เข้าสู่ระบบผ่าน

ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 1342

เธอพูดใส่เย่เฉินอย่างตื่นเต้นว่า “ลูกเขยที่รัก เมื่อก่อนทำไมแม่ไม่เห็นความดีของเราเลยนะ?”

เย่เฉินยิ้มไม่พูดอะไร ถ้ารู้ว่าใช้เงินห้าหมื่นทุกเดือนจะไล่หม่าหลันไปได้ล่ะก็ เขาใช้เงินไปนานแล้ว

ตอนนี้หม่าหลันคิดแต่จะประจบเย่เฉิน เลยแกล้งพูดกับเซียวชูหรันอย่างมีนัยยะว่า “ไอ้หยาชูหรัน ดูสิลูกเองก็อายุไม่น้อยแล้ว แต่งงานกับเย่เฉินมาเกือบสี่ปีแล้ว แม่ว่า น่าจะมีลูกกันได้แล้วนะ ครอบครัวเราสี่คนอยู่คฤหาสน์ใหญ่ขนาดนี้ มันเหงาไปหน่อย ถ้ามีเด็กๆมาวิ่งเล่น น่าจะครึกครื้นดีนะ!”

พอเย่เฉินได้ยินเจ้า ก็ตกใจมาก!

ดีสิ!

แม่ยายตนนี่ละโมบโลภมากจริงๆ!

ดูท่าเธอจะยอมก้มหัวให้กับเงินแล้วจริงๆ!

ถ้าเป็นเมื่อก่อน เธอจะกำชับเซียวชูหรันทุกวัน ให้อย่ามีความสัมพันธ์ฉันท์สามีภรรยากับตนเด็ดขาด

เย่เฉินยังจำได้ว่า มีครั้งหนึ่ง แม่ยายพุ่งเข้าห้องนอนตนกับเซียวชูหรันตอนเช้ามืด เพราะฝันว่าพวกเขามีความสัมพันธ์กันแล้ว ตกใจจนต้องเข้ามาพิสูจน์ดูสักหน่อย

แล้วก็มีครั้งหนึ่ง ต่งรั่งหลินนัดเมียกับตนไปแช่ออนเซ็น พอแม่ยายรู้เข้า เพื่อไม่ให้ตนแต๊ะอั๋งเมีย ยังให้เมียใส่เครื่องป้องกัน แถมยังกำชับให้แยกห้องนอนกับตนอีก

แต่ไม่คิดไม่ฝันเลยว่า ท่าทีของเธอจะเปลี่ยนจากหน้ามือเป็นหลังมือแบบนี้!

ดังนั้นเขาเลยพยักหน้าอย่างเห็นด้วยว่า “แม่พูดถูกเป๊ะเลย! บ้านเราขาดเด็กจริงด้วย! อ้ะไม่สิ! ขาดสองคนเลย!”

หม่าหลันหัวเราะแหะๆอยู่อีกด้าน “แม่ว่านะ ต้องมีสักสามคนถึงจะดี! ถึงตอนนั้นแม่จะช่วยเลี้ยงหลานให้พวกเธอเอง!”

ความคิดเห็น

ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน