ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 1389
ผ่านไปสักพัก โคบายาชิจิโร่โดนพี่ชายทำร้ายจนเลือดอาบใบหน้า และเขาเจ็บปวดจนเกือบจะหมดสติไปหลายครั้ง
แต่เขาก็โดนหมัดของโคบายาชิอิจิโร่ต่อยจนได้สติกลับมา！
ตอนนี้โคบายาชิอิจิโร่เก่งมากๆ
เมื่อก่อนเขาเป็นลูกคนรวยที่ชอบสุราและนารีจนทำให้ร่างกายอ่อนแอ แต่ช่วงเวลาที่ผ่านมาเขาทำงานหนักทุกวันที่โรงเลี้ยงสุนัขของหงห้า ทำให้ร่างกายของเขาแข็งแรงมากขึ้น ฉันไม่กล้าพูดว่าเขาเป็นยอดฝีมือ แต่เขาสามารถชกต่อยโคบายาชิจิโร่ที่ชอบสุรานารีจนร่างกายอ่อนแอได้อย่างสบายมากๆ
ในเวลานี้โคบายาชิจิโร่ตระหนักได้ว่า ร่างกายของตัวเองอ่อนแอมากแค่ไหน หลังจากโดนต่อยไม่กี่หมัด เขาก็เกือบจะหมดสติและเกือบจะเสียชีวิต
เขาร้องไห้และพูดอย่างคลุมเครือว่า：“พี่ชาย ได้โปรดเห็นแก่ที่พวกเราเป็นพี่น้องกันคลานตามกันมา พี่ชายปล่อยฉันไปเถอะ...”
เมื่อพูดจบ เขาก็ร้องไห้เสียงดังทันที
โคบายาชิอิจิโร่กัดฟันและด่า：“แกยังรู้ว่าพวกเราเป็นพี่น้องกันอีกเหรอ？แกยังรู้ว่าพวกเราเป็นพี่น้องที่คลานตามกันมาอีกเหรอ？！”
“ชิจิโร่ ตั้งแต่เล็กจนโต ฉันรักและเอ็นดูแกมากๆ แกลืมไปแล้วเหรอ？！”
“ถึงแม้พวกเราโตเป็นผู้ใหญ่แล้ว พวกเรามักจะต่อสู้เพื่อแย่งฐานะในตระกูล แต่ฉันไม่เคยคิดจะทำร้ายแกเลย！”
“แต่แกละ？แกรู้ทั้งรู้ว่าพวกเราสองคนเป็นพี่น้องพ่อแม่เดียวกัน แกรู้ทั้งรู้ว่าฉันไม่ฆ่าพ่อตัวเองอยู่แล้ว แต่แกกลับกล่าวหาว่าฉันฆ่าพ่อตัวเอง และใช้เงินพันล้านเพื่อจ้างคนมาฆ่าฉันอีก！”
“ฉันไม่มีน้องชายที่เป็นเดรัจฉานอย่างแก วันนี้ฉันจะฆ่าคนอกตัญญูของตระกูลโคบายาอย่างแก！ฆ่าไอ้สารเลวอย่างแกด้วยมือของฉันเอง！”
โคบายาชิจิโร่หวาดกลัวจนร้องไห้ออกมา เสียงของเขาก็แหบไปด้วย
แต่โคบายาชิอิจิโร่ไม่ได้เห็นใจหรือสงสารเขาเลย
ตอนนี้เขาโกรธจนเลือดขึ้นหน้า
โคบายาชิอิจิโร่ตัวสั่นด้วยความตื่นเต้นและพูดทั้งน้ำตา：“ฉันยินดีกลับไป！คุณเย่ฉันยินดีกลับไป！”
เย่เฉินพยักหน้า：“ฉันปล่อยคุณกลับไปได้ แต่มีเงื่อนไข คุณต้องรับปากฉันก่อน”
โคบายาชิอิจิโร่รู้ว่าเย่เฉินไม่ปล่อยเขากลับไปโดยที่ไม่หวังผลประโยชน์ ดังนั้นเขาถามอย่างไม่ลังเล：“คุณเย่ ไม่ว่าคุณจะมีเงื่อนไขอะไร ฉันรับปากทั้งหมด！ขอแค่คุณยอมปล่อยฉันกลับไปที่ญี่ปุ่น！”
เขาทำงานในโรงเลี้ยงสุนัขถึงแม้จะไม่ใช่งานที่ยากลำบาก และไม่ได้โดนลงโทษหรือรังแก แต่การใช้ชีวิตอยู่ตรงนี้ มันไม่ได้สุขสบายเหมือนตอนที่เขาเป็นลูกชายใหญ่ของตระกูลโคบายา มันต่างกันมากๆ
เขาทนทุกข์มานาน และคาดหวังว่าตัวเองจะได้กลับไปตลอดเวลา เดิมทีเขาคิดว่าชั่วชีวิตนี้คงออกไปจากโรงเลี้ยงสุนัขไม่ได้แล้ว แต่เขาคาดไม่ถึงจริงๆ ตอนนี้เขามีโอกาสที่จะได้ออกไปจากที่นี่จริงๆ
ดังนั้น ไม่ว่าเขาจะต้องแลกด้วยอะไร เขาก็ยอม！
แต่เขาคาดไม่ถึงว่า เย่เฉินจะพูดว่า：“โคบายาชิอิจิโร่ ฉันปล่อยคุณกลับญี่ปุ่น ให้คุณไปสืบทอดกิจการของบริษัทผลิตยาโคบายา แต่ฉันต้องการหุ้น 80% ของบริษัทผลิตยาโคบายา คุณรับปากได้ไหม？”
บทใหม่
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน
สมน้ำหน้าไอฉางควน เหมาะกับหม่าหลันดี ขี้โม้เหมือนกัน ว่าคนที่มีความสามารถว่ากระจอกเหมือนกัน หลงตัวเองเหมือนกัน พูดมาได้ไงมึงกับหานเหมยชิงเป้นคู่ฟ้าประทาน 5555 สมล่ะที่คบกังหม่าหลันได้...
ทั้งที่เป็นผู้ชาย แรงเยอะกว่า ตัวใหญ่ก็ว่า แต่กลัวกับอีหม่าหลันพูดขู่แค่นี้เนี่ยน่ะ ไม่น่าเกิดเป็นผู้ชายเลยมึงไอเชียวฉางควน กูคิดว่าเป็นตุ๊ด ปากบอกรอเหมยชิงมานาน อยากจะพัฒนาความสัมพันธ์ อยากจะมีเพศสัมพันธ์อยากจะอยู่กับเหมยชิง อยากแต่งงานกะเหมยชิงอีกครั้ง ทั้งที่เหมยชิงยอมกลับมาหาเพื่อมึง แต่มึงกลับไม่กล้าทำไรกะอีหม่าหลันสักอย่าฃ แค่หม่าหลันพูดขู่ว่าจะไปหาเรื่องเหมยชิง แทนที่จะให้เหมยชิงจ้างบอดีการ์ดมา อีหม่าก้ทำไรไม่ได้ล่ะ หรือไอฉางควนปกป้อง สู้กันจริงๆหม่าหลันก้สู้คงไม่ได้หรอก ทำมึงกลับกลัวหัวหด ชาตินี้ก้คงไม่ได้อยุ่กับคนรักหรอก ฝันไปเถอะมึง กระจอก...
ไม่ใช่ว่าข้อมูลของเย่เฉิน ตอนตั้งแต่9ขวบจนถึงปัจุบัน ไม่ใช่ว่าถังซื่อไห่ลบไปแล้วไม่ใช่หรอหรือเก้บซ่อนไว้ ถ้า้ป้นอย่างงี้ แสดงว่าองกรพั้วชิงก้สามารถหาได้เช่นกันดิ ถ้างั้น ไม่ใช่ว่าถังซื่อไห่มันลบออกข้อมูลตอนเด้กของพระเอกออกไปหรอกหรอ -.-"...
พูดมาได้ไงไม่ได้หวังเกินตัว แต่อยากมีลูกกะเย่เฉิน ถึงกับขนาดที่ว่าจะแอบมีความสัมพันกับพระเอกตอนหลับ แบบนี้ไม่ได้เรียกหวังเกินตัวเลยงั้นอ่าดิ 555 ผมชอบอ่านเรื่องโรงแมนติกน่ะ เพราะมันพอดี แต่เรื่องนี้อ่านแล้วไม่ฟินอ่ะ เรื่องความรักชายหญิง เพราะมันลุกหนักเกินไปจน จนไม่มีให้ลุ้นอาะ...
ไม่เข้าใจจริง ว่าทำไมต้องให้พระเอกชดเชย หรือชดใช้ความรักให้หญิงสาวพวกนี้ ถ้าเป้นกุ้ซิวอี้พอยอมรับได้เพราะ เป้นคู่หมั่นพระเอก แต่พวกที่เข้ามาหาพระเอก พระเอกก้แค่ช่วยไปเท่านั้น ให้จะได้สะดวกต่อการทำงานร่วมกัน ไม่ได้ช่วยเพราะรัก แต่พวกหล่อนกับบอกให้ชดใช้ ทั้งที่ที่พวกหล่อนมารักพระเอกแท้ๆ แต่กลับจะให้พระเอกชดใช้เนี่ยน่ะ...
เฮเลน่า แม่งก่น่ารังเกียจเกิ้น...
เฮเลน่ามึงก้ฝันกลางวันเกิ้น ถามหน่อยสู้ไรกับนานาโกะหรือกู้ซิวอิ้วอีกได้บ้าง เรื่องนี้ผู้หญิงแม่งก้มโนเก่งเกิน คิดว่าจะได้ใช้ชีวิตร่วมกับพระเอก 555...
แล้วตู้ไหชิง ไม่ใช่ผู้หญิงที่ไอซูเต้าขอแต่งงานหรอ ไม่รู้คนเขียน หรือคนแปลที่แปลมั่ว ซูเต้า ไม่เคยขอใครแต่งงาน แล้วไห่ชิงนั้นไม่ได้เรียกว่าขอแต่งงานหรอกหรอ 555...
พระเอกมันเป้นห่วงความรุ้สึกนานาโกะมากขนาดนั้น ไม่อยากให้เศร้าใจมากขนาดนี้น ทำไมไม่แต่งงานกับนานาโกะไปเลยล่ะ ขัดใจ ถ้าเป้นครอบครัวอื่นอยากยกความดีความชอบให้ลูกสาวอีกฝ่ายก้ไมาแปลก แต่ครอบครัวนานาโกะยังไงต่อให้ไม่ยกความดีความชอบให้นานาโกะ พ่อนานาโกะก้รักนานาโกะมากอยุ่ล่ะ แคร์ความรู้สึกนานาโกะมากขนาดนั้น แต่งงานไปนานาโกะไปเลย ได้จบๆ 555...
บางที อ.ก้เขียนลำเอียงเกินไป วานพั่วจวิ้นทำงานแค่ตายจนกว่าจะได้ยามา แต่ซูรั่วรี่ไม่ได้ทำไรเลย มาถึงก้ได้ยาล่ะ 555...