ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 1391

อันที่จริงตอนที่ก้าวมาถึงจุดนี้ สองคนพี่น้องก็คิดตกเรียบร้อยแล้ว

เวลานี้เงินทองอะไรนั่น ล้วนเป็นเพียงสิ่งของนอกกายเท่านั้น

สิ่งมีค่าที่แท้จริงสำหรับพวกเขาในขณะนี้คืออิสระ มีสถานะเป็นทายาทของตระกูลโคบายา!

หุ้นที่เหลือเพียง10%อยู่ในมือตนเอง และสามารถรับประกันว่าตนเองจะเหลือกินเหลือใช้ไปตลอดชีวิตได้เช่นเดียวกัน

แต่หากถูกขังอยู่ในฟาร์มเลี้ยงสุนัขแห่งหนึ่งในต่างถิ่นต่างแดนไปชั่วชีวิต อย่างนั้นชาตินี้คงไม่มีโอกาสที่จะพลิกตัวกลับมามีอะไรได้อีก

ดังนั้น หากนำตัวเลือกสองอย่างนี้มาเทียบกัน นั่นก็เท่ากับเป็นทางหนึ่งขึ้นสวรรค์ ทางหนึ่งลงนรกอย่างแท้จริง

ตอนที่ได้ยินโคบายา ชิอิจิโร่พูดว่า ยินดีมอบหุ้น90%ให้เย่เฉิน เจ้าตัวโคบายา ชิจิโร่ก็ร้อนใจเจียนคลั่งไปแล้ว

เขาแทบจะพูดโพล่งออกมาอย่างไม่สนใจใดๆ ทั้งสิ้นว่า “คุณเย่ หากคุณยอมร่วมมือกับผมล่ะก็ ผมสามารถมอบหุ้นให้คุณได้เลย95%!”

เย่เฉินยิ้มน้อยๆ แล้วพูดว่า “โคบายา ชิจิโร่ นายรู้ตัวช้าไปหน่อยนะ เรื่องนี้ฉันเห็นว่าร่วมมือกับพี่ชายนายดเหมาะสมกว่า”

พอเย่เฉินพูดประโยคนี้ออกมา โคบายา ชิอิจิโร่พลันแสดงท่าทางตื่นเต้นอย่างหาใดเปรียบออกมาทันที ส่วนโคบายา ชิจิโร่ก็รู้สึกราวกับตกลงไปในหุบเหวลึก เจ้าตัวหมดหวังโดยสิ้นเชิงแล้ว

โคบายา ชิอิจิโร่คุกเข่าลงกับพื้นโขกศีรษะให้เย่เฉินอย่างตื่นเต้น พลางกล่าวอย่างสะอึกสะอื้นว่า “คุณเฉิน ขอบคุณในความเชื่อใจและเห็นค่าของคุณ ต่อไปผมจะต้องทำตามที่คุณชี้แนะทุกอย่างแน่นอน คุณให้ผมไปทิศตะวันออกผมก็ไม่มีทางไปทิศตะวันตก!”

เย่เฉินพยักหน้า จากนั้นก็มองโคบายา ชิจิโร่ที่ดูสิ้นหวังเหลือแสน ก่อนจะพูดขึ้นมายิ้มๆ ว่า “ชิจิโร่ นายเองก็ไม่ต้องกังวลใจเกินไปนัก และไม่จำเป็นต้องสิ้นหวังขนาดนี้ ฉันร่วมมือกับพี่นาย ก็เพียงแค่ชั่วคราวเท่านั้น”

พอประโยคนี้หลุดออกมา สองคนพี่น้องก็มองเย่เฉินอย่างเคร่งเครียด