ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 1387
โคบายาชิจิโร่ได้ยินเย่เฉินบอกว่าพี่ชายของเขายังมีชีวิตอยู่ ทำให้เขาสิ้นหวังทันที
สีหน้าของเขาเต็มไปด้วยความโกรธ：“คุณ...คุณรับเงินจากฉันไปพันล้านหยวน รับปากว่าจะฆ่าพี่ชายของฉัน คุณหลอกฉันมาตลอดเลยใช่ไหม？！”
เย่เฉินพูดด้วยรอยยิ้ม：“โคบายาชิจิโร่ อย่าแกล้งทำตัวโง่และใสซื่ออีกเลย สังคมสมัยนี้ต่างฝ่ายต่างพยายามหลอกลวงซึ่งกันและกัน เหตุผลแค่นี้คุณก็ไม่เข้าใจเหรอ？”
โคบายาชิจิโร่พูดด้วยความโกรธ：“คุณ...คุณไม่รักษาคำพูด！”
เย่เฉินถามกลับ：“ฉันไม่รักษาคำพูด ？คุณพูดสิ？คุณรู้สึกว่าตัวเองเก่งมากใช่ไหม？แม่งเอ๊ย คุณบินจากญี่ปุ่นมาที่จีน แล้วมาขโมยสูตรยาของฉันและคุณก็ตั้งใจจะลักพาตัวลูกน้องของฉัน คุณคิดว่าตัวเองรักษาคำพูดเหรอ？ยังมีอีกเรื่อง พี่ชายของคุณก็เหมือนกัน บินจากญี่ปุ่นแล้วมาที่จีน เพื่อมาขโมยสูตรยาวิเศษของฉัน คุณคิดว่าเขารักษาคำพูดหรือเปล่า？สำหรับคนของตระกูลโคบายา การขโมยของคนอื่นมันเป็นเรื่องปกติใช่ไหม？”
โคบายาชิจิโร่พูดไม่ออกทันที
ตอนนี้เย่เฉินพูดด้วยความรังเกียจ：“คุณเป็นคนพูดว่าฉันไม่รักษาคำพูด？ก็ได้！งั้นพวกเราทำอย่างนี้ดีกว่า ตอนนี้ฉันจะหาคนไปฆ่าพี่ชายของคุณทันที！”
เมื่อพูดจบ เขาก็มองโคบายาชิจิโร่และพูด：“มีอีกเรื่อง เมื่อสักครู่ฉันเคยพูดไว้แล้ว ฉันจะส่งคุณไปเจอพี่ชาย แต่คุณไม่อยากให้พี่ชายของคุณมีชีวิตอยู่ ถ้างั้นฉันคงต้องฆ่าพี่ชายของคุณ จากนั้นค่อยฆ่าคุณ ส่งคุณไปลงนรกเพื่อเจอหน้าพี่ชายคุณ ถ้าทำอย่างนี้แปลว่าฉันรักษาคำพูดใช่ไหม？”
เมื่อโคบายาชิจิโร่ได้ยินคำพูดนี้ ทำให้เขาหวาดกลัวจนตัวสั่น รีบคุกเข่ากับพื้นแล้วคำนับและพูดอ้อนวอน：“คุณเย่ ฉันผิดไปแล้ว！เมื่อสักครู่ฉันพูดไร้สาระ คุณอย่าถือสาฉันเลย ฉันต้องขอบคุณมากๆ ที่คุณเมตตาไว้ชีวิตพี่ชายของฉัน...ฉันต้องขอบคุณอีกครั้ง ที่คุณเมตตาและไว้ชีวิตฉัน！”
เย่เฉินพูดด้วยรอยยิ้ม：“พูดอย่างนี้ค่อยน่าฟังหน่อย โคบายาชิจิโร่พวกเราไปกันเถอะ ฉันจะพาคุณไปเจอหน้าพี่ชายของคุณ”
เมื่อพูดจบ เย่เฉินก็โบกมือให้เฉินจื๋อข่าย：“จับตัวเขาไว้ ไปโรงเลี้ยงสุนัขของหงห้า
เฉินจื๋อข่ายรีบพยักหน้าทันที：“ได้ครับอาจารย์เย่！”
เว่ยเลี่ยงที่อยู่ข้างๆก็รีบถามทันที：“อาจารย์เย่ ฉันต้องไปด้วยไหม？”
หงห้าพูดด้วยรอยยิ้ม：“เขาทำตัวดี ช่วงนี้เขาเชื่อฟังมากๆ ทุกวันก็ช่วยเลี้ยงสุนัข พาสุนัขไปเดินเล่น ปัดกวาดโรงเลี้ยงสุนัข ช่วงว่างๆก็เรียนภาษาจีน เดือนที่แล้วเขายังขอร้องให้ฉันซื้อพจนานุกรมให้เขาสองเล่มเลย”
เย่เฉินหัวเราะ：“ผู้ชายคนนี้ดีนะ ยังมีใจที่ฝักใฝ่หาความรู้
หงห้าพูด：“อาจารย์เย่ ประเด็นสำคัญคือผู้ชายคนนี้ไปไหนไม่ได้ เขาไม่กล้าออกไปจากโรงเลี้ยงหมาแม้แต่ก้าวเดียว เขาอยู่ที่นี่ตลอดยี่สิบสี่ชั่วโมง เขาคงหาอะไรบางอย่างทำเพื่อฆ่าเวลา”
เย่เฉินพูด：“อืม คุณไปเรียกเขามาที่นี่หน่อย”
“ได้ครับ！”
หงห้ารีบเดินออกไปทันที
บทใหม่
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน
สมน้ำหน้าไอฉางควน เหมาะกับหม่าหลันดี ขี้โม้เหมือนกัน ว่าคนที่มีความสามารถว่ากระจอกเหมือนกัน หลงตัวเองเหมือนกัน พูดมาได้ไงมึงกับหานเหมยชิงเป้นคู่ฟ้าประทาน 5555 สมล่ะที่คบกังหม่าหลันได้...
ทั้งที่เป็นผู้ชาย แรงเยอะกว่า ตัวใหญ่ก็ว่า แต่กลัวกับอีหม่าหลันพูดขู่แค่นี้เนี่ยน่ะ ไม่น่าเกิดเป็นผู้ชายเลยมึงไอเชียวฉางควน กูคิดว่าเป็นตุ๊ด ปากบอกรอเหมยชิงมานาน อยากจะพัฒนาความสัมพันธ์ อยากจะมีเพศสัมพันธ์อยากจะอยู่กับเหมยชิง อยากแต่งงานกะเหมยชิงอีกครั้ง ทั้งที่เหมยชิงยอมกลับมาหาเพื่อมึง แต่มึงกลับไม่กล้าทำไรกะอีหม่าหลันสักอย่าฃ แค่หม่าหลันพูดขู่ว่าจะไปหาเรื่องเหมยชิง แทนที่จะให้เหมยชิงจ้างบอดีการ์ดมา อีหม่าก้ทำไรไม่ได้ล่ะ หรือไอฉางควนปกป้อง สู้กันจริงๆหม่าหลันก้สู้คงไม่ได้หรอก ทำมึงกลับกลัวหัวหด ชาตินี้ก้คงไม่ได้อยุ่กับคนรักหรอก ฝันไปเถอะมึง กระจอก...
ไม่ใช่ว่าข้อมูลของเย่เฉิน ตอนตั้งแต่9ขวบจนถึงปัจุบัน ไม่ใช่ว่าถังซื่อไห่ลบไปแล้วไม่ใช่หรอหรือเก้บซ่อนไว้ ถ้า้ป้นอย่างงี้ แสดงว่าองกรพั้วชิงก้สามารถหาได้เช่นกันดิ ถ้างั้น ไม่ใช่ว่าถังซื่อไห่มันลบออกข้อมูลตอนเด้กของพระเอกออกไปหรอกหรอ -.-"...
พูดมาได้ไงไม่ได้หวังเกินตัว แต่อยากมีลูกกะเย่เฉิน ถึงกับขนาดที่ว่าจะแอบมีความสัมพันกับพระเอกตอนหลับ แบบนี้ไม่ได้เรียกหวังเกินตัวเลยงั้นอ่าดิ 555 ผมชอบอ่านเรื่องโรงแมนติกน่ะ เพราะมันพอดี แต่เรื่องนี้อ่านแล้วไม่ฟินอ่ะ เรื่องความรักชายหญิง เพราะมันลุกหนักเกินไปจน จนไม่มีให้ลุ้นอาะ...
ไม่เข้าใจจริง ว่าทำไมต้องให้พระเอกชดเชย หรือชดใช้ความรักให้หญิงสาวพวกนี้ ถ้าเป้นกุ้ซิวอี้พอยอมรับได้เพราะ เป้นคู่หมั่นพระเอก แต่พวกที่เข้ามาหาพระเอก พระเอกก้แค่ช่วยไปเท่านั้น ให้จะได้สะดวกต่อการทำงานร่วมกัน ไม่ได้ช่วยเพราะรัก แต่พวกหล่อนกับบอกให้ชดใช้ ทั้งที่ที่พวกหล่อนมารักพระเอกแท้ๆ แต่กลับจะให้พระเอกชดใช้เนี่ยน่ะ...
เฮเลน่า แม่งก่น่ารังเกียจเกิ้น...
เฮเลน่ามึงก้ฝันกลางวันเกิ้น ถามหน่อยสู้ไรกับนานาโกะหรือกู้ซิวอิ้วอีกได้บ้าง เรื่องนี้ผู้หญิงแม่งก้มโนเก่งเกิน คิดว่าจะได้ใช้ชีวิตร่วมกับพระเอก 555...
แล้วตู้ไหชิง ไม่ใช่ผู้หญิงที่ไอซูเต้าขอแต่งงานหรอ ไม่รู้คนเขียน หรือคนแปลที่แปลมั่ว ซูเต้า ไม่เคยขอใครแต่งงาน แล้วไห่ชิงนั้นไม่ได้เรียกว่าขอแต่งงานหรอกหรอ 555...
พระเอกมันเป้นห่วงความรุ้สึกนานาโกะมากขนาดนั้น ไม่อยากให้เศร้าใจมากขนาดนี้น ทำไมไม่แต่งงานกับนานาโกะไปเลยล่ะ ขัดใจ ถ้าเป้นครอบครัวอื่นอยากยกความดีความชอบให้ลูกสาวอีกฝ่ายก้ไมาแปลก แต่ครอบครัวนานาโกะยังไงต่อให้ไม่ยกความดีความชอบให้นานาโกะ พ่อนานาโกะก้รักนานาโกะมากอยุ่ล่ะ แคร์ความรู้สึกนานาโกะมากขนาดนั้น แต่งงานไปนานาโกะไปเลย ได้จบๆ 555...
บางที อ.ก้เขียนลำเอียงเกินไป วานพั่วจวิ้นทำงานแค่ตายจนกว่าจะได้ยามา แต่ซูรั่วรี่ไม่ได้ทำไรเลย มาถึงก้ได้ยาล่ะ 555...