ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 1395
พอเย่เฉินฟังที่เซียวชูหรันเล่าจบ ก็ยิ้มโดยไม่พูดอะไรอยู่คนเดียว
เขารู้ เพราะอะไรหลังจากที่ตนแต่งงานกับเซียวชูหรัน คุณท่านใหญ่เซียวถึงไม่พูดเรื่องนี้อีก นั่นเป็นเพราะคุณท่านใหญ่เซียวรู้สึกว่าเขายกเซียวชูหรันให้แต่งงานกับตน กับตระกูลของตน เท่ากับเป็นการตอบแทนบุญคุณให้ตระกูลเย่แล้ว
แต่คำพูดนี้ เขาย่อมไม่มีทางบอกเซียวชูหรัน
เวลานี้ จู่ๆ เซียวชูหรันก็มองขึ้นไปบนท้องฟ้า ก่อนจะพูดด้วยความดีใจว่า “ว้าว! หิมะตกจริงๆ ด้วย!”
เย่เฉินเงยหน้า ปุยหิมะอันเย็นเยียบปอยหนึ่งตกลงมาบนหน้าผาก หลังจากนำพาความรู้สึกหนาวเย็นมาด้วย ก็ละลายหายไปในพริบตา
เริ่มแรกยังเป็นเพียงปุยหิมะตกลงมาปอยเล็กๆ หลังผ่านไปสิบนาที ปุยหิมะก็ค่อยๆ ตกลงมาเต็มท้องฟ้าในยามค่ำคืน
สำหรับเมืองทางตอนใต้อย่างจินหลิงนี้ หิมะตกหนักขนาดนี้ จึงพบเห็นได้ยากอย่างแท้จริง
เซียวชูหรันกระโดดโลดเต้นอย่างมีความสุขบนพื้นหิมะราวกับเด็กๆ
ตอนนี้หิมะเริ่มตกหนักขึ้นเรื่อยๆ เธอจึงลากเย่เฉินมาหยุดยังลานบ้าน ทางหนึ่งก็กอบหิมะชั้นบางๆ บนหลังคารถมารวมกัน ทางหนึ่งก็กล่าวกับเย่เฉินว่า “หากตกอย่างนี้ไปเรื่อยๆ ล่ะก็ พรุ่งนี้ก็สามารถปั้นตุ๊กตาหิมะกับเล่นปาหิมะได้แล้ว!”
เย่เฉินพยักหน้า เอ่ยขึ้นอย่างทอดถอนใจว่า “หลายปีแล้วที่ไม่ได้ปั้นตุ๊กตาหิมะ”
คราวก่อนที่ทำเรื่องพวกนี้ ยังคงเป็นตอนอยู่ที่สถานเลี้ยงเด็กกำพร้า ตนเองกับจ้าวเห้าที่เป็นเพื่อนในวัยเด็กตอนนั้นอยู่ด้วยกัน พาหลี่เสี่ยวเฟินน้องสาวในสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าไปปั้นตุ๊กตาหิมะตัวมหึมาบนที่ว่างของสถานเลี้ยงเด็กกำพร้า
เพียงพริบตาเดียว ก็ผ่านมาเกือบจะสิบปีแล้ว
หิมะในจินหลิงเริ่มตกหนักขึ้นเรื่อยๆ โมเมนต์ในวีแชท เว่ยโป๋และติ๊กต็อก แทบจะโพสต์เนื้อหาเกี่ยวกับหิมะนี้ทั้งนั้น แม้แต่คุณท่านซ่งก็ยังโพสต์โมเมนต์หนึ่ง โดยถ่ายภาพหิมะมุมสูงจากบนตึกคฤหาสน์ใบหนึ่ง พร้อมกับข้อความว่า “หิมะตกเพาะปลูกอุดมสมบูรณ์”
ซ่งหวั่นถิงก็โพสต์โมเม้นต์เช่นกัน ไม่มีรูปภาพ มีเพียงประโยคหนึ่ง “ฉันกำลังเขียนชื่อของคุณลงบนพื้นหิมะ กลัวคนจะเห็นชัด จึงลบมันออกไป...”
เย่เฉินเดาว่าคำว่า “คุณ” ที่เธอจะสื่อคงหมายถึงตัวเขาเอง แต่เขาไม่ได้กดไลค์ และไม่ได้คอมเมนต์
ค่ำคืนนี้ เย่เฉินเล่นเป็นเพื่อนเซียวชูหรันอยู่บนพื้นหิมะนานมาก จวบจนเลยเที่ยงคืน ทั้งสองคนถึงได้กลับห้องไปพักผ่อน
พอปิดไฟ เย่เฉินก็นอนลงบนเตียงฝั่งตัวเองพลิกตัวไปมายากจะข่มตาหลับ
เย่เฉินกล่าวว่า “วันนี้ผมต้องไปเย่นจิง อีกสองสามวันถึงจะกลับครับ”
หม่าหลันรีบพูดอย่างกระตือรือร้นว่า “ตายจริง ไปวันนี้เลยเหรอ? แม่ทำโจ๊กหมูไข่เยี่ยวม้าไว้ให้เธอแล้ว กินสักชามแล้วค่อยไปเถอะ!”
เย่เฉินโบกมือ “ไม่ล่ะครับ เครื่องออกค่อนข้างเช้า ผมต้องไปเร็วหน่อย”
หม่าหลันรีบพูดว่า “ตายจริง งั้นแม่ไปส่งเธอนะ!”
พูดจบ ก็วิ่งออกมาอย่างรีบร้อน เดินตามเย่เฉินมาจนถึงหน้าประตู
“ลูกเขยจ๊ะ เธอขับรถไปสนามบินใช่ไหม?”
เย่เฉินส่ายหน้า “เปล่าครับ ผมโบกรถไป”
หม่าหลันพูดโพล่งออกมาว่า “ทำไมไม่ให้พ่อเธอตาแก่นั่นขับรถไปส่งล่ะ เพราะอย่างไรเขาก็ว่างอยู่แล้วนี่”
บทใหม่
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน
สมน้ำหน้าไอฉางควน เหมาะกับหม่าหลันดี ขี้โม้เหมือนกัน ว่าคนที่มีความสามารถว่ากระจอกเหมือนกัน หลงตัวเองเหมือนกัน พูดมาได้ไงมึงกับหานเหมยชิงเป้นคู่ฟ้าประทาน 5555 สมล่ะที่คบกังหม่าหลันได้...
ทั้งที่เป็นผู้ชาย แรงเยอะกว่า ตัวใหญ่ก็ว่า แต่กลัวกับอีหม่าหลันพูดขู่แค่นี้เนี่ยน่ะ ไม่น่าเกิดเป็นผู้ชายเลยมึงไอเชียวฉางควน กูคิดว่าเป็นตุ๊ด ปากบอกรอเหมยชิงมานาน อยากจะพัฒนาความสัมพันธ์ อยากจะมีเพศสัมพันธ์อยากจะอยู่กับเหมยชิง อยากแต่งงานกะเหมยชิงอีกครั้ง ทั้งที่เหมยชิงยอมกลับมาหาเพื่อมึง แต่มึงกลับไม่กล้าทำไรกะอีหม่าหลันสักอย่าฃ แค่หม่าหลันพูดขู่ว่าจะไปหาเรื่องเหมยชิง แทนที่จะให้เหมยชิงจ้างบอดีการ์ดมา อีหม่าก้ทำไรไม่ได้ล่ะ หรือไอฉางควนปกป้อง สู้กันจริงๆหม่าหลันก้สู้คงไม่ได้หรอก ทำมึงกลับกลัวหัวหด ชาตินี้ก้คงไม่ได้อยุ่กับคนรักหรอก ฝันไปเถอะมึง กระจอก...
ไม่ใช่ว่าข้อมูลของเย่เฉิน ตอนตั้งแต่9ขวบจนถึงปัจุบัน ไม่ใช่ว่าถังซื่อไห่ลบไปแล้วไม่ใช่หรอหรือเก้บซ่อนไว้ ถ้า้ป้นอย่างงี้ แสดงว่าองกรพั้วชิงก้สามารถหาได้เช่นกันดิ ถ้างั้น ไม่ใช่ว่าถังซื่อไห่มันลบออกข้อมูลตอนเด้กของพระเอกออกไปหรอกหรอ -.-"...
พูดมาได้ไงไม่ได้หวังเกินตัว แต่อยากมีลูกกะเย่เฉิน ถึงกับขนาดที่ว่าจะแอบมีความสัมพันกับพระเอกตอนหลับ แบบนี้ไม่ได้เรียกหวังเกินตัวเลยงั้นอ่าดิ 555 ผมชอบอ่านเรื่องโรงแมนติกน่ะ เพราะมันพอดี แต่เรื่องนี้อ่านแล้วไม่ฟินอ่ะ เรื่องความรักชายหญิง เพราะมันลุกหนักเกินไปจน จนไม่มีให้ลุ้นอาะ...
ไม่เข้าใจจริง ว่าทำไมต้องให้พระเอกชดเชย หรือชดใช้ความรักให้หญิงสาวพวกนี้ ถ้าเป้นกุ้ซิวอี้พอยอมรับได้เพราะ เป้นคู่หมั่นพระเอก แต่พวกที่เข้ามาหาพระเอก พระเอกก้แค่ช่วยไปเท่านั้น ให้จะได้สะดวกต่อการทำงานร่วมกัน ไม่ได้ช่วยเพราะรัก แต่พวกหล่อนกับบอกให้ชดใช้ ทั้งที่ที่พวกหล่อนมารักพระเอกแท้ๆ แต่กลับจะให้พระเอกชดใช้เนี่ยน่ะ...
เฮเลน่า แม่งก่น่ารังเกียจเกิ้น...
เฮเลน่ามึงก้ฝันกลางวันเกิ้น ถามหน่อยสู้ไรกับนานาโกะหรือกู้ซิวอิ้วอีกได้บ้าง เรื่องนี้ผู้หญิงแม่งก้มโนเก่งเกิน คิดว่าจะได้ใช้ชีวิตร่วมกับพระเอก 555...
แล้วตู้ไหชิง ไม่ใช่ผู้หญิงที่ไอซูเต้าขอแต่งงานหรอ ไม่รู้คนเขียน หรือคนแปลที่แปลมั่ว ซูเต้า ไม่เคยขอใครแต่งงาน แล้วไห่ชิงนั้นไม่ได้เรียกว่าขอแต่งงานหรอกหรอ 555...
พระเอกมันเป้นห่วงความรุ้สึกนานาโกะมากขนาดนั้น ไม่อยากให้เศร้าใจมากขนาดนี้น ทำไมไม่แต่งงานกับนานาโกะไปเลยล่ะ ขัดใจ ถ้าเป้นครอบครัวอื่นอยากยกความดีความชอบให้ลูกสาวอีกฝ่ายก้ไมาแปลก แต่ครอบครัวนานาโกะยังไงต่อให้ไม่ยกความดีความชอบให้นานาโกะ พ่อนานาโกะก้รักนานาโกะมากอยุ่ล่ะ แคร์ความรู้สึกนานาโกะมากขนาดนั้น แต่งงานไปนานาโกะไปเลย ได้จบๆ 555...
บางที อ.ก้เขียนลำเอียงเกินไป วานพั่วจวิ้นทำงานแค่ตายจนกว่าจะได้ยามา แต่ซูรั่วรี่ไม่ได้ทำไรเลย มาถึงก้ได้ยาล่ะ 555...