ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 1320

ดังนั้น เธอถามเย่เฉินเสียงเบาๆว่า “นี่แม่เป็นอะไรหรือ? ทำไมเธอลงครัวทำอาหารแล้วล่ะ?”

เย่เฉินยิ้มพูดว่า “แม่บอกว่าจะให้ผมลองชิมฝีมือของเธอสักหน่อย บอกว่าจะทำก๋วยเตี๋ยวแห้งมะเขือเทศไข่”

เซียวชูหรันทอดถอนใจด้วยความหดหู่พูดว่า “โอ้แม่เจ้า แม่ฉันถึงขนาดเป็นฝ่ายลงครัวเอง นี่ช่างเป็นพระอาทิตย์ขึ้นทางทิศตะวันตกแล้วจริงๆ ดูแล้วนี่คือเธอกลับเนื้อกลับตัวแล้วล่ะ”

ในตอนนี้เย่เฉินคิดว่า ไม่ใช่กลับเนื้อกลับตัวคำนี้ แต่เป็น “อยู่ดีๆมาคอยเอาอกเอาใจ ไม่ใช่คนพาลก็คือขโมย” ประโยคโบราณคำนี้

ดังนั้นเขาคาดเดาว่า หม่าหลันแม่ยายย่อมมีเรื่องจะขอร้องตนเอง มิฉะนั้นจากนิสัยของเธอ เป็นไปไม่ได้ที่จะเป็นฝ่ายลงครัวเองอย่างเด็ดขาด

เหมือนอย่างที่คิดจริงๆ ตอนที่อยู่บนโต๊ะอาหาร หม่าหลันทั้งตักหมี่ให้เย่เฉินด้วยตนเองทั้งยิ้มตาหยีพูดกับเขาว่า “ลูกเขยที่ดี ยังมีเรื่องหนึ่งอยากจะขอร้องแก ไม่รู้ว่าแกจะรับปากได้หรือไม่?”

เย่เฉินพูดว่า “แม่มีอะไรก็พูดมา อยู่ในขอบเขตความสามารถของผมทั้งสมเหตุสมผล ผมจะไม่ปฏิเสธ”

หม่าหลันยิ้มมีน้ำใจไมตรีในทันที พูดว่า “ลูกเขยที่ดีเป็นเช่นนี้ล่ะ ช่วงนี้แม่พบเห็นว่า ทั้งตัวดูเหมือนแก่ลงกว่าแต่ก่อนไม่น้อยเลย บนใบหน้านี้ปรากฏริ้วรอยออกมาไม่น้อยยังไม่ต้องพูดถึงตีนกาที่อยู่บนหางตานี้ก็ยิ่งมายิ่งเห็นได้ชัดแล้วเช่นกัน ช่างเป็นเวลาที่ไม่เกรงใจคนจริงๆล่ะ!”

พูดจบ เธอยิ้มตาหยีจ้องมองเย่เฉิน “ช่วงนี้แม่ได้ยินเขาว่าล่ะ ในต่างประเทศมีเครื่องสำอางต่อต้านริ้วรอยที่ใช้คาเวียร์เกรดสูง เป็นวัตถุดิบอย่างหนึ่ง ว่ากันว่า สรรพคุณต่อต้านริ้วรอยของมันดีเป็นพิเศษ ดาราที่มีชื่อเสียงมากมายล้วนใช้มันมาต่อต้านริ้วรอย แม่อยากจะขอร้องคุณซื้อให้แม่สักชุด”

พอเซียวชูหรันได้ยินคำนี้ ร้องโพล่งออกจากปากอย่างตื่นตระหนกพูดว่า “แม่! เครื่องสำอางที่ท่านพูดนั้นชุดหนึ่งจะต้องเป็นแสนนะ! สภาพบ้านเราเป็นเช่นไร ท่านจะให้เย่เฉินซื้อเครื่องสำอางแพงขนาดนั้นให้ท่านหรือ? ก่อนหน้านั้นที่ฉันซื้อให้ท่าน Estee Lauder ที่ชุดหนึ่งหลายพันบาทยังจะไม่พอใช้เลยเชียวหรือ?”

หม่าหลันพูดโพล่งออกจากปากว่า “แกไม่ต้องพูดถึงEstee Lauderอะไรนั้นของแกอีกเลย ฉันสงสัยว่าริ้วรอยของฉันก็เพราะใช้มันจึงเกิดขึ้นมาล่ะ”