ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 1334

เย่เฉินพยักหน้ายิ้มๆ พลางถามว่า “คุณน้าหานอยู่ไหมครับ?”

“อยู่อยู่แล้วสิ!” เซียวฉางควนหัวเราะร่วน พูดเสียงต่ำว่า “คุณน้าหานของลูกน่ะนั่งข้างพ่อนี่เอง พ่อกำลังสอนเธอให้รู้จักตัวอักษรของเหยนเจินชิงน่ะ!”

“โอเคครับพ่อ!” เย่เฉินหัวเราะบอก “นี่พ่อศึกษาเหยนเจินชิงด้วยหรอ?”

“เฮ้อ” เซียวฉางควนหัวเราะร่วนบอก “พ่อมีศึกษาแค่เหยนเจินชิงที่ไหนกันล่ะ? ไม่ว่าจะหวางซีจือ หวงถิงเจียน หลิ่วกงเฉวียน โอวหยังสวิ๋น พ่อน่ะศึกษาหมดเลย!” (เหยนเจินชิง หวงถิงเจียน หลิ่วกงเฉวียน โอวหยังสวิ๋นคือปรมาจารย์เชี่ยวชาญการเขียนพู่กันจีนโบราณของประเทศจีน)

เย่เฉินหัวเราะบอก “ครับ วันหลังผมจะต้องเรียนกับพ่อเยอะๆแล้วสิเนี่ย”

จากนั้นพูดอีกว่า “จริงสิครับพ่อ สกินแคร์ที่พ่ออยากได้ผมได้มาแล้วนะ ให้ผมส่งไปให้พ่อเลยละกัน ถ้าเอากลับบ้าน เดี๋ยวแม่เห็นว่าเพิ่มมาอีกชุดหนึ่ง จะตอบยาก”

ที่เย่เฉินให้เฉินจื๋อข่ายเตรียมไว้สามชุด เพราะรู้สึกว่า นอกจากชุดที่ให้หม่าหลันแล้ว ต้องเตรียมให้เซียวชูหรันเมียของตนด้วยหนึ่งชุด อีกชุดเป็นเพราะเซียวฉางควนอยากให้หานเหม่ยฉิง

แต่ว่าถ้าตนเอาทั้งสามชุดกลับบ้าน เกิดหม่าหลันเห็นเข้า ว่า นอกจากชุดของเซียวชูหรันแล้ว ที่เหลืออีกสองชุดหล่อนต้องอยากฮุบไว้คนเดียวแน่

ดังนั้น เลยเอาชุดที่พ่อตาคิดจะให้หานเหม่ยฉิงออกมาก่อนดีกว่า จะได้ไม่ทำให้แม่ยายคิดหวังเข้าข้างตัวเองไป

พอดีพ่อตาอยู่กับหานเหม่ยฉิง โอกาสนี้ดีมากเลย

พอเซียวฉางควนได้ยินแบบนี้ ก็พูดอย่างดีใจว่า “ไอ้หยา ลูกเขยพ่อ เก่งจริงๆเลยนะ! พ่อพึ่งพูดเมื่อเช้าเอง เราก็จัดการได้เร็วขนาดนี้แล้ว เก่งมากเลยนะเนี่ย!”

เย่เฉินยิ้มว่า “เรื่องเล็กน้อยเท่านั้นเองครับ ไม่เท่าไหร่หรอก พ่อรอผมแป๊บนะ เดี๋ยวผมไปหา”

เซียวฉางควนรีบบอก “เดี๋ยวพอมาถึงหน้าประตูมหาวิทยาลัยผู้สูงอายุ โทรหาพ่อนะ พ่อลงไปรับ”

“OK！”