธอให้ดี

หลังจากที่แยกตัวออกมาจากภรรยาแล้ว เย่เฉินจึงมาที่ร้านจิวเวลลี่ในใจกลางเมืองจินหลิงชื่อว่าชุ่ยเก๋อซวน

ชุ่ยเก๋อซวนเป็นร้านจิวเวลลี่ชื่อดังของพื้นที่

ทองคำ ทองคำขาว เพชร พลอย หยก ไพลินมีทุกสิ่งอย่าง

เย่เฉินซื้อของขวัญให้ภรรยาก่อนชิ้นหนึ่ง จากนั้นจึงไปที่โรงแรมที่ดีที่สุด ไปจองห้องแต่งงานสำหรับการแต่งงานย้อนหลัง

หลังจากที่มาถึงชุ่ยเก๋อซวน พวกเซลล์เห็นเขาสวมชุดลำลองของอดิดาสจึงไม่สนใจ

เย่เฉินเดินดูของอยู่เป็นนาน เขาถูกใจสร้อยคอหยกมรกตเส้นหนึ่งในตู้

เนื้อของหยกมรกตเส้นนี้เป็นหยกมรกตเนื้องาม ละเอียดประณีต เข้ากับราศีของเซียวชูหรัน

เฉินเย่เห็นราคา สิบสามล้าน เป็นเรื่องเล็กน้อยสำหรับตนเอง

จึงเรียกพนักงานขายมา พูดขึ้นว่า“สวัสดีครับ ผมรบกวนขอดูสร้อยเส้นนี้”

ฝ่ายตรงข้ามมองเย่เฉินพลางพูด“ผมไม่มีกุญแจ กุญแจอยู่ที่ผู้จัดการ”

พูดพลาง เขาจึงยกวอขึ้นพูด “ผู้จัดการหวังครับ มีคนอยากดูอัญมณีเม็ดงามของร้านเราครับ！”

ไม่นานหญิงสาวที่แต่งตัวฉูดฉาดก็รีบออกมาอย่างตื่นเต้น เธอชื่อหวังเย่น เป็นผู้จัดการฝ่ายขายของที่นี่

“แขกผู้มีเกียรติท่านไหนที่อยากดูอัญมณีล้ำค่าของร้าน”

พนักงานขายชี้ไปที่เย่เฉิน พลางพูด“ผู้จัดการหวังครับ คือคุณผู้ชายคนนี้”

“อะไรนะ”หวังเย่นมองเย่เฉิน ด้วยท่าทีรังเกียจราวกับกินแมลงวันเข้าไป

ใส่เสื้อกล้ามมาแบบนี้จะไปมีปัญญาซื้อได้ไง

คิดมาถึงตรงนี้ หล่อนจึงหันไปพูดกับพนักงานขายว่า“เสี่ยวหลิว ล้อเล่นใช่ไหมเนี่ย”