ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 134
บทที่ 134 ผมขอยอมรับผิดกับคุณ(2)
ทั้งหมดนี้ดูเหมือนจะเป็นเรื่องบังเอิญ แต่อะไรจะบังเอิญได้ขนาดนั้น?
เหมยผิงรู้สึกได้ว่า สิ่งที่เกิดขึ้นต้องมีส่วนเกี่ยวข้องกับเย่เฉินอย่างแน่นอน เขาจึงไม่คำนึงถึงเกียรติอีกต่อไป และคุกเข่าต่อหน้าสาธารณชน
เซียวชูหรันที่ไม่รู้รายละเอียดที่เขาคุยโทรศัพท์กัน อดสงสัยไม่ได้จึงถามว่า “เหมยผิง บริษัทคุณก็ปกติดีไม่ใช่เหรอ? อีกอย่างที่บริษัทคุณล้มละลายมันเกี่ยวอะไรกับเย่เฉินเหรอ? ”
เหมยผิงที่คุกเข่าอยู่บนพื้น กล่าวว่า “ พี่หรัน เมื่อกี้ผมทำให้คุณขุ่นเคืองใจ ผมขอโทษคุณ ตอนนี้บริษัทโทรมาบอกว่าลูกค้ายกเลิกสัญญา การร่วมลงทุนถูกยกเลิก ธนาคารเร่งรัดหนี้สิน ผมจบแล้ว ... ขอร้องคุณช่วยพูดดี ๆ ต่อหน้า ท่านเย่สักคำได้ไหม ไม่งั้นผมไม่มีทางรอดจริง ๆแล้ว ”
เซียวชูหรันตะลึงไปชั่วขณะ แล้วกล่าวว่า “ฉันคิดว่าคุณเข้าใจผิดแล้ว เย่เฉินไม่มีอำนาจขนาดนั้น”
เย่เฉินก็กล่าวด้วยเสียงเรียบ ๆ ว่า “เหมยผิง ในโลกนี้ทุกสิ่งล้วนมีผลแห่งกรรม คุณมาขอร้องผมก็ไม่มีประโยชน์ คุณกลับไปคิดไตร่ตรองเอาเองแล้วกัน”
เมื่อพูดจบ ก็พาเซียวชูหรันขึ้นรถไป
หลังจากที่เย่เฉินขับรถออกไปแล้ว เหมยผิงก็ยังคุกเข่าอย่างมึนงงอยู่ที่ริมถนน
ผู้คนรอบข้างยิ่งอยู่ยิ่งเยอะ ทุกคนมองเขาด้วยความประหลาดใจ และพูดกระซิบต่อเนื่อง
แต่เหมยผิงไม่สามารถสนใจอะไรได้อีกต่อไป
ตั้งแต่วันพรุ่งนี้เป็นต้นไป เขาผู้ที่ประสบความสำเร็จจะกลายเป็นขอทานข้างถนน!
ไม่ ยิ่งกว่าขอทานเสียอีก!
ไม่เพียงแต่เขาไม่มีเงิน ยังต้องชดใช้ค่าเสียหายจากการผิดสัญญาหลายร้อยล้าน!
โทรศัพท์ยังคงดังอยู่ ได้ยินเสียงลุกลี้ลุกลนของผู้ช่วยดังมาจากปลายสาย
“ประธานเหมย......... มีโทรศัพท์จากบริษัทปล่อยเงินกู้(หนี้นอกระบบ)โทรเข้ามา บอกว่าอัตราดอกเบี้ยจะเพิ่มขึ้นสิบเท่า และจะมาเก็บหนี้วันพรุ่งนี้ หากคุณไม่สามารถจ่ายเงินได้ก็จะตัดมือขวาของคุณ ...... "
“ประธานเหมย เจ้าของอาคารสำนักงานที่เราเช่าโทรมาบอกว่าจะเพิ่มค่าเช่า 20 เท่า ถ้าหากเราไม่จ่าย ก็ให้คุณย้ายออกก่อนพรุ่งนี้!”
“ประธานเหมย.........”
โทรศัพท์หลุดจากมือของเหมยผิงตกลงพื้น เขาคุกเข่าลงบนพื้น ท่าทางเศร้าซึม
เซียวชูหรันอุทานเสียงเบา ๆ แล้วกล่าวว่า “ดูแล้วคงต้องหาผู้ร่วมลงทุนใหม่แล้ว ว่าจะสามารถหางานออกแบบให้กับออฟฟิศได้หรือเปล่า”
เมื่อเย่เฉินได้ยินประโยคนี้ เขาเตรียมที่จะคุยกับหวังตงเสวี่ยน เพื่อที่ตี้เหากรุ๊ปจะได้ลงออเดอร์กับภรรยาของเขามากขึ้น
หลังจากที่กลับมาถึงบ้านแล้ว เซียวชูหรันก็ยังคงพูดคุยกับเย่เฉินว่าต่อจากนี้ไปจะวางแผนทำงานอย่างไร
ทั้งสองคนพึ่งจะก้าวเข้าประตูบ้าน เซียวฉางควนถูมือของตนเองและเดินมาหยุดตรงหน้า และมองหน้าทั้งสองคนอย่างอึดอัดใจ แล้วกล่าวว่า “เรื่อง ๆ........ชูหรัน แม่บอกให้หนูกลับไปทำงานที่บริษัทเซียวซื่อในวันพรุ่งนี้”
“อะไรน่ะ?” เซียวชูหรันตะลึง
เย่เฉินขมวดคิ้วและกล่าวว่า “พวกเราตัดขาดจากตระกูลเซียวแล้วไม่ใช่เหรอ? ”
“อั้ย!” เซียวฉางควนมีสีหน้าที่ลำบากใจ และพูดอย่างจำใจว่า “แม่ของหนูโดนพวกเขาเป่าหู ในใจคิดแต่เรื่องตระกูลเซียว ดังนั้น......... ”
ยังไม่ทันที่เซียวฉางควนจะพูดจบ เซียวชูหรันก็พูดกับหม่าหลันด้วยความโกรธว่า “แม่ ตระกูลเซียวรังแกพ่อ แล้วยังจะแย่งคฤหาสน์ของเย่เฉิน ทำไมพวกเราต้องกลับไปด้วย? ”
……
บทใหม่
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน
สมน้ำหน้าไอฉางควน เหมาะกับหม่าหลันดี ขี้โม้เหมือนกัน ว่าคนที่มีความสามารถว่ากระจอกเหมือนกัน หลงตัวเองเหมือนกัน พูดมาได้ไงมึงกับหานเหมยชิงเป้นคู่ฟ้าประทาน 5555 สมล่ะที่คบกังหม่าหลันได้...
ทั้งที่เป็นผู้ชาย แรงเยอะกว่า ตัวใหญ่ก็ว่า แต่กลัวกับอีหม่าหลันพูดขู่แค่นี้เนี่ยน่ะ ไม่น่าเกิดเป็นผู้ชายเลยมึงไอเชียวฉางควน กูคิดว่าเป็นตุ๊ด ปากบอกรอเหมยชิงมานาน อยากจะพัฒนาความสัมพันธ์ อยากจะมีเพศสัมพันธ์อยากจะอยู่กับเหมยชิง อยากแต่งงานกะเหมยชิงอีกครั้ง ทั้งที่เหมยชิงยอมกลับมาหาเพื่อมึง แต่มึงกลับไม่กล้าทำไรกะอีหม่าหลันสักอย่าฃ แค่หม่าหลันพูดขู่ว่าจะไปหาเรื่องเหมยชิง แทนที่จะให้เหมยชิงจ้างบอดีการ์ดมา อีหม่าก้ทำไรไม่ได้ล่ะ หรือไอฉางควนปกป้อง สู้กันจริงๆหม่าหลันก้สู้คงไม่ได้หรอก ทำมึงกลับกลัวหัวหด ชาตินี้ก้คงไม่ได้อยุ่กับคนรักหรอก ฝันไปเถอะมึง กระจอก...
ไม่ใช่ว่าข้อมูลของเย่เฉิน ตอนตั้งแต่9ขวบจนถึงปัจุบัน ไม่ใช่ว่าถังซื่อไห่ลบไปแล้วไม่ใช่หรอหรือเก้บซ่อนไว้ ถ้า้ป้นอย่างงี้ แสดงว่าองกรพั้วชิงก้สามารถหาได้เช่นกันดิ ถ้างั้น ไม่ใช่ว่าถังซื่อไห่มันลบออกข้อมูลตอนเด้กของพระเอกออกไปหรอกหรอ -.-"...
พูดมาได้ไงไม่ได้หวังเกินตัว แต่อยากมีลูกกะเย่เฉิน ถึงกับขนาดที่ว่าจะแอบมีความสัมพันกับพระเอกตอนหลับ แบบนี้ไม่ได้เรียกหวังเกินตัวเลยงั้นอ่าดิ 555 ผมชอบอ่านเรื่องโรงแมนติกน่ะ เพราะมันพอดี แต่เรื่องนี้อ่านแล้วไม่ฟินอ่ะ เรื่องความรักชายหญิง เพราะมันลุกหนักเกินไปจน จนไม่มีให้ลุ้นอาะ...
ไม่เข้าใจจริง ว่าทำไมต้องให้พระเอกชดเชย หรือชดใช้ความรักให้หญิงสาวพวกนี้ ถ้าเป้นกุ้ซิวอี้พอยอมรับได้เพราะ เป้นคู่หมั่นพระเอก แต่พวกที่เข้ามาหาพระเอก พระเอกก้แค่ช่วยไปเท่านั้น ให้จะได้สะดวกต่อการทำงานร่วมกัน ไม่ได้ช่วยเพราะรัก แต่พวกหล่อนกับบอกให้ชดใช้ ทั้งที่ที่พวกหล่อนมารักพระเอกแท้ๆ แต่กลับจะให้พระเอกชดใช้เนี่ยน่ะ...
เฮเลน่า แม่งก่น่ารังเกียจเกิ้น...
เฮเลน่ามึงก้ฝันกลางวันเกิ้น ถามหน่อยสู้ไรกับนานาโกะหรือกู้ซิวอิ้วอีกได้บ้าง เรื่องนี้ผู้หญิงแม่งก้มโนเก่งเกิน คิดว่าจะได้ใช้ชีวิตร่วมกับพระเอก 555...
แล้วตู้ไหชิง ไม่ใช่ผู้หญิงที่ไอซูเต้าขอแต่งงานหรอ ไม่รู้คนเขียน หรือคนแปลที่แปลมั่ว ซูเต้า ไม่เคยขอใครแต่งงาน แล้วไห่ชิงนั้นไม่ได้เรียกว่าขอแต่งงานหรอกหรอ 555...
พระเอกมันเป้นห่วงความรุ้สึกนานาโกะมากขนาดนั้น ไม่อยากให้เศร้าใจมากขนาดนี้น ทำไมไม่แต่งงานกับนานาโกะไปเลยล่ะ ขัดใจ ถ้าเป้นครอบครัวอื่นอยากยกความดีความชอบให้ลูกสาวอีกฝ่ายก้ไมาแปลก แต่ครอบครัวนานาโกะยังไงต่อให้ไม่ยกความดีความชอบให้นานาโกะ พ่อนานาโกะก้รักนานาโกะมากอยุ่ล่ะ แคร์ความรู้สึกนานาโกะมากขนาดนั้น แต่งงานไปนานาโกะไปเลย ได้จบๆ 555...
บางที อ.ก้เขียนลำเอียงเกินไป วานพั่วจวิ้นทำงานแค่ตายจนกว่าจะได้ยามา แต่ซูรั่วรี่ไม่ได้ทำไรเลย มาถึงก้ได้ยาล่ะ 555...