ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 1372

โคบายาชิจิโร่ยืนขึ้นมาด้วยความโกรธ พูดอย่างเย็นชา：“ผู้จัดการเว่ย พวกคุณอย่าคิดว่ามียาดีชนิดหนึ่งแล้วพวกคุณก็สามารถทำได้ทุกอย่างและไม่มีใครสามารถขัดขวางพวกคุณได้ ฉันจะบอกให้พวกคุณทราบ ถ้าพวกคุณบีบคั้นบริษัทผลิตยาโคบายามากเกินไป บริษัทผลิตยาโคบายาของเราสามารถทำสงครามราคากับพวกคุณอย่างแน่นอน คุณเชื่อไหม ตั้งแต่พรุ่งนี้เป็นต้นไป ยากระเพาะเสี่ยวหลินจะลดราคาลง50% ？ถึงแม้ยาของพวกคุณจะให้ประสิทธิภาพที่ดีกว่าก็ตาม？เมื่อสงครามราคาเริ่มขึ้น กำไรของพวกคุณก็จะลดลงอย่างแน่นอน！”

เว่ยเลี่ยงพูด：“คุณชิอิจิโร่ ถ้าคุณอยากทำสงครามราคา พวกเราก็ไม่กลัวอยู่แล้ว พูดตามตรง ในเมื่อเถ้าแก่ของพวกเราไม่อยากร่วมมือกับคุณ ฉันก็ไม่อยากเสียเวลามาคุยกับคุณต่อ ถ้าคุณไม่พอใจหรือมีแผนการและความคิดอะไร คุณก็กลับไปแล้วลงมือได้เลย ฉันมีธุระต้องขอตัวก่อน”

เมื่อพูดจบ เขาก็พูดกับเลขาว่า：“ส่งแขก！”

โคบายาชิจิโร่โกรธมากๆ

อันที่จริงเขาไม่อยากทำสงครามราคากับยากระเพาะเก้าเสวียนเลย

เพราะการทำสงครามราคา มันเป็นทางเลือกสุดท้าย

หากว่าประสิทธิภาพของยาทั้งสองชนิดใกล้เคียงกัน ถ้าทำสงครามราคากันในเวลานี้ มันก็แทบจะเสมอตัวและมันได้ไม่คุ้มเสีย

ถ้าหากว่าประสิทธิภาพของยาทั้งสองชนิดต่างกันมาก ถ้าเขายังกล้าทำสงครามราคาในเวลานี้อีก เขาคงขาดทุนย่อยยับ

ถึงแม้ว่าประสิทธิภาพของยากระเพาะเสี่ยวหลินจะไม่ค่อยดี แต่ต้นทุนการผลิตไม่ได้น้อยไปกว่ายากระเพาะเก้าเสวียนเลย！

ยิ่งไปกว่านั้น เนื่องจากค่าแรงของคนญี่ปุ่นค่อนข้างสูง มีต้นทุนการขนส่งและมีภาษีนำเข้าส่งออก ทำให้ต้นทุนการผลิตของยากระเพาะเสี่ยวหลินสูงกว่ายากระเพาะเก้าเสวียน แต่ยากระเพาะเก้าเสวียนมีประสิทธิภาพของยาดีกว่า

ถ้าพวกเขาลดราคาลงมาเหลือกล่องละหนึ่งร้อยหยวน ยากระเพาะเสี่ยวหลินคงขายอย่างขาดทุนแน่นอน แต่ยากระเพาะเก้าเสวียนอาจจะกำไรกล่องละสิบถึงยี่สิบหยวน

ดังนั้นเรื่องที่โคบายาชิจิโร่บอกว่าจะทำสงครามราคานั้น เขาแค่พูดอย่างอวดเก่งเท่านั้น ถ้าให้เขาทำสงครามราคาจริงๆ เขาไม่กล้าอยู่แล้ว

คิดไปคิดมา วิธีที่เขาจะแก้ปัญหาเรื่องนี้ได้ก็มีอยู่ทางเดียว นั้นก็คือขโมยสูตรยานั้นมา