ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 1352
“บรรพบุรุษของจีน มักคิดถึงเรื่องทำอย่างไรถึงจะทำตัวเองให้ดี ถึงจะต่อสู้ พวกเราก็ทำได้เพียงแค่สู้กับตัวเอง สู้กับเราในพรุ่งนี้ และสู้กับตัวเองในตอนนี้！”
“สู้กับตัวเอง เพื่ออยู่ให้เหนือกว่าตอนนี้และตัวเองที่ผ่านมา เราต่อสู้กับตัวเองในด้านการแพทย์ เพื่อที่จะได้อายุยืนนาน เราสู้กับตัวเองในด้านเทคโนโลยีการทำเกษตร เพื่อเลี้ยงดูคนให้มากขึ้น เราสู้กับตัวเองในด้านศิลปะต่อสู้ เพื่อทำให้ตัวเองแข็งแกร่งขึ้น”
พูดมาถึงตรงนี้ เย่เฉินจึงหันกลับไปมองอิโตะ นานาโกะ แล้วเอ่ยถามเธอว่า“ถ้าเริ่มจากนี้เป็นต้นไป ไม่ให้คุณเข้าแข่งขันใดๆอีก หรือคุณจะยอมปล่อยโอกาสการพัฒนาตัวเอง กระทั่งยอมปล่อยศิลปะการต่อสู้ไป？”
อิดตะ นานาโกะจึงพูดไปว่า“แน่นอนว่าไม่มีทาง！ถึงจะไม่ให้แข่งขันรายการไหนอีก ฉันก็จะไม่มีวันยอมทิ้งศิลปะการต่อสู้ไปแน่！”
เย่เฉินหัวเราะและพูดว่า“ก็แค่นั้นแหละ คุณชอบในศิลปะการต่อสู้ และไม่ได้เอาศิลปะการต่อสู้ไปโจมตีผู้อื่น ดังนั้น จะชนะหรือไม่ จะสำคัญอย่างไร？ถึงจะแพ้ในการแข่งขัน ไม่ได้รับรางวัลใดๆ แล้วมันจะมีอะไรสำคัญล่ะ？ขอแค่ทำให้ตัวเองมีคุณค่า ความชอบในศิลปะการต่อสู้ ก็พอแล้ว”
อิโตะ นานาโกะค่อยๆโค้งคำนับเขาช้าๆ แล้วพูดอย่างจริงใจ“ขอบคุณค่ะเย่เฉินซัง นานาโกะเข้าใจแล้วค่ะ！”
เย่เฉินพูด“การแข่งขันพรุ่งนี้ต้องพยายามให้ดีนะ ไม่ว่าจะสำเร็จหรือล้มเหลวก็อย่าได้ใส่ใจ แค่เอาด้านที่ดีที่สุดของตัวเองแสดงออกมาก็เพียงพอแล้ว”
อิโตะ นานาโกะพยักหน้าอย่างตั้งใจ“เย่เฉินซังวางใจเถอะ ฉันจะทุ่มแรงกายทั้งหมดเลยค่ะ！”
พูดจบ เมื่อเธอนึกถึงรอบรองชนะเลิศ เย่เฉินก็ใช้สายตาปวดใจเล็กน้อยมองมาที่ตนเอง เธอจึงถามด้วยหัวใจที่เต็มไปด้วยความสุข“เย่เฉินซังคะ การแข่งขันรอบที่แล้วของฉัน ทำไมดีไหมคะ？”
เย่เฉินที่ได้ยินเธอพูดถึงการแข่งครั้งก่อน เมื่อนึกถึงฉากที่เธอถูกคู่ต่อสู้โจมตีครั้งแล้วครั้งเล่า ได้รับบาดเจ็บอย่างต่อเนื่อง ในใจของเขายังคงรู้สึกได้ถึงความปวดใจ
ด้วยเหตุนี้ เขาจึงพูดอย่างจริงจังว่า“ผมคิดว่าการแข่งขันครั้งก่อนของคุณทำได้เยี่ยมมากเลยครับ ผมไม่ค่อยเข้าใจจุดหนึ่ง ตอนนั้นทำไมคุณถึงปล่อยให้คู่ต่อสู้โจมตีซ้ำๆล่ะ？ความจริงความแข็งแกร่งของคุณสูงกว่าคู่ต่อสู้ ถ้าหากคุณโต้ตอบอย่างเด็ดเดี่ยวตั้งแต่ต้น คุณอาจจะไม่ได้รับบาดเจ็บก็ได้ แต่คุณกลับปล่อยโอกาสให้คู่ต่อสู้ ตกลงนี่มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่？”
อิโตะ นานาโกะพูดอย่างเขินอาย“อันที่จริง……ตอนนั้นฉันต้องการชนะด้วยการจู่โจมเพียงครั้งเดียว ดังนั้นฉันจึงปล่อยให้คู่ต่อสู้โจมตีฉันในตอนเริ่มแรก เพื่อค้นหาข้อบกพร่องของคู่ต่อสู้”
เพื่อตนอย่างนั้นเหรอ？
ผู้หญิงคนนี้ โง่เกินไปรึเปล่า？
เพื่อให้ตัวเองประทับใจ เธอถึงกับยืนอยู่บนสังเวียนให้คู่ต่อสู้โจมตีครั้งแล้วครั้งเล่างั้นเหรอ？ถ้าหากฝ่ายตรงข้ามไม่ระวังล่ะ โจมตีจนบาดเจ็บหนักขึ้นมา จะทำอย่างไร？
พอคิดมาถึงตรงนี้ เขาจึงอดเอ่ยถามไม่ได้ว่า“เพื่อให้ผมประทับใจ เลยทำให้ตนเองตกอยู่ในอันตรายขนาดนั้น คุณคิดว่ามันคุ้มไหม？”
“คุ้มสิคะ！”อิโตะ นานาโกะพูดอย่างแน่วแน่และจริงจัง“ในช่วงเวลาหนึ่ง ฉันอยู่บนสังเวียนมองเห็นสายตาของเย่เฉินซัง ฉันไม่รู้ว่าตัวเองตาฝาดรึเปล่า แต่ในตอนที่ฉันเห็นสายตาของคุณนั้น ทันใจนั้นก็รู้สึกว่าทุกอย่างมันคุ้มค่ามาก……”
บทใหม่
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน
สมน้ำหน้าไอฉางควน เหมาะกับหม่าหลันดี ขี้โม้เหมือนกัน ว่าคนที่มีความสามารถว่ากระจอกเหมือนกัน หลงตัวเองเหมือนกัน พูดมาได้ไงมึงกับหานเหมยชิงเป้นคู่ฟ้าประทาน 5555 สมล่ะที่คบกังหม่าหลันได้...
ทั้งที่เป็นผู้ชาย แรงเยอะกว่า ตัวใหญ่ก็ว่า แต่กลัวกับอีหม่าหลันพูดขู่แค่นี้เนี่ยน่ะ ไม่น่าเกิดเป็นผู้ชายเลยมึงไอเชียวฉางควน กูคิดว่าเป็นตุ๊ด ปากบอกรอเหมยชิงมานาน อยากจะพัฒนาความสัมพันธ์ อยากจะมีเพศสัมพันธ์อยากจะอยู่กับเหมยชิง อยากแต่งงานกะเหมยชิงอีกครั้ง ทั้งที่เหมยชิงยอมกลับมาหาเพื่อมึง แต่มึงกลับไม่กล้าทำไรกะอีหม่าหลันสักอย่าฃ แค่หม่าหลันพูดขู่ว่าจะไปหาเรื่องเหมยชิง แทนที่จะให้เหมยชิงจ้างบอดีการ์ดมา อีหม่าก้ทำไรไม่ได้ล่ะ หรือไอฉางควนปกป้อง สู้กันจริงๆหม่าหลันก้สู้คงไม่ได้หรอก ทำมึงกลับกลัวหัวหด ชาตินี้ก้คงไม่ได้อยุ่กับคนรักหรอก ฝันไปเถอะมึง กระจอก...
ไม่ใช่ว่าข้อมูลของเย่เฉิน ตอนตั้งแต่9ขวบจนถึงปัจุบัน ไม่ใช่ว่าถังซื่อไห่ลบไปแล้วไม่ใช่หรอหรือเก้บซ่อนไว้ ถ้า้ป้นอย่างงี้ แสดงว่าองกรพั้วชิงก้สามารถหาได้เช่นกันดิ ถ้างั้น ไม่ใช่ว่าถังซื่อไห่มันลบออกข้อมูลตอนเด้กของพระเอกออกไปหรอกหรอ -.-"...
พูดมาได้ไงไม่ได้หวังเกินตัว แต่อยากมีลูกกะเย่เฉิน ถึงกับขนาดที่ว่าจะแอบมีความสัมพันกับพระเอกตอนหลับ แบบนี้ไม่ได้เรียกหวังเกินตัวเลยงั้นอ่าดิ 555 ผมชอบอ่านเรื่องโรงแมนติกน่ะ เพราะมันพอดี แต่เรื่องนี้อ่านแล้วไม่ฟินอ่ะ เรื่องความรักชายหญิง เพราะมันลุกหนักเกินไปจน จนไม่มีให้ลุ้นอาะ...
ไม่เข้าใจจริง ว่าทำไมต้องให้พระเอกชดเชย หรือชดใช้ความรักให้หญิงสาวพวกนี้ ถ้าเป้นกุ้ซิวอี้พอยอมรับได้เพราะ เป้นคู่หมั่นพระเอก แต่พวกที่เข้ามาหาพระเอก พระเอกก้แค่ช่วยไปเท่านั้น ให้จะได้สะดวกต่อการทำงานร่วมกัน ไม่ได้ช่วยเพราะรัก แต่พวกหล่อนกับบอกให้ชดใช้ ทั้งที่ที่พวกหล่อนมารักพระเอกแท้ๆ แต่กลับจะให้พระเอกชดใช้เนี่ยน่ะ...
เฮเลน่า แม่งก่น่ารังเกียจเกิ้น...
เฮเลน่ามึงก้ฝันกลางวันเกิ้น ถามหน่อยสู้ไรกับนานาโกะหรือกู้ซิวอิ้วอีกได้บ้าง เรื่องนี้ผู้หญิงแม่งก้มโนเก่งเกิน คิดว่าจะได้ใช้ชีวิตร่วมกับพระเอก 555...
แล้วตู้ไหชิง ไม่ใช่ผู้หญิงที่ไอซูเต้าขอแต่งงานหรอ ไม่รู้คนเขียน หรือคนแปลที่แปลมั่ว ซูเต้า ไม่เคยขอใครแต่งงาน แล้วไห่ชิงนั้นไม่ได้เรียกว่าขอแต่งงานหรอกหรอ 555...
พระเอกมันเป้นห่วงความรุ้สึกนานาโกะมากขนาดนั้น ไม่อยากให้เศร้าใจมากขนาดนี้น ทำไมไม่แต่งงานกับนานาโกะไปเลยล่ะ ขัดใจ ถ้าเป้นครอบครัวอื่นอยากยกความดีความชอบให้ลูกสาวอีกฝ่ายก้ไมาแปลก แต่ครอบครัวนานาโกะยังไงต่อให้ไม่ยกความดีความชอบให้นานาโกะ พ่อนานาโกะก้รักนานาโกะมากอยุ่ล่ะ แคร์ความรู้สึกนานาโกะมากขนาดนั้น แต่งงานไปนานาโกะไปเลย ได้จบๆ 555...
บางที อ.ก้เขียนลำเอียงเกินไป วานพั่วจวิ้นทำงานแค่ตายจนกว่าจะได้ยามา แต่ซูรั่วรี่ไม่ได้ทำไรเลย มาถึงก้ได้ยาล่ะ 555...