“บรรพบุรุษของจีน มักคิดถึงเรื่องทำอย่างไรถึงจะทำตัวเองให้ดี ถึงจะต่อสู้ พวกเราก็ทำได้เพียงแค่สู้กับตัวเอง สู้กับเราในพรุ่งนี้ และสู้กับตัวเองในตอนนี้!”
“สู้กับตัวเอง เพื่ออยู่ให้เหนือกว่าตอนนี้และตัวเองที่ผ่านมา เราต่อสู้กับตัวเองในด้านการแพทย์ เพื่อที่จะได้อายุยืนนาน เราสู้กับตัวเองในด้านเทคโนโลยีการทำเกษตร เพื่อเลี้ยงดูคนให้มากขึ้น เราสู้กับตัวเองในด้านศิลปะต่อสู้ เพื่อทำให้ตัวเองแข็งแกร่งขึ้น”
พูดมาถึงตรงนี้ เย่เฉินจึงหันกลับไปมองอิโตะ นานาโกะ แล้วเอ่ยถามเธอว่า“ถ้าเริ่มจากนี้เป็นต้นไป ไม่ให้คุณเข้าแข่งขันใดๆอีก หรือคุณจะยอมปล่อยโอกาสการพัฒนาตัวเอง กระทั่งยอมปล่อยศิลปะการต่อสู้ไป?”
อิดตะ นานาโกะจึงพูดไปว่า“แน่นอนว่าไม่มีทาง!ถึงจะไม่ให้แข่งขันรายการไหนอีก ฉันก็จะไม่มีวันยอมทิ้งศิลปะการต่อสู้ไปแน่!”
เย่เฉินหัวเราะและพูดว่า“ก็แค่นั้นแหละ คุณชอบในศิลปะการต่อสู้ และไม่ได้เอาศิลปะการต่อสู้ไปโจมตีผู้อื่น ดังนั้น จะชนะหรือไม่ จะสำคัญอย่างไร?ถึงจะแพ้ในการแข่งขัน ไม่ได้รับรางวัลใดๆ แล้วมันจะมีอะไรสำคัญล่ะ?ขอแค่ทำให้ตัวเองมีคุณค่า ความชอบในศิลปะการต่อสู้ ก็พอแล้ว”
อิโตะ นานาโกะค่อยๆโค้งคำนับเขาช้าๆ แล้วพูดอย่างจริงใจ“ขอบคุณค่ะเย่เฉินซัง นานาโกะเข้าใจแล้วค่ะ!”
เย่เฉินพูด“การแข่งขันพรุ่งนี้ต้องพยายามให้ดีนะ ไม่ว่าจะสำเร็จหรือล้มเหลวก็อย่าได้ใส่ใจ แค่เอาด้านที่ดีที่สุดของตัวเองแสดงออกมาก็เพียงพอแล้ว”
อิโตะ นานาโกะพยักหน้าอย่างตั้งใจ“เย่เฉินซังวางใจเถอะ ฉันจะทุ่มแรงกายทั้งหมดเลยค่ะ!”
พูดจบ เมื่อเธอนึกถึงรอบรองชนะเลิศ เย่เฉินก็ใช้สายตาปวดใจเล็กน้อยมองมาที่ตนเอง เธอจึงถามด้วยหัวใจที่เต็มไปด้วยความสุข“เย่เฉินซังคะ การแข่งขันรอบที่แล้วของฉัน ทำไมดีไหมคะ?”
เย่เฉินที่ได้ยินเธอพูดถึงการแข่งครั้งก่อน เมื่อนึกถึงฉากที่เธอถูกคู่ต่อสู้โจมตีครั้งแล้วครั้งเล่า ได้รับบาดเจ็บอย่างต่อเนื่อง ในใจของเขายังคงรู้สึกได้ถึงความปวดใจ
ด้วยเหตุนี้ เขาจึงพูดอย่างจริงจังว่า“ผมคิดว่าการแข่งขันครั้งก่อนของคุณทำได้เยี่ยมมากเลยครับ ผมไม่ค่อยเข้าใจจุดหนึ่ง ตอนนั้นทำไมคุณถึงปล่อยให้คู่ต่อสู้โจมตีซ้ำๆล่ะ?ความจริงความแข็งแกร่งของคุณสูงกว่าคู่ต่อสู้ ถ้าหากคุณโต้ตอบอย่างเด็ดเดี่ยวตั้งแต่ต้น คุณอาจจะไม่ได้รับบาดเจ็บก็ได้ แต่คุณกลับปล่อยโอกาสให้คู่ต่อสู้ ตกลงนี่มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่?”
อิโตะ นานาโกะพูดอย่างเขินอาย“อันที่จริง……ตอนนั้นฉันต้องการชนะด้วยการจู่โจมเพียงครั้งเดียว ดังนั้นฉันจึงปล่อยให้คู่ต่อสู้โจมตีฉันในตอนเริ่มแรก เพื่อค้นหาข้อบกพร่องของคู่ต่อสู้”
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน
อ่านต่อได้ตรงไหนครับ...
สงสารหวังเจิ้งกาง หลังจากมอบบ้านมอบรถให้เย่เฉิน ก้ไม่เห็นเยเฉินพูดถึงเลย เหมือนเป็นตัวประกอบ ตอนแรกๆ 555...
รอตอนต่อไปอยู๋นะครับกำลังสนุกเลย...
รออัพเดตตอนใหม่อยู่นะครับ กำลังสนุกเลย...
ไม่มีอัพเดตแล้วหรือครับ กำลังสนุกเลย...
99% เว็บนี้แปลใกล้เคียงคำพูดของคนไทยที่สุด เสียดายเขาไม่แปลต่อให้ เว็บอื่นเขาไปไกลแล้วแต่แปลเข้าใจยากหน่อย ต้องใช้การเดาเข้าช่วยถึงพอจะเข้าใจ มีเว็บที่เป็นภาษาจีนล้วน ลองใช้โปรแกรมแปลภาษาดู ก็เหมือนเว็บอื่นๆที่ว่า ผลสุดท้ายก็กลับมาอ่านเว็บนี้ต่อ คิดว่าถ้าอ่านจนจบที่เขาแปล ก็คงไปหาอ่านเว็บอื่นต่อ เดาเอา😁...
อัพตอนต่อไปหน่อยครับกำลังสนุกเลย...
il semble que c'est leur fin d'histoire comme ça . merci pour ce temps de lecture,nous aurions préféré un lien d'achat complète du livre hélas . il temps de faire autre chose désormais...
สงสัยไม่ได้อ่านต่อแล้ว...แต่งดีมากเลยคัฟ ได้อรรถรถ...
สงสัยจะไม่ได้อ่านต่อแล้ว กำลังสนุกเชี่ยว...