ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 1388

ผ่านไปสักพัก มีผู้ชายคนหนึ่งใส่เสื้อคนงานสีเทาน้ำเงิน ใส่ถุงมือและแขนเสื้อสีเทาน้ำเงิน วิ่งมาด้วยสีหน้าตื่นเต้น

เมื่อเข้ามาในประตู เขาก็เห็นหน้าเย่เฉินทันที เขารีบพูดด้วยความตื่นเต้น“สวัสดีครับ！ คุณเย่ ไม่ได้เจอกันตั้งนาน！”

โคบายาชิอิจิโร่อยู่ที่นี่มานานแล้ว ทุกวันเขาทำได้แค่พูดคุยกับลูกน้องไม่กี่คนของท่านหงห้า อันที่จริงเวลาส่วนใหญ่ของเขาคือการอยู่กับสุนัข

เมื่ออยู่ที่นี่นานๆ ทำให้เขารู้สึกเหงามากๆ

เมื่อเขาได้ยินว่าเย่เฉินมาที่นี่ในเวลานี้ และอยากเจอหน้าเขา ทำให้เขาตื่นเต้นมากๆอย่างบอกไม่ถูก

ตื่นเต้น เพราะเขารู้สึกว่าตัวเองไม่ได้เจอหน้าคนรู้จักหรือเพื่อนมานานแล้ว ถึงแม้เย่เฉินจะไม่ใช่เพื่อนของเขา แต่ก็นับได้ว่าเป็นคนรู้จักของเขา？

มันเป็นเรื่องยากจริงๆสำหรับเขาที่จะได้เห็นหน้าคนที่เขารู้จัก

เย่เฉินมองหน้าเขา และพูดด้วยรอยยิ้ม：“โคบายาชิอิจิโร่ คุณพูดภาษาจีนได้ดีมากๆ ไม่มีสำเนียงอย่างอื่นเลย ช่วงนี้คุณน่าจะตั้งใจเรียนภาษาจีนมากๆใช่ไหม？”

โคบายาชิอิจิโร่ยิ้มอย่างเขินอายและพูด：“ช่วงนี้ทุกวัน นอกจากเลี้ยงสุนัขแล้ว เวลาที่เหลือฉันก็เอามาเรียนภาษาจีน คนอื่นๆในโรงเลี้ยงสุนัขช่วยฉันฝึกพูดและสอนฉันออกเสียง ทำให้ฉันเรียนรู้ภาษาจีนได้เร็วขึ้น คุณเย่ชมฉันมากเกินไปแล้ว！”

เย่เฉินพยักหน้าและชี้ไปที่โคบายาชิจิโร่ที่คุกเข่าและตัวสั่นอยู่บนพื้นโดยหันหลังให้โคบายาชิอิจิโร่ เย่เฉินพูดด้วยรอยยิ้ม：“โคบายาชิอิจิโร่ วันนี้ฉันพาคนที่คุณรู้จักมาเจอคุณ คุณมาดูสิว่าเขาเป็นใคร”

เวลานี้โคบายาชิจิโร่หวาดกลัวมากๆจนตัวสั่นอย่างรุนแรง

ตอนที่เขาได้ยินเสียงของพี่ชาย เขารู้สึกกลัวมากๆ เพราะเขารู้ว่าตัวเองทำผิดและรู้สึกละอายใจ

เพราะตอนนั้นเขาใช้เงินจำนวนมาก ว่าจ้างนักฆ่าญี่ปุ่นจำนวนมากตามฆ่าพี่ชายตัวเองถึงประเทศจีน