ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 1306
ในตอนที่เย่เฉินรักษาให้กับกู้ชิวอี๋อยู่นั้น อิโตะนานาโกะเพิ่งจะมองดูยามาโมโตะ คาซึกิอาจารย์ผู้มีพระคุณนอนหลับไปด้วยตาของตนเอง จากนั้นถึงได้เอ่ยขึ้นกับทานากะ โคอิจิด้วยความอ่อนเพลียว่า “ทานากะซัง คุณอยู่ที่นี่ดูแลอาจารย์แทนฉัน ฉันยังต้องรับประกันเวลาการพักผ่อน ไม่เช่นนั้นล่ะก็ มีความเป็นไปได้มากว่าการแข่งขันรอบรองชนะเลิศในอันดับต่อไปฉันก็ยังเข้าไม่ได้ ก็ยิ่งไม่ต้องคิดเอาชนะฉินเอ้าเสวี่ยนเลย”
สำหรับอิโตะนานาโกะแล้ว แม้ว่าอาจารย์ยามาโมโตะ คาซึกิจะพยายามโน้มน้าวตนเองอย่างหนักให้ไปคารวะเย่เฉินเป็นอาจารย์ แต่เธอกลับไม่เตรียมที่จะทำเช่นนั้น
เธอคิดว่า ไม่ว่าอย่างไรก็ตาม อาจารย์คือถูกหนึ่งฝ่ามือของเย่เฉินทำร้ายจนเป็นเช่นนี้ เรื่องนี้ไม่ว่าใครถูกใครผิด ตนเองก็ไม่อาจจะละทิ้งอาจารย์ไปคารวะเย่เฉินเป็นอาจารย์ภายในเวลานี้ได้
อีกทั้ง ส่วนลึกภายในจิตใจของเธอก็รู้สึกว่า เย่เฉินมีความเป็นไปได้สูงที่จะไม่รับตนเองเป็นศิษย์
เย่เฉินหนึ่งไม่ขาดเงิน สองไม่ค่อยชอบคนญี่ปุ่น ตนเองจะเอาอะไรไปทำให้เขาเห็นใจ?
ดังนั้น เธอได้ทำการตัดสินใจแล้วว่า จะพยายามอย่างสุดความสามารถแข่งการแข่งขันนี้ให้เสร็จ จากนั้นก็จะกลับประเทศญี่ปุ่นไปพร้อมกับอาจารย์
ก็เพราะว่าเช่นนี้เอง เธอถึงไม่มีวิธีอยู่ที่นี่ดูแลยามาโมโตะ คาซึกิต่อไปได้
เธอต้องกลับไปถึงโรงแรม รับประกันว่าตนเองมีการพักผ่อนที่เต็มที่เพียงพอ อีกทั้งยังต้องรีบช่วงชิงเวลาสุดท้ายนี้เอาไว้ ตั้งใจฝึกฝนอย่างหนัก
โคบายา ชิจิโร่พอได้ยินว่าอิโตะนานาโกะจะกลับโรงแรม ก็รีบเอ่ยขึ้นอย่างประจบเอาใจว่า “อัยยะ คุณนานาโกะ ผมก็จะกลับโรงแรมพอดี พวกเราสองคนไปด้วยกันเถอะ”
อิโตะนานาโกะส่ายศีรษะ “ไม่ต้องหรอกค่ะคุณชิจิโร่ ฉันเรียกรถไปเองก็พอแล้ว”
โคบายา ชิจิโร่รู้ว่า อิโตะนานาโกะคือกำลังจงใจออกห่างตนเอง
เพียงแต่เขาก็ไม่ได้โกรธ เขารู้ตั้งนานแล้วว่า หนึ่งในหญิงสาวสมบูรณ์แบบอย่างไม่มีใครเทียบที่หมื่นลี้ก็ยากที่จะเลือกออกมาได้อย่างอิโตะนานาโกะ ไม่ใช่คู่ครองที่ภายในเวลาสั้นๆจะสามารถเอาชนะใจได้เลยแม้แต่น้อย
โคบายา ชิจิโร่เอ่ย “สิ่งเหล่านี้ที่นานาโกะพูด ต่างก็เป็นเพียงแค่การนำมาใช้บางส่วนที่ธรรมดามากของการแพทย์แผนจีน ที่จริงแล้วตามที่ผมรู้มา การแพทย์แผนจีนคือสิ่งที่มหัศจรรย์มาก ก่อนหน้านี้จินหลิงก็มีหมอที่มีชื่อเสียงท่านหนึ่ง รักษาผู้ป่วยรายหนึ่งที่อัมพาตครึ่งท่อนบนจากอุบัติเหตุทางรถยนต์ให้หายขาด ให้เขาฟื้นตัวราวกับในตอนแรกภายในระยะเวลาอันสั้น！เพียงแต่ เท่าที่ผมรู้มา ผู้ป่วยรายนั้นคือเส้นประสาทลำกระดูกสันหลังได้รับความเสียหายจากอุบัติเหตุทางรถยนต์ ก็ยังมีความแตกต่างกับคุณยามาโมโตะอยู่บ้าง”
อิโตะนานาโกะโพล่งถามออกมาว่า “บนโลกนี้มีคนที่มหัศจรรย์ขนาดนี้จริงๆ? งั้นก็ขอความกรุณาให้คุณชิจิโร่บอกกับฉัน คือหมอเทพท่านไหนกันแน่ คิดไม่ถึงว่าจะมีฝีมือวิเศษเช่นนี้！”
โคบายา ชิจิโร่หัวเราะเล็กน้อยอย่างเอาใจ “อัยยะคุณนานาโกะ เรื่องนี้น่ะพูดแล้วยาว ไม่เช่นนั้นผมมาขับรถ พวกเราคุยกันระหว่างทาง?”
อิโตะนานาโกะรู้ว่า โคบายา ชิจิโร่คืออยากจะให้ตนเองนั่งรถของเขากลับไป ถึงได้ยอมบอกข้อมูลที่ล้ำค่านี้กับตนเอง
ด้วยเหตุนี้เธอจึงไม่ยืนกรานอีกต่อไป พยักหน้าพร้อมกับเอ่ยว่า “ค่ะ งั้นก็ลำบากคุณชิจิโร่แล้ว！”
บทใหม่
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน
สมน้ำหน้าไอฉางควน เหมาะกับหม่าหลันดี ขี้โม้เหมือนกัน ว่าคนที่มีความสามารถว่ากระจอกเหมือนกัน หลงตัวเองเหมือนกัน พูดมาได้ไงมึงกับหานเหมยชิงเป้นคู่ฟ้าประทาน 5555 สมล่ะที่คบกังหม่าหลันได้...
ทั้งที่เป็นผู้ชาย แรงเยอะกว่า ตัวใหญ่ก็ว่า แต่กลัวกับอีหม่าหลันพูดขู่แค่นี้เนี่ยน่ะ ไม่น่าเกิดเป็นผู้ชายเลยมึงไอเชียวฉางควน กูคิดว่าเป็นตุ๊ด ปากบอกรอเหมยชิงมานาน อยากจะพัฒนาความสัมพันธ์ อยากจะมีเพศสัมพันธ์อยากจะอยู่กับเหมยชิง อยากแต่งงานกะเหมยชิงอีกครั้ง ทั้งที่เหมยชิงยอมกลับมาหาเพื่อมึง แต่มึงกลับไม่กล้าทำไรกะอีหม่าหลันสักอย่าฃ แค่หม่าหลันพูดขู่ว่าจะไปหาเรื่องเหมยชิง แทนที่จะให้เหมยชิงจ้างบอดีการ์ดมา อีหม่าก้ทำไรไม่ได้ล่ะ หรือไอฉางควนปกป้อง สู้กันจริงๆหม่าหลันก้สู้คงไม่ได้หรอก ทำมึงกลับกลัวหัวหด ชาตินี้ก้คงไม่ได้อยุ่กับคนรักหรอก ฝันไปเถอะมึง กระจอก...
ไม่ใช่ว่าข้อมูลของเย่เฉิน ตอนตั้งแต่9ขวบจนถึงปัจุบัน ไม่ใช่ว่าถังซื่อไห่ลบไปแล้วไม่ใช่หรอหรือเก้บซ่อนไว้ ถ้า้ป้นอย่างงี้ แสดงว่าองกรพั้วชิงก้สามารถหาได้เช่นกันดิ ถ้างั้น ไม่ใช่ว่าถังซื่อไห่มันลบออกข้อมูลตอนเด้กของพระเอกออกไปหรอกหรอ -.-"...
พูดมาได้ไงไม่ได้หวังเกินตัว แต่อยากมีลูกกะเย่เฉิน ถึงกับขนาดที่ว่าจะแอบมีความสัมพันกับพระเอกตอนหลับ แบบนี้ไม่ได้เรียกหวังเกินตัวเลยงั้นอ่าดิ 555 ผมชอบอ่านเรื่องโรงแมนติกน่ะ เพราะมันพอดี แต่เรื่องนี้อ่านแล้วไม่ฟินอ่ะ เรื่องความรักชายหญิง เพราะมันลุกหนักเกินไปจน จนไม่มีให้ลุ้นอาะ...
ไม่เข้าใจจริง ว่าทำไมต้องให้พระเอกชดเชย หรือชดใช้ความรักให้หญิงสาวพวกนี้ ถ้าเป้นกุ้ซิวอี้พอยอมรับได้เพราะ เป้นคู่หมั่นพระเอก แต่พวกที่เข้ามาหาพระเอก พระเอกก้แค่ช่วยไปเท่านั้น ให้จะได้สะดวกต่อการทำงานร่วมกัน ไม่ได้ช่วยเพราะรัก แต่พวกหล่อนกับบอกให้ชดใช้ ทั้งที่ที่พวกหล่อนมารักพระเอกแท้ๆ แต่กลับจะให้พระเอกชดใช้เนี่ยน่ะ...
เฮเลน่า แม่งก่น่ารังเกียจเกิ้น...
เฮเลน่ามึงก้ฝันกลางวันเกิ้น ถามหน่อยสู้ไรกับนานาโกะหรือกู้ซิวอิ้วอีกได้บ้าง เรื่องนี้ผู้หญิงแม่งก้มโนเก่งเกิน คิดว่าจะได้ใช้ชีวิตร่วมกับพระเอก 555...
แล้วตู้ไหชิง ไม่ใช่ผู้หญิงที่ไอซูเต้าขอแต่งงานหรอ ไม่รู้คนเขียน หรือคนแปลที่แปลมั่ว ซูเต้า ไม่เคยขอใครแต่งงาน แล้วไห่ชิงนั้นไม่ได้เรียกว่าขอแต่งงานหรอกหรอ 555...
พระเอกมันเป้นห่วงความรุ้สึกนานาโกะมากขนาดนั้น ไม่อยากให้เศร้าใจมากขนาดนี้น ทำไมไม่แต่งงานกับนานาโกะไปเลยล่ะ ขัดใจ ถ้าเป้นครอบครัวอื่นอยากยกความดีความชอบให้ลูกสาวอีกฝ่ายก้ไมาแปลก แต่ครอบครัวนานาโกะยังไงต่อให้ไม่ยกความดีความชอบให้นานาโกะ พ่อนานาโกะก้รักนานาโกะมากอยุ่ล่ะ แคร์ความรู้สึกนานาโกะมากขนาดนั้น แต่งงานไปนานาโกะไปเลย ได้จบๆ 555...
บางที อ.ก้เขียนลำเอียงเกินไป วานพั่วจวิ้นทำงานแค่ตายจนกว่าจะได้ยามา แต่ซูรั่วรี่ไม่ได้ทำไรเลย มาถึงก้ได้ยาล่ะ 555...