ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 1312

อิโตะนานาโกะขมวดคิ้วอยู่พูดว่า “คงต้องเชิญคุณเย่ชี้บอกให้ชัดเจน!”

เย่เฉินพูดว่า “อันดับแรก เส้นทางศิลปะการต่อสู้จะต้องปฏิบัติใจ จากนั้นปฏิบัติกาย ค่อยมาปฏิบัติวิชา”

“ก็พูดได้อีกว่า ความสำคัญของสภาพจิตใจ จะยิ่งใหญ่กว่าคุณสมบัติทางกาย ยิ่งใหญ่กว่าประเภทศิลปะการต่อสู้ต่างๆ”

“คุณฝึกฝนการต่อสู้ก็ดี การต่อสู้แบบฟรีสไตล์ก็ช่าง หรือหากเป็นเจี๋ยฉวนเต้าคาราเต้และหวิงชุน ไทเก็ก แท้ที่จริงล้วนไม่สำคัญ สิ่งที่สำคัญคือจิตใจของคุณ!”

อิโตะนานาโกะไม่เข้าใจถามว่า “จิตใจของฉันหรือ? ใจของฉันเป็นยังไงแล้วล่ะ?”

เย่เฉิน ฮึ เย็นชาเสียงหนึ่ง ดุด่าเสียงดังอยู่มุมสูงว่า “จิตใจของคุณเต็มไปด้วยความใจอ่อนเหมือนสตรี เต็มไปด้วยการยอมเดิมพันไม่ยอมรับการพ่ายแพ้ ใจไม่กว้าง ไม่เยือกเย็น ยิ่งไม่มีนิสัยหมาป่า!”

“นิสัยหมาป่าหรือ!”อิโตะนานาโกะสีหน้าตึงเครียด ตื่นตระหนกร้องพูดว่า “หมายความว่าอะไรหรือ? อะไรเรียกว่านิสัยหมาป่าล่ะ?”

เย่เฉินพูดว่า “ที่เรียกว่านิสัยหมาป่า ก็คือแข็งแกร่งทรหดและดุร้ายนั่นเอง ถ้าหากว่าเพื่อนฝูงของหมาป่าถูกนายพรานจับได้ หมาป่ามีแต่จะลองช่วยมัน จะไม่ลองวิงวอนนายพรานไว้ชีวิตมัน!”

“ถ้าหากว่าเพื่อนฝูงของหมาป่าได้รับบาดเจ็บ มันจะไม่หมอบร้องไห้กระซิกอยู่ข้างกายของเพื่อนฝูง มันจะแยกเขี้ยวไปช่วยแก้แค้นให้กับเพื่อนฝูง สู้ได้ก็สู้ สู้ไม่ได้ก็มุมานะเพื่อลบคำสบประมาทหาโอกาสที่เหมาะสมค่อยมาสู้อีก!”

“แต่ว่า หมาป่าที่ได้มาตรฐานตัวหนึ่ง ไม่ว่าเป็นเช่นไร ล้วนจะไม่กระดิกหางขอความเห็นอกเห็นใจอยู่ต่อหน้าศัตรู! ถ้าหากว่าเพียงแค่ฮัสกีตัวหนึ่ง ถึงแม้ว่ารูปร่างใหญ่ขนาดไหน แรงพลังแข็งแกร่งอีกขนาดไหน ก็จะไม่เป็นคู่ต่อสู้ของหมาป่าเช่นกัน”

“ดังนั้น คุณไม่ใช่นักต่อสู้ที่ได้มาตรฐานคนหนึ่งเลยสักนิด!”

อิโตะนานาโกะโมโหซักถามว่า “คุณมีสิทธิ์อะไรว่าฉันไม่ได้มาตรฐานล่ะ?”