ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 136

บทที่136 รักษาช่วยชีวิตคน(2)

……

กลางคืน ซ่งหวั่นถิงขับรถมาที่ชุมชนเพื่อรับเย่เฉินด้วยตนเอง

เมื่อเห็นเย่เฉิน เธอก็ยกมือขึ้นด้วยความเคารพและกล่าวว่า “อาจารย์เย่ ฉันสร้างความลำบากให้คุณแล้ว”

เย่เฉินยิ้มบาง ๆ “คุณซ่งไม่ต้องเกรงใจขนาดนั้น”

เมื่อพูดจบ เขาเห็นเธอสวมสร้อยข้อมือเพชรที่ข้อมือ จึงถามอย่างสงสัยว่า “สร้อยข้อมือที่ทำหายเมื่อครั้งนั้น ก็คือเส้นนี้ใช่ไหม? ”

ซ่งหวั่นถิงพยักหน้าอย่างรีบร้อนและกล่าวว่า “ใช่ คือเส้นนี้เองค่ะ เป็นของที่แม่ทิ้งไว้ให้ฉันก่อนท่านจะเสียชีวิต สำหรับฉันแล้วมันสำคัญพอ ๆ กับชีวิตฉัน ต้องขอบคุณอาจารย์เย่ มิฉะนั้น ฉันอาจจะไม่ได้มันกลับคืนมาตลอดไป”

เย่เฉินยิ้มและกล่าวว่า “คุณกับมันยังมีวาสนาต่อกัน ถึงแม้ว่าผมไม่ช่วย เมื่อเวลาผ่านไปสักพักมันก็จะวกกลับมาในมือคุณอีกครั้ง”

ซ่งหวั่นถิงรู้ว่าที่เย่เฉินพูดแบบนี้คือถ่อมตน ก็รีบพูดขึ้นมา “อาจารย์เย่ คนที่มีความสามารถอย่างคุณนั้นหายาก และยังเป็นคนถ่อมตัวเช่นนี้ ก็ยิ่งหายากเข้าไปอีก”

เย่เฉินกล่าวด้วยรอยยิ้ม “ คุณซ่ง ไม่ต้องพูดประจบผมแล้ว พวกเรารีบไปกันเถอะ”

ซ่งหวั่นถิงรีบพยักหน้าและกล่าวว่า “ อาจารย์เย่ เชิญขึ้นรถค่ะ! ”

เมื่อขึ้นไปนั่งบนรถโรลส์รอยซ์ของซ่งหวั่นถิงแล้ว คนขับก็ออกรถอย่างรวดเร็ว เพื่อไปยังคฤหาสน์ของตระกูลซ่งในเมืองจินหลิง

นี่คือวิลล่าสไตล์จีนทั่วไป ที่มีรูปทรงที่สวยงามใหญ่โตโอ่อ่า และยังมีสวนเจ็ดชั้น ซึ่งแสดงให้เห็นถึงความงามแบบโบราณที่คลาสสิก แสดงถึงรสนิยมที่หรูหราของเจ้าของ

ยิ่งไปกว่านั้นคฤหาสน์แห่งนี้มีพื้นที่ขนาดใหญ่มาก และถ้าใครสามารถเป็นเจ้าของที่ดินผืนใหญ่ในเมืองจินหลิง แสดงให้เห็นได้ว่าตระกูลซ่งมีความมั่งคั่งแค่ไหน

ภายใต้การนำของซ่งหวั่นถิง เย่เฉินมาถึงลานหลัก ทันทีที่เดินเข้าประตู เขาเห็นชายหนุ่มในชุดสูทและรองเท้าหนัง เดินมาที่นี่พร้อมกับชายชราและหญิงสาว