ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 1312
อิโตะนานาโกะขมวดคิ้วอยู่พูดว่า “คงต้องเชิญคุณเย่ชี้บอกให้ชัดเจน!”
เย่เฉินพูดว่า “อันดับแรก เส้นทางศิลปะการต่อสู้จะต้องปฏิบัติใจ จากนั้นปฏิบัติกาย ค่อยมาปฏิบัติวิชา”
“ก็พูดได้อีกว่า ความสำคัญของสภาพจิตใจ จะยิ่งใหญ่กว่าคุณสมบัติทางกาย ยิ่งใหญ่กว่าประเภทศิลปะการต่อสู้ต่างๆ”
“คุณฝึกฝนการต่อสู้ก็ดี การต่อสู้แบบฟรีสไตล์ก็ช่าง หรือหากเป็นเจี๋ยฉวนเต้าคาราเต้และหวิงชุน ไทเก็ก แท้ที่จริงล้วนไม่สำคัญ สิ่งที่สำคัญคือจิตใจของคุณ!”
อิโตะนานาโกะไม่เข้าใจถามว่า “จิตใจของฉันหรือ? ใจของฉันเป็นยังไงแล้วล่ะ?”
เย่เฉิน ฮึ เย็นชาเสียงหนึ่ง ดุด่าเสียงดังอยู่มุมสูงว่า “จิตใจของคุณเต็มไปด้วยความใจอ่อนเหมือนสตรี เต็มไปด้วยการยอมเดิมพันไม่ยอมรับการพ่ายแพ้ ใจไม่กว้าง ไม่เยือกเย็น ยิ่งไม่มีนิสัยหมาป่า!”
“นิสัยหมาป่าหรือ!”อิโตะนานาโกะสีหน้าตึงเครียด ตื่นตระหนกร้องพูดว่า “หมายความว่าอะไรหรือ? อะไรเรียกว่านิสัยหมาป่าล่ะ?”
เย่เฉินพูดว่า “ที่เรียกว่านิสัยหมาป่า ก็คือแข็งแกร่งทรหดและดุร้ายนั่นเอง ถ้าหากว่าเพื่อนฝูงของหมาป่าถูกนายพรานจับได้ หมาป่ามีแต่จะลองช่วยมัน จะไม่ลองวิงวอนนายพรานไว้ชีวิตมัน!”
“ถ้าหากว่าเพื่อนฝูงของหมาป่าได้รับบาดเจ็บ มันจะไม่หมอบร้องไห้กระซิกอยู่ข้างกายของเพื่อนฝูง มันจะแยกเขี้ยวไปช่วยแก้แค้นให้กับเพื่อนฝูง สู้ได้ก็สู้ สู้ไม่ได้ก็มุมานะเพื่อลบคำสบประมาทหาโอกาสที่เหมาะสมค่อยมาสู้อีก!”
“แต่ว่า หมาป่าที่ได้มาตรฐานตัวหนึ่ง ไม่ว่าเป็นเช่นไร ล้วนจะไม่กระดิกหางขอความเห็นอกเห็นใจอยู่ต่อหน้าศัตรู! ถ้าหากว่าเพียงแค่ฮัสกีตัวหนึ่ง ถึงแม้ว่ารูปร่างใหญ่ขนาดไหน แรงพลังแข็งแกร่งอีกขนาดไหน ก็จะไม่เป็นคู่ต่อสู้ของหมาป่าเช่นกัน”
“ดังนั้น คุณไม่ใช่นักต่อสู้ที่ได้มาตรฐานคนหนึ่งเลยสักนิด!”
อิโตะนานาโกะโมโหซักถามว่า “คุณมีสิทธิ์อะไรว่าฉันไม่ได้มาตรฐานล่ะ?”
“ความผิดที่สาม! นักต่อสู้ต้องเหมือนดั่งนักรบที่ไม่ยี่หระต่อความตายใดๆทั้งสิ้น อยู่บนสนามรบ หัวขาดได้ เลือดไหลได้ ความหยิ่งในศักดิ์ศรีขาดหายไปไม่ได้! แต่คุณล่ะ? ถึงขนาดวิ่งมากระดิกหางขอความเห็นอกเห็นใจกับผม อยู่บนสนามรบที่แท้จริง คุณก็จะคุกเข่าร้องขอชีวิตกับศัตรูเลยเชียวหรือ? คุณก็จะวิงวอนฝ่ายตรงข้ามให้ความเมตตายิ่งใหญ่ ปล่อยคุณไปเถอะหรือ?”
“นักรบที่จะคุกเข่าร้องขอชีวิตกับศัตรู จะไม่เป็นนักรบที่ได้มาตรฐานคนหนึ่งอย่างเด็ดขาด ดังนั้นผมพูดว่าคุณไม่ใช่นักต่อสู้ที่ได้มาตรฐานคนหนึ่ง ได้ใส่ร้ายคุณสักนิดหรือ?!”
“สิ่งที่คุณทำในตอนนี้ ทำให้นักต่อสู้สองคำนี้ด่างพร้อยแล้วจริงๆเลย! ดังนั้นผมตักเตือนคุณ อย่าฝึกฝนการต่อสู้อีกเลย คุณไม่คู่ควร!”
“ในเมื่อคุณใจอ่อนเหมือนสตรีขนาดนี้ ก็กลับไปช่วยเหลือสามีสั่งสอนบุตรเถอะ เป็นภรรยาที่ดี มารดาที่ดี ผู้หญิงที่ดี ที่ได้มาตรฐานคนหนึ่ง ผมเชื่อว่าคุณทำบทบาทเหล่านั้นย่อมแสดงให้เห็นว่าทำดีกว่าเป็นนักต่อสู้คนหนึ่ง!”
ถูกเย่เฉินตำหนิอย่างไม่ไว้หน้าพักหนึ่งขนาดนี้ อารมณ์ของอิโตะนานาโกะพังทลายในชั่วพริบตาเดียว แป๊บเดียวก็ร้องห่มร้องไห้
บทใหม่
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน
สมน้ำหน้าไอฉางควน เหมาะกับหม่าหลันดี ขี้โม้เหมือนกัน ว่าคนที่มีความสามารถว่ากระจอกเหมือนกัน หลงตัวเองเหมือนกัน พูดมาได้ไงมึงกับหานเหมยชิงเป้นคู่ฟ้าประทาน 5555 สมล่ะที่คบกังหม่าหลันได้...
ทั้งที่เป็นผู้ชาย แรงเยอะกว่า ตัวใหญ่ก็ว่า แต่กลัวกับอีหม่าหลันพูดขู่แค่นี้เนี่ยน่ะ ไม่น่าเกิดเป็นผู้ชายเลยมึงไอเชียวฉางควน กูคิดว่าเป็นตุ๊ด ปากบอกรอเหมยชิงมานาน อยากจะพัฒนาความสัมพันธ์ อยากจะมีเพศสัมพันธ์อยากจะอยู่กับเหมยชิง อยากแต่งงานกะเหมยชิงอีกครั้ง ทั้งที่เหมยชิงยอมกลับมาหาเพื่อมึง แต่มึงกลับไม่กล้าทำไรกะอีหม่าหลันสักอย่าฃ แค่หม่าหลันพูดขู่ว่าจะไปหาเรื่องเหมยชิง แทนที่จะให้เหมยชิงจ้างบอดีการ์ดมา อีหม่าก้ทำไรไม่ได้ล่ะ หรือไอฉางควนปกป้อง สู้กันจริงๆหม่าหลันก้สู้คงไม่ได้หรอก ทำมึงกลับกลัวหัวหด ชาตินี้ก้คงไม่ได้อยุ่กับคนรักหรอก ฝันไปเถอะมึง กระจอก...
ไม่ใช่ว่าข้อมูลของเย่เฉิน ตอนตั้งแต่9ขวบจนถึงปัจุบัน ไม่ใช่ว่าถังซื่อไห่ลบไปแล้วไม่ใช่หรอหรือเก้บซ่อนไว้ ถ้า้ป้นอย่างงี้ แสดงว่าองกรพั้วชิงก้สามารถหาได้เช่นกันดิ ถ้างั้น ไม่ใช่ว่าถังซื่อไห่มันลบออกข้อมูลตอนเด้กของพระเอกออกไปหรอกหรอ -.-"...
พูดมาได้ไงไม่ได้หวังเกินตัว แต่อยากมีลูกกะเย่เฉิน ถึงกับขนาดที่ว่าจะแอบมีความสัมพันกับพระเอกตอนหลับ แบบนี้ไม่ได้เรียกหวังเกินตัวเลยงั้นอ่าดิ 555 ผมชอบอ่านเรื่องโรงแมนติกน่ะ เพราะมันพอดี แต่เรื่องนี้อ่านแล้วไม่ฟินอ่ะ เรื่องความรักชายหญิง เพราะมันลุกหนักเกินไปจน จนไม่มีให้ลุ้นอาะ...
ไม่เข้าใจจริง ว่าทำไมต้องให้พระเอกชดเชย หรือชดใช้ความรักให้หญิงสาวพวกนี้ ถ้าเป้นกุ้ซิวอี้พอยอมรับได้เพราะ เป้นคู่หมั่นพระเอก แต่พวกที่เข้ามาหาพระเอก พระเอกก้แค่ช่วยไปเท่านั้น ให้จะได้สะดวกต่อการทำงานร่วมกัน ไม่ได้ช่วยเพราะรัก แต่พวกหล่อนกับบอกให้ชดใช้ ทั้งที่ที่พวกหล่อนมารักพระเอกแท้ๆ แต่กลับจะให้พระเอกชดใช้เนี่ยน่ะ...
เฮเลน่า แม่งก่น่ารังเกียจเกิ้น...
เฮเลน่ามึงก้ฝันกลางวันเกิ้น ถามหน่อยสู้ไรกับนานาโกะหรือกู้ซิวอิ้วอีกได้บ้าง เรื่องนี้ผู้หญิงแม่งก้มโนเก่งเกิน คิดว่าจะได้ใช้ชีวิตร่วมกับพระเอก 555...
แล้วตู้ไหชิง ไม่ใช่ผู้หญิงที่ไอซูเต้าขอแต่งงานหรอ ไม่รู้คนเขียน หรือคนแปลที่แปลมั่ว ซูเต้า ไม่เคยขอใครแต่งงาน แล้วไห่ชิงนั้นไม่ได้เรียกว่าขอแต่งงานหรอกหรอ 555...
พระเอกมันเป้นห่วงความรุ้สึกนานาโกะมากขนาดนั้น ไม่อยากให้เศร้าใจมากขนาดนี้น ทำไมไม่แต่งงานกับนานาโกะไปเลยล่ะ ขัดใจ ถ้าเป้นครอบครัวอื่นอยากยกความดีความชอบให้ลูกสาวอีกฝ่ายก้ไมาแปลก แต่ครอบครัวนานาโกะยังไงต่อให้ไม่ยกความดีความชอบให้นานาโกะ พ่อนานาโกะก้รักนานาโกะมากอยุ่ล่ะ แคร์ความรู้สึกนานาโกะมากขนาดนั้น แต่งงานไปนานาโกะไปเลย ได้จบๆ 555...
บางที อ.ก้เขียนลำเอียงเกินไป วานพั่วจวิ้นทำงานแค่ตายจนกว่าจะได้ยามา แต่ซูรั่วรี่ไม่ได้ทำไรเลย มาถึงก้ได้ยาล่ะ 555...