ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 1396

เย่เฉินกล่าวเสียงเรียบ “ไม่เป็นไรครับ ผมไปเองสะดวกกว่า”

หม่าหลันพยักหน้าพร้อมกับยิ้มแหยๆ แล้วพูดว่า “งั้นเธอก็เดินทางโดยปลอดภัยนะจ๊ะ!”

พูดจบ ขณะที่เย่เฉินกำลังจะออกจากประตู เธอก็รีบหันหลังแล้วเอ่ยขึ้นมาหนึ่งประโยคว่า “ลูกเขยคนดี หากเห็นว่าที่เย่นจิงมีของดีอะไร ซื้อติดมือมาฝากแม่ด้วยนะ!”

“อืม ได้ครับ”

เย่เฉินตอบรับพอเป็นพิธีไปหนึ่งคำ จากนั้นก็สาวเท้าเดินออกจากบ้าน

...

ณ สนามบินจินหลิง

เย่เฉินไม่ได้พกสัมภาระอะไรติดตัวมา ดังนั้นจึงตรงไปเปลี่ยนเป็นบัตรขึ้นเครื่อง แล้วเดินผ่านเครื่องสแกนทันที

เพราะเฉินจื๋อข่ายซื้อตั๋วชั้นเฟิร์สคลาสให้เขา ดังนั้นหลังจากที่เขาผ่านเครื่องสแกนแล้ว ก็ตรงไปยังห้องพักVIP

เครื่องออกสิบโมง พอถึงเวลาเก้าโมงยี่สิบนาทีก็มีพนักงานบริการของห้องพักVIPมาพาเขาไปขึ้นเครื่องก่อนล่วงหน้าด้วยตัวเอง

เย่เฉินขึ้นเครื่องนำไปก่อนคนอื่นหนึ่งก้าว ภายในชั้นเฟิร์สคลาส มีคนนั่งอยู่ก่อนแล้วสองสามคน

ชั้นเฟิร์สคลาสของเครื่องบินลำนี้แบ่งรูปแบบเป็น2+2 นั่นก็คือทางเดินสองฝั่งแต่ละฝั่งจะมีที่นั่งค่อนข้างกว้างขวางอยู่สองที่นั่ง ที่นั่งสามารถปรับนอนได้ แบบนี้ก็จะสามารถนอนราบได้ สะดวกสบายอย่างยิ่ง

เย่เฉินนั่งตำแหน่งติดหน้าต่าง หลังจากนั่งลงเขาก็มองออกไปนอกหน้าต่างอย่างใจลอย

สิบกว่าปีมานี้ เย่เฉินไม่เคยผ่านสถานการณ์อย่างในตอนนี้มาก่อน

จึงเคร่งเครียดและกระวนกระวายปนกับการรอคอยที่เลือนรางสายหนึ่ง

ที่คนโบราณบอกว่าใกล้บ้านเกิดยิ่งกังวล นำมาใช้กับเขาตอนนี้ ถือได้ว่าเหมาะสมอย่างยิ่ง

เครื่องบินผู้คนยังทยอยกันขึ้นมาเรื่อยๆ ตอนที่เขาได้กลิ่นหอมเย็นชนิดหนึ่งลอยเข้าจมูก เขาก็หันหน้าไปมองโดยไม่รู้ตัว