ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 134

บทที่ 134 ผมขอยอมรับผิดกับคุณ(2)

ทั้งหมดนี้ดูเหมือนจะเป็นเรื่องบังเอิญ แต่อะไรจะบังเอิญได้ขนาดนั้น?

เหมยผิงรู้สึกได้ว่า สิ่งที่เกิดขึ้นต้องมีส่วนเกี่ยวข้องกับเย่เฉินอย่างแน่นอน เขาจึงไม่คำนึงถึงเกียรติอีกต่อไป และคุกเข่าต่อหน้าสาธารณชน

เซียวชูหรันที่ไม่รู้รายละเอียดที่เขาคุยโทรศัพท์กัน อดสงสัยไม่ได้จึงถามว่า “เหมยผิง บริษัทคุณก็ปกติดีไม่ใช่เหรอ? อีกอย่างที่บริษัทคุณล้มละลายมันเกี่ยวอะไรกับเย่เฉินเหรอ? ”

เหมยผิงที่คุกเข่าอยู่บนพื้น กล่าวว่า “ พี่หรัน เมื่อกี้ผมทำให้คุณขุ่นเคืองใจ ผมขอโทษคุณ ตอนนี้บริษัทโทรมาบอกว่าลูกค้ายกเลิกสัญญา การร่วมลงทุนถูกยกเลิก ธนาคารเร่งรัดหนี้สิน ผมจบแล้ว ... ขอร้องคุณช่วยพูดดี ๆ ต่อหน้า ท่านเย่สักคำได้ไหม ไม่งั้นผมไม่มีทางรอดจริง ๆแล้ว ”

เซียวชูหรันตะลึงไปชั่วขณะ แล้วกล่าวว่า “ฉันคิดว่าคุณเข้าใจผิดแล้ว เย่เฉินไม่มีอำนาจขนาดนั้น”

เย่เฉินก็กล่าวด้วยเสียงเรียบ ๆ ว่า “เหมยผิง ในโลกนี้ทุกสิ่งล้วนมีผลแห่งกรรม คุณมาขอร้องผมก็ไม่มีประโยชน์ คุณกลับไปคิดไตร่ตรองเอาเองแล้วกัน”

เมื่อพูดจบ ก็พาเซียวชูหรันขึ้นรถไป

หลังจากที่เย่เฉินขับรถออกไปแล้ว เหมยผิงก็ยังคุกเข่าอย่างมึนงงอยู่ที่ริมถนน

ผู้คนรอบข้างยิ่งอยู่ยิ่งเยอะ ทุกคนมองเขาด้วยความประหลาดใจ และพูดกระซิบต่อเนื่อง

แต่เหมยผิงไม่สามารถสนใจอะไรได้อีกต่อไป

ตั้งแต่วันพรุ่งนี้เป็นต้นไป เขาผู้ที่ประสบความสำเร็จจะกลายเป็นขอทานข้างถนน!

ไม่ ยิ่งกว่าขอทานเสียอีก!

ไม่เพียงแต่เขาไม่มีเงิน ยังต้องชดใช้ค่าเสียหายจากการผิดสัญญาหลายร้อยล้าน!

โทรศัพท์ยังคงดังอยู่ ได้ยินเสียงลุกลี้ลุกลนของผู้ช่วยดังมาจากปลายสาย

“ประธานเหมย......... มีโทรศัพท์จากบริษัทปล่อยเงินกู้(หนี้นอกระบบ)โทรเข้ามา บอกว่าอัตราดอกเบี้ยจะเพิ่มขึ้นสิบเท่า และจะมาเก็บหนี้วันพรุ่งนี้ หากคุณไม่สามารถจ่ายเงินได้ก็จะตัดมือขวาของคุณ ...... "

“ประธานเหมย เจ้าของอาคารสำนักงานที่เราเช่าโทรมาบอกว่าจะเพิ่มค่าเช่า 20 เท่า ถ้าหากเราไม่จ่าย ก็ให้คุณย้ายออกก่อนพรุ่งนี้!”

“ประธานเหมย.........”

โทรศัพท์หลุดจากมือของเหมยผิงตกลงพื้น เขาคุกเข่าลงบนพื้น ท่าทางเศร้าซึม