เข้าสู่ระบบผ่าน

ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 1338

เธอไม่ใช่ว่าไม่เคยคิดเรื่องนั้น แต่เพราะนิสัยเก็บตัว ทำให้เธอกลัวและเขินอายมาตลอด ดังนั้นเลยไม่เคยเริ่มก่อนเลย

แต่พอตอนนี้มาได้ยินแม่พูด เธอก็อดตื่นเต้นขึ้นมาไม่ได้

หม่าหลันยืนถอนหายใจยาวอยู่ข้างๆพลางว่า “เฮ้อ เมื่อก่อนแม่ดูถูกเย่เฉินต่างๆนานา ชอบคิดว่าเขาเป็นขยะ แต่ตอนนี้ดูแล้ว หมอนี่ใช้ได้เลย ลูกดูสิ คนใหญ่คนโตมากมายรายล้อมรอบตัวเขาไปมา นี่ก็เป็นฝืมือนะ! ดูคฤหาสน์ใหญ่มูลค่าหลายร้อยล้านนี่สิ อยู่ที่นี่สุขสบาย อารมณ์ดีจะตาย ต่อไปถ้าเขามีฝีมือมากขึ้น ไม่แน่อาจจะมีเกาะเขตร้อนของมัลดีฟส์ขึ้นมาก็ได้!”

“เอ่อ...” เซียวชูหรันพูดอย่างกระดาก “แม่คะ แม่อย่าเอาแต่ฝันกลางวันตลอดเลยค่ะ”

หม่าหลันกลับพูดอย่างจริงจังว่า “คนเรามันต้องมีความฝันสิ! เพราะไม่แน่วันไหนอาจจะเป็นจริงขึ้นมาก็ได้!”

ระหว่างพูด เธอรีบกำชับเสียงต่ำ “ลูกน่ะ รีบไปจัดการเย่เฉินทำข้าวสารให้เป็นข้าวสุกซะ แล้วก็ต้องหาโอกาสเลียบเคียงถามด้วยว่า ชุดที่เขาซื้อมาเพิ่มน่ะให้ใครไป จะมานิ่งนอนใจไม่ได้เด็ดขาด ถ้าเย่เฉินคิดนอกใจจริงๆ ต้องสกัดกั้นเขาก่อน! ถ้าเขานอกใจแล้วจริงๆ ต้องหาทางดึงเขากลับมา!”

ถึงเซียวชูหรันจะตื่นเต้นอยู่บ้าง แต่ยังพูดอย่างจริงจังว่า “แม่คะ แม่อย่ามายืนเดามั่วอยู่นี่เลย หนูเชื่อในตัวเย่เฉิน เขาไม่ใช่คนแบบที่แม่คิด”

“เฮ้อลูกคนนี้นี่ ระวังไว้หน่อยก็ดีน่า!”

เซียวชูหรันพูดอุบอิบว่า “ไอ้หยา ไม่คุยกับแม่แล้ว หนูลงไปก่อนนะคะ”

หม่าหลันรีบดึงเธอไว้ และยัดใบเสร็จใบนั้นใส่มือเธอ พลางว่า “เก็บหลักฐานไว้ให้ดี หาโอกาสถามเย่เฉินให้รู้เรื่องซะ!”

เซียวชูหรันกำใบเสร็จไว้ และหมุนตัววิ่งออกไป

ตอนนี้เย่เฉินกำลังนั่งบนโซฟาดูทีวี

ความคิดเห็น

ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน