ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 1322

หม่าหลันพอได้ยินคำนี้ ซาบซึ้งใจอย่างยิ่งพูดว่า “ลูกเขยที่ดี! แกเป็นลูกเขยที่ดีที่สุดในโลกนี้จริงๆ แม่ได้ลูกเขยอย่างแกแบบนี้ เป็นบุญวาสนาที่ได้สร้างไว้จากชาติที่แล้วจริงๆ.....”

พ่อตาที่อยู่ข้างๆถอนหายใจต่อๆกัน เขารู้ว่าลูกเขยเย่เฉินมีฝีมือเล็กน้อย ในเมื่อบอกว่าจะเอาเครื่องสำอางให้หม่าหลัน งั้นก็ย่อมจะเอามาได้อย่างแน่นอน

แต่ พอเขานึกถึงว่าหม่าหลันกำลังจะใช้เครื่องสำอางที่เป็นแสน ในใจของเขานี้มีความทรมานเล็กน้อยจริงๆ

ในเวลานี้ เย่เฉินพูดกับเขาพอดีว่า “ใช่แล้วพ่อ วันนี้ท่านใช้รถไหม? วันนี้ผมมีธุระเล็กน้อย ถ้าหากว่าท่านไม่ใช้รถล่ะก็ ให้ผมยืมขับรถได้หรือไม่?”

แล้วเย่เฉินยังต้องไปส่งกู้ชิวอี๋ที่สนามบิน จากนั้นค่อยรีบไปสนามยิมเนเซียมจินหลิงอีก ถ้าไม่มีรถล่ะก็ยังคงไม่ค่อยสะดวกเล็กน้อยจริงๆ

เซียวฉางควนรีบพูดว่า “อย่างนี้ อีกสักครู่แกขับรถส่งผมไปมหาวิทยาลัยผู้สูงอายุก็พอแล้ว ตอนเที่ยงทางโน้นมีการจัดเลี้ยง ดังนั้นตอนเที่ยงผมก็ไม่กลับมากินข้าวแล้ว หลังจากช่วงบ่ายเสร็จงานผมค่อยเรียกรถกลับมาเอง”

เย่เฉินพยักหน้าต่อๆกัน พูดว่า “งั้นพวกเรารีบกินข้าว กินเสร็จก็ออกเดินทางเลย”

เซียวฉางควน “ได้ล่ะ!”

ฝีมือการทำอาหารของหม่าหลันถือว่าธรรมดา

แต่ว่า ก๋วยเตี๋ยวแห้งมะเขือเทศไข่ก็ไม่จำเป็นต้องมีฝีมือมากเท่าไหร่จริงๆ

ดังนั้นอาหารมื้อนี้ที่เธอทำก็ถือว่าพอถูๆไถๆกินลงไปได้

เย่เฉินกับเซียวฉางควนพ่อตากินข้าวเสร็จ ก็รีบขับรถออกไปด้วยกัน

เย่เฉินเพิ่งขับรถBMWของพ่อตาออกจากประตูบ้าน พ่อตาก็ทอดถอนใจด้วยความหดหู่อยู่ข้างๆ “ไอ้หยะเย่เฉินล่ะ แกเด็กนี่ช่างโง่จริงๆนะ! รับปากกับหม่าหลันอีกะหรี่คนนั้นทำไม หาผลิตภัณฑ์ดูแลผิวแพงขนาดนี้ให้เธอล่ะ! แกก็ไม่ดูก่อน ลักษณะโง่เขลาอย่างเธอนั้นจะคู่ควรหรือ?”